Crossfire - 2 Begeerd door jou(109)

Op donderdag, Dag Zes na Gideon, Tweede Ronde, liet ik een bericht bij Dr. Petersens receptioniste achter om haar te laten weten dat Gideon en ik niet meer naar onze sessies zouden komen. Die avond liet ik Clancy bij Gideons appartement langsgaan om de ring die hij me had gegeven en de sleutel van zijn appartement in een verzegelde envelop bij de receptie achter te laten. Ik had er geen briefje bijgevoegd, want ik had alles gezegd wat ik te zeggen had.

Op vrijdag kreeg een van de andere junior accountmanagers een assistent en Mark vroeg me of ik de nieuwe kracht wilde helpen inwerken. Hij heette Will en ik vond hem meteen aardig. Hij had donker, kort krullend haar. Hij had lange bakkebaarden en droeg een bril met vierkante glazen die hem erg goed stond. Hij dronk frisdrank in plaats van koffie en had een relatie met zijn vriendinnetje van de middelbare school.

Ik was het grootste deel van de ochtend bezig met hem langs de kantoren rond te leiden.

‘Jij vindt het hier fijn, hè?’ zei hij.

‘Ik vind het hier heerlijk.’ Ik glimlachte.

Will glimlachte terug. ‘Daar ben ik blij om. Ik was er eerst nog niet zeker van. Je leek niet erg enthousiast, zelfs niet toen je positieve dingen zei.’

‘Dat ligt aan mij. Mijn relatie is net heel akelig uitgegaan.’ Ik probeerde er luchtig over te doen. ‘Ik vind het op het moment lastig om überhaupt ergens enthousiast over te worden, zelfs over dingen waar ik gek op ben. En deze baan is er een van.’

‘Het spijt me dat het uit is gegaan,’ zei hij, en zijn donkere ogen werden warm van medeleven.

‘Ja, mij ook.’

Op zaterdag zag Cary er beter uit en voelde hij zich ook beter. Zijn ribben zaten nog steeds in het verband en zijn arm moest nog een tijdje in het gips blijven, maar hij liep alweer zelfstandig rond en had de verpleegster niet meer nodig.

Mijn moeder liet een team van schoonheidsspecialisten naar ons appartement komen: zes vrouwen in witte laboratoriumjassen die mijn hele woonkamer overnamen. Cary was in zijn nopjes. Hij had er geen enkele moeite mee om van een wellnessdagje te genieten. Mijn moeder zag er moe uit, wat voor haar heel ongewoon was. Ik wist dat ze zich zorgen maakte over Stanton. En misschien dacht ze ook aan mijn vader. Het leek me onmogelijk dat ze niet aan hem dacht, nu ze hem voor het eerst in bijna vijfentwintig jaar weer had gezien. Zijn verlangen naar haar was intens, dat had ik duidelijk gezien. Maar wat het voor haar moet hebben betekend: daar kon ik me geen voorstelling van maken.

Wat mij betreft was het gewoon geweldig om bij twee mensen te zijn die van me hielden en me goed genoeg kenden om het niet over Gideon te hebben of me op mijn huid te zitten omdat ik even niet zo leuk in de omgang was. Mijn moeder nam een doos van mijn favoriete Knipschildt-truffels voor me mee, die ik langzaam in mijn mond liet smelten. Het was de enige verwennerij die ze me nooit verweet. Zelfs zij was het ermee eens dat een vrouw recht had op chocolade.

‘Wat laat jij doen?’ vroeg Cary me, en keek me aan met een gezicht waarop een massa zwart kleverig spul was gesmeerd. Zijn haar werd in de gebruikelijke sexy sluike stijl geknipt, en zijn teennagels werden geknipt en gevijld tot perfect afgeronde vlakjes.

Ik likte de chocolade van mijn vingers en dacht na over mijn antwoord. De laatste keer dat we zo’n wellnessafspraak hadden, had ik net besloten een affaire met Gideon te beginnen. Hij en ik hadden voor het eerst een date, en ik wist dat we seks zouden hebben. Toen had ik een behandelingsmenu uitgekozen dat op verleiding gericht was. Het maakte mijn huid zacht en geurig met parfums die lust opwekkende eigenschappen zouden hebben.

Nu was dat allemaal anders. Eigenlijk had ik nu de kans om schoon schip te maken. Het onderzoek naar de dood van Nathan baarde ons allemaal zorgen, maar het feit dat hij nu voorgoed uit mijn leven was, had me ook bevrijd. Ik had nog niet beseft dat ik dat nodig had gehad. Ergens in mijn achterhoofd moet er steeds angst zijn geweest. Zolang hij in leven was, bleef altijd de mogelijkheid bestaan dat ik hem ooit weer zou zien. Nu was ik vrij.

Ook had ik een nieuwe kans om mijn leven in New York te gaan leiden zoals ik nog niet eerder had gedaan. Ik hoefde aan niemand verantwoording af te leggen. Ik kon overal heen met wie ik maar wilde. Ik kon zelf iedereen zijn. Wie was de Eva Tramell die in Manhattan woonde en haar droombaan bij een reclamebureau had? Dat wist ik nog niet. Tot nu toe was ik nog dat meisje dat was overgekomen uit San Diego en de wereld van een raadselachtige en ongelooflijk machtige man binnen was gesleurd. Die Eva was nu op Dag Zes na Gideon, Tweede Ronde, en ze lag opgerold in een hoekje haar wonden te likken en zou dat nog wel een tijdje doen. Misschien wel voorgoed, want ik kon me niet voorstellen dat ik ooit weer op iemand verliefd zou worden zoals ik op Gideon verliefd was geweest. Wat er ook zou gebeuren, hij was mijn zielsverwant. Mijn andere helft. In veel opzichten was hij mijn spiegelbeeld.