Dagboek Van Een Nanny(52)

In het donker kijkt Grayer me vanaf zijn zitplaats met grote ogen aan, zijn handen zorgvuldig gevouwen op schoot. 'Kom, Grayer. We gaan naar bed.' Ik steek mijn hand uit, waarop hij van de bank klimt en me zonder tegensputteren achterna loopt.

Tijdens het tandenpoetsen en pyjama aantrekken is hij ongewoon stil. Ik lees voor uit Muis gaat naar bed, over een muisje met een eenvoudig doel in het leven.

'"Muisje poetste haar tanden." Heeft Grayer zijn tanden gepoetst?' 'Ja.'

'"Muisje waste haar gezicht en handen." Heeft Grayer zijn gezicht en handen gewassen?'

'Ja.' Enzovoort tot hij gaapt en zijn open steeds vaker dichtvallen.

Ik sta op om hem een kus te geven en besef dat zijn hand zich om mijn trui klemt. Zachtjes maak ik zijn vingers los. 'Slaap lekker, Grover.'

Voorzichtig loop ik het koude, grijze licht van de marmeren hal in. 'Mrs X?' roep ik. 'Ik ga, hoor.' Geen antwoord.

Ik loop de lange donkere gang door naar haar slaapkamer, door de talloze kringen van licht die op de schilderijen vallen.

De deur staat open. 'Mrs X?' Ik loop haar slaapkamer in en hoor achter de gesloten deur van haar kleedkamer gesmoorde snikken. 'Eli, Mrs X? Grayer slaapt. Kan ik nog iets voor u doen?' Stilte, ik ga nu, oké?' Ik sta pal tegen de deur en hoor haar aan de andere kant zacht huilen. Bij het idee dat ze in haar mooie japon opgekruld op de grond ligt, druk ik mijn hand tegen mijn borst.

'Nanny?' roept een stem, uit alle macht proberend vrolijk te klinken. 'Ben jij dat?'

'Ja.' Ik pak onze lege wijnglazen van het nachtkastje en zorg ervoor dat ze niet tegen elkaar rinkelen.

'Oké, ga maar naar huis. Tot morgen.'

'Eh, er is wat pizza over. Wilt u dat ik het voor u opwarm?'

'Nee, dat hoeft niet. Tor morgen.'

'Weet u het zeker? Het is geen moeite, hoor.'

'Nee, echt niet. Ga nu maar.'

'Oké, tot morgen.' Ik loop weer door de lange beige gang naar de keuken, zet de glazen in de gootsteen en zet een schaaltje fruit kaar, voor het geval dat. Ik besluit beneden pas te bellen om hun reservering af te zeggen.

Ik loop de gang op, pak mijn jas en laarzen en haal mijn papieren Kart uit de mand van Grayers buggy. De zwart-witte tegels worden bestrooid met een laagje rode glitter. Ik ga op mijn knieën zitten en druk mijn band op bel glinsterende laagje. Snel veeg ik bet in mijn rugzak.

Haar lage snikken gaan over in een diep, dierlijk jammeren, en zachtjes trek ik de deur achter me dicht.





Ze hadden allemaal het gevoel dat het feit dat ze met z'n allen in een huis woonden, niets betekende, en dat mensen die elkaar toevallig in een café ontmoetten, meer met elkaar gemeen hadden dan zij, de leden van de familie Oblonsky en hun bedienden. Mevrouw kwam haar eigen vertrekken niet uit en haar man was de hele dag van huis. De kinderen zwierven door het hele huis en wisten niet wat ze met zichzelf aan moesten.

Anna Karenina





Het is onze plicht u mede te delen





Op maandagmiddag sta ik op het schoolplein te wachten. Ik heb Mrs Butters alle dik aangeklede leerlingen op het hoofd zien kloppen en ze naar hun nanny's zien sturen, maar geen spoor van Grayer.

'Mrs Butters?' vraag ik. 'ja?'

is Grayer vandaag niet naar school gekomen?'

'Nee.' Ze grijnst naar me.

'Oké, bedankt,' zeg ik.

'Geen dank.'

'Goed.'

'Nou...' Ze knikt om aan te geven dat deze zinvolle uitwisseling ten einde is en kuiert het gebouw weer in, haar fluwelen patchworksjaal achter haar aan wapperend. Ik sta even stil en weet niet goed wat ik moet doen. Net als ik mijn mobieltje wil pakken, krijg ik een enorme dreun tegen de achterkant van mijn been.

'Hallo!!'

Ik draai me om en zie een kleine vrouw een uit de kluiten gewassen jongen in karatehouding een standje geven. 'Nee, Darwin,' zegt ze, 'je mag mensen niet trappen.'

'Waar is Grayer? Ik wil met zijn speelgoed spelen.'

'Neem me niet kwalijk, kan ik jullie helpen?' vraag ik over mijn been wrijvend.

Zachtzinnig duwt ze de vingers van de jongen van haar gezicht en antwoordt geduldig: 'Ik ben Sima. Dit is Darwin. We zouden vandaag met Grayer spelen.'

'Ik wil zijn speelgoed zien. Ik wil het NU zien!' schreeuwt haar pupil naar me, en hij houdt beide armen in karatehouding.

'Leuk je te leren kennen, Sima. Ik ben Nanny. Ik denk dat Graver vandaag thuis is gebleven, maar ik wist niet dat hij een speelafspraak had. Ik zal zijn moeder even bellen.' Ik toets het nummer, maar krijg de voicemail van Mrs X aan de lijn en verbreek de verbinding. 'Oké, laten we naar huis gaan!' zeg ik, en ik probeer opgewekt te doen, maar weet niet zeker wat we daar zullen aantreffen. Ik help Sima met Darwins tas en we banjeren door de natte sneeuw naar nummer 721. Ik heb nu al een hekel aan Darwin, omdat ik drie hele minuten met hem heb doorgebracht en nu al voortdurend ineenkrimp van pijn. Sima is juist heel zachtzinnig, bijna elegant, in haar inspanningen om Darwins meppen af te weren.