Dagboek Van Een Nanny(51)

'Hallo, Justine, met Nanny. Ik vind het vervelend je te moeten storen, maar Mr X is erg laat en ik vroeg me af of jij wist wat zijn vluchtnummer was.'

'Dat ligt allemaal op kantoor...'

'Mrs X wordt gewoon een beetje zenuwachtig,' zeg ik, in een poging te laten merken hoe dringend de situatie is.

'Nanny! Ik kan het rode potlood niet vinden!' roept Grayer vanaf het bankje.

'Luister, eh... Ik weet zeker dat hij van zich laat horen.' Er valt een stilte waarin ik hoor dat het restaurant in vol bedrijf is. 'Het spijt me, Nanny, ik kan je echt niet helpen.' En op dat moment weet ik het, ik voel het gewoon.

'Nanny! Ik kan niet verder. Ik móet het róód hebben!'

'Oké, bedankt.'

'En?' vraagt Mrs X achter me.'Justine was niet op kantoor, dus ze heeft zijn vliegroute niet hij zich.' Ik loop om haar heen om in het emmertje potloden op tafel te zoeken, terwijl Grayer zich op zijn kleurboek laat zakken. Misschien is dit het moment wel. Misschien moet ik gewoon iets zeggen. Maar wat dan? Wat weet ik nou eigenlijk zeker? Ik weet dat Ms Chicago hier een maand geleden is geweest - misschien is er sindsdien iets veranderd. Hoe weet ik dat hij niet gewoon laat is? 'Hé, u kunt ook even naar het weerbericht kijken,' stel ik voor, me voorover buigend om het rode potlood te pakken dat onder de bank is gerold. 'Misschien hebben de vluchten vanuit O'Hare vertraging.' !k leg het potlood naast Grayers vuist op tafel en kom overeind. 'Ik zal de luchtvaartmaatschappij bellen. Met welke vliegt hij?'

'Dat weet Justine wel. O, en kun je Lutèce bellen 0m ervoor te zorgen dat ze onze reservering niet aan iemand anders geven?' Ze loopt haastig de kamer uit, naar de bibliotheek. Grayer laat zich van de bank glijden en rent haar achterna.

Justine's voicemail slaat drie keer aan, maar omdat ze me aan mijn lot heeft overgelaten, blijf ik bellen.

'Hallo?' Ze klinkt geïrriteerd.

'Justine, het spijt me vreselijk. Met welke maatschappij vliegt hij?'

'American. Maar Nanny, ik zou echt niet...' Haar stem sterft weg.

'Wat?'

'Ik weet zeker dat hij wel belt. Ik zou niet...'

'Oké. Nou, bedankt. Dag.'

Ik vraag het nummer op, want ik weet niet wat ik anders moet doen.

'Hallo, dank u voor uw belangstelling voor American Airlines. Met Wendy, kan ik u helpen?'

'Hallo. Ja. Ik bel om te vragen of de vluchten vanuit Chicago naar New York vertraging hebben, en of passagier X van vlucht is veranderd.'

'Het spijt me, maar ik kan u geen gegevens over een bepaalde passagier geven.'

'Nou, kunt u me dan zeggen of er vertragingen zijn?'

'Momentje, dan kijk ik even.' De andere lijn piept.

'Hallo, met het huis van de familie X. Met wie spreek ik?' zeg ik.

'Met wie spreek ik?' vraagt een mannenstem.

"Hallo, met Nanny...'

'Wie?'

'Nanny...'

'Maakt niet uit. Luister, zeg tegen Mrs X dat mijn vliegtuig hier in Chicago is ingesneeuwd. Ik bel haar morgen wel.''Ze zal zeker even met u willen...' 'Gaat nu niet.' De verbinding wordt verbroken.

Ik klik naar de andere lijn.

'Hallo mevrouw? Bedankt voor het wachten. Er zijn geen vertragingen. Alle vluchten vliegen op schema.'

'Dank u,' zeg ik, en ik hang op. Shit. Shit. Shit.

Langzaam loop ik door de woonkamer en ga voor de deur van de bibliotheek staan, waar Mrs X en Grayer op de marineblauwe leren bank naar het weerbericht in het Midden-Westen zitten te kijken.

'Dus blijf kijken, want na de reclame praten we met Cindy in Little Springs over wat voor weer het in haar achtertuin is,' jubelt een stem uit de televisie. Ik voel me onwel.

'Nanny?' Ze komt door de deuropening en loopt bijna tegen me op. 'Ik bedacht net - bel Justine en vraag of ze het nummer van zijn hotel heeft. Het weer is prima - misschien is de vergadering uitgelopen.'

'Eh, Mr X heeft net op de andere lijn gebeld, terwijl ik de luchtvaartmaatschappij aan de lijn had, en dat zei hij. Dat de vergadering was uitgelopen. Dus hij zei dat hij morgenavond zou terugbellen en, eh...'

Ze heft een hand om me te onderbreken. 'Waarom heb je me niet geroepen?'

'Hij, eh, hij zei dat hij moest ophangen...'

'Aha.' Ze perst haar lippen op elkaar. 'En wat zei hij nog meer?'

Ik voel zweetdruppeltjes in mijn taille omlaag lopen. 'Hij zei, eh, hij zou de nacht daar doorbrengen.' Ik kijk naar de grond om haar blik te ontwijken.

Ze doet een stap naar me toe. 'Nanny. Ik wil. Dat. Je me. Precies. Vertelt. Wat. Hij. Heeft gezegd.'

Dwing me alsjeblieft niet het te zeggen.

'Nou?' Ze wacht op een antwoord.

'Hij zei dat hij was ingesneeuwd en dat hij u morgen zou bellen,' zeg ik zacht.

Ze siddert.

Ik kijk op. Ze kijkt alsof ik haar net een klap in het gezicht heb gegeven en ik kijk weer naar de grond. Ze loopt de bibliotheek weer in, pakt de afstandsbediening en doet de televisie uit, zodat de kamer stil en donker wordt. Ze blijft bewegingloos staan. Haar silhouet tekent zich af tegen de lichten van Park Avenue, haar rode zijden japon glanst in het diepblauwe duister van de kamer, haar hand ligt nog om' de afstandsbediening.