Crossfire - 2 Begeerd door jou(105)

Ik borstelde mijn haar nog eens en spatte water op mijn gezicht. Ondertussen dacht ik de hele tijd na over hoe ik mijn moeder ongemerkt mijn appartement uit kon krijgen. Toen ik haar in mijn slaapkamer aantrof terwijl ze in mijn kast door mijn kleren aan het graven was – bezorgd als ze altijd was om mijn stijl en uiterlijk – wist ik wat ik moest doen.

‘Weet je die rok nog die ik bij Macy’s heb gekocht?’ vroeg ik. ‘Die groene?’

‘O, ja. Heel mooi.’

‘Ik heb hem nog niet aangehad, omdat ik niets kan bedenken om erbij te dragen. Kun jij me helpen iets uit te zoeken?’

‘Eva,’ zei ze geërgerd. ‘Je had toch ondertussen weleens je eigen stijl mogen hebben en dan bedoel ik niet die joggingbroeken!’

‘Help me even, mam. Ik ben zo terug.’ Ik nam mijn koffiekop mee om een reden te hebben om bij haar weg te gaan. ‘Niet weggaan.’

‘Waar zou ik naartoe moeten?’ antwoordde ze met een gedempte stem, omdat ze dieper mijn inloopkast was ingegaan.

Ik checkte gauw de woonkamer en de keuken. Mijn vader was nergens te zien en zijn slaapkamerdeur was dicht, net als die van Cary. Ik haastte me terug naar mijn kamer.

‘Hoe vind je dit?’ vroeg ze, en hield een champagnekleurige zijden blouse omhoog. De combinatie stond fantastisch en chic.

‘Ik vind het prachtig! Je bent super! Dank je. Maar nu moet je zeker gaan, hè? Ik wil je niet ophouden.’

Mijn moeder fronste naar me. ‘Ik heb geen haast.’

‘En Stanton? Dit moet hem behoorlijk aangrijpen. En het is zaterdag, hij houdt zijn weekends altijd vrij voor jou. Hij heeft tijd met jou nodig.’

En mijn god, wat vond ik het vervelend dat hij zo’n stress had. In de vier jaar dat hij met mijn moeder getrouwd was, had Stanton een groot deel van zijn tijd en geld besteed aan dingen die met Nathan en mij te maken hadden gehad. Het was meer dan je van iemand kon verlangen, maar hij was over de brug gekomen voor ons. Ik zou de rest van mijn leven bij hem in het krijt staan voor het feit dat hij zoveel van mijn moeder hield.

‘Dit grijpt jou ook aan,’ wierp ze tegen. ‘Ik wil er voor jou zijn, Eva. Ik wil je steunen.’

Mijn keel kneep zich samen. Ik begreep dat ze goed wilde maken wat er met me gebeurd was, omdat ze het zichzelf niet kon vergeven. ‘Het is oké,’ zei ik schor. ‘Met mij gaat het wel goed. En echt, ik zou het vreselijk vinden als ik je bij Stanton weghield, na alles wat hij voor ons gedaan heeft. Jij bent zijn beloning, zijn kleine stukje van de hemel aan het einde van een eindeloze werkweek.’

Ze vormde haar lippen tot een betoverende glimlach. ‘Wat lief dat je dat zegt.’

Ja, dat had ik ook gevonden toen Gideon zulk soort dingen tegen mij had gezegd.

Het leek onbestaanbaar dat we nog maar een week geleden in het huis aan het strand waren geweest, tot over onze oren verliefd en bereid om grote stappen in onze relatie te nemen.

Maar nu was die relatie kapot en ik wist nu ook waarom. Ik was boos en gekwetst dat Gideon zoiets belangrijks als het feit dat Nathan in New York was, voor me verborgen had gehouden. Ik was woedend dat hij niet met me had gepraat over wat hij dacht en wat hij voelde. Maar ik begreep het ook. Hij was iemand die jarenlang had vermeden over iets persoonlijks te praten, en we waren nog niet lang genoeg samen om die gewoonte te veranderen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen dat hij was wie hij was, net zo goed als ik het hem niet kwalijk kon nemen dat hij had besloten dat hij niet kon leven met wat ik was.

Ik liep met een zucht naar mijn moeder en omhelsde haar. ‘Dat jij hier was... was precies wat ik nodig had, mam. Huilen en lachen en gewoon bij je zitten. Daar kan niets tegenop. Dankjewel.’

‘Echt?’ Ze trok me dicht tegen zich aan. Ze voelde zo klein en breekbaar aan in mijn armen, ook al waren we even groot en maakten haar hakken haar nog groter. ‘Ik dacht dat je gek aan het worden was.’

Ik maakte me los en glimlachte. ‘Ik geloof dat ik dat ook een beetje werd, maar jij hebt me weer teruggebracht. En Stanton is een goeie kerel. Ik ben hem dankbaar voor alles wat hij voor ons heeft gedaan. Zeg hem dat alsjeblieft.’

Ik haakte mijn arm in die van haar, pakte haar tasje van het bed en leidde haar naar de voordeur. Ze omhelsde me opnieuw en streek met haar handen op en neer over mijn rug. ‘Bel me vanavond en morgen. Ik wil er zeker van zijn dat het goed met je gaat.’

‘Oké.’

Ze bestudeerde me. ‘En laten we iets afspreken voor een dagje in een schoonheidssalon. Als Cary niet mee mag van de dokter, laten we de specialisten gewoon hierheen komen. Ik geloof dat we het op dit moment allemaal wel kunnen gebruiken om een beetje verwend en opgedoft te worden.’

‘Dat is een heel aardige manier om te zeggen dat ik er als een dweil uitzie.’ We waren allebei niet op ons best, al wist zij dat een stuk beter te verbergen dan ik. Nathan hing nog steeds als een donkere wolk boven ons en was nog steeds in staat levens te ruïneren en onze gemoedsrust te verstoren. Maar we zouden altijd doen alsof we er beter aan toe waren dan we waren. Zo zaten we nou eenmaal in elkaar. ‘Maar je hebt gelijk. Het zal ons goed doen en Cary zal zich er een stuk beter door voelen, ook al kan hij alleen maar een manicure en een pedicure krijgen.’