Briljant idee(43)

Terwijl hij naar haar keek, wild en wulps, en voelde hoe ze om hem heen klemde, raakte hij uiteindelijk buiten zinnen. Hij schreeuwde haar naam, terwijl zij tegelijkertijd met een extatische blik herhaaldelijk om hem samenkromp.

Daarna keek ze hem aan en glimlachte. De zondige glimlach van een bevredigde vrouw.

De spullen in deze kamer waren misschien miljoenen waard, maar wat zij net hadden gedaan? Onbetaalbaar.





Hoofdstuk 13





Ruby duimde terwijl de laatste ketting onder de hamer ging. Al was dat niet echt nodig, want elk sieraad van Seaborn was verkocht vanavond. Het publiek had enthousiast tegen elkaar opgeboden.



‘Goed gedaan, meid.’ Otto kneep even in haar arm.

Toen zij een vinger op haar lippen legde ten teken dat hij stil moest zijn, lachte hij. ‘We zijn backstage. Niemand kan ons horen.’

‘Ik wil zien voor hoeveel deze verkocht wordt,’ fluisterde ze, en op haar tenen keek ze toe hoe de veilingmeester het bieden opende.

‘Hij verkoopt vast voor een fortuin, net als de rest.’ Vervolgens wurmde hij zich naast haar om zelf ook te kunnen kijken.

Ze gaf hem een por. ‘Je weet het niet. Deze choker met gele diamant vind ik zelf het mooist, maar hij is wel het duurst. Misschien biedt er niemand.’

Toen er verschillende bordjes de lucht in schoten, gaf hij haar een por terug. ‘Zou je denken?’

Al snel liepen de biedingen op, en met ingehouden adem keek ze toe hoe de veilingmeester voor de laatste keer zijn hamer liet vallen.

‘Yes!’ Ze accepteerde een knuffel van Otto, al had ze er liever eentje van haar man die in de hal stond.

Het stadhuis was de perfecte locatie voor de grootste sieradenveiling die Melbourne ooit had gehad. En ze had het allemaal aan Jax te danken.

Otto trok aan haar arm. ‘Kom mee, tijd om ons onder de mensen te begeven.’

Ze volgde hem naar een bijgebouw, waar de bediening al door de menigte liep met champagne en hapjes.

Nog zo’n briljant idee van haar man, om de hongerige bieders een excuus te geven om te blijven hangen en misschien sieraden te bestellen die leken op de creaties die ze waren misgelopen.

Ze moest een grijns onderdrukken toen Otto de ruimte in liep, in zijn handen klapte en haar met een groots gebaar introduceerde. Na het applaus rolde ze met haar ogen naar Otto en liep naar binnen. Meteen werd ze omringd door mensen die haar sieraden prezen en eisten dat ze er meer zou maken. Ze knikte, glimlachte en gaf luchtkusjes, terwijl haar ogen Jax zochten.

Deze receptie was een groot verschil met de lancering van de lentecollectie. Waren deze mensen zo wanhopig om elkaar af te troeven dat ze alles zouden kopen? Niet dat ze klaagde. De opbrengst zou Seaborn’s enorm op weg helpen. En nu Jax niet meer onder hun prijzen ging zitten, zag de toekomst er met de minuut beter uit. Het was gelukt. Ze had iedereen, inclusief zichzelf, bewezen dat ze geen leeghoofd was dat niets anders kon dan ontwerpen.

Maar waarom had ze dan zo’n leeg gevoel? Eigenlijk wist ze het wel. Zou Jax weggaan nu ze haar doel had bereikt? Dat zou haar niets moeten doen, maar toch draaide haar maag zich om en werden haar handpalmen klam. Al kwam dat niet alleen door de gedachte dat hij weg zou gaan. Het was meer dan dat. Ze had zich niet zo beroerd gevoeld als ze niet steeds meer voor haar man was gaan voelen. En dat was precies wat er gebeurd was de afgelopen week. Ze was een beetje verliefd geworden op haar man.

Tijdens alle vergaderingen - over financiën, PR, catering - was Jax erbij geweest. Nadat hij zijn steun had toegezegd, was ze er helemaal voor gegaan en hij had haar bijgestaan. Hoewel hij had gezegd dat hij het deed omdat het goede reclame was, waren er momenten geweest dat hij naar haar had gekeken en haar hand bemoedigend had aangeraakt, waarop ze zich had afgevraagd of hij misschien hetzelfde voor haar voelde.

Otto tikte op haar schouder. ‘Er is iemand die je persoonlijk wil feliciteren.’

‘Wie?’

Na een knipoog zei hij: ‘Je man. Er is een probleempje met de catering dat hij nog even moet afhandelen, maar hij zei dat hij je wilde zien.’

Dat liet ze zich geen twee keer zeggen.





Nadat hij het tekort aan sushi had opgelost, ging Jax op zoek naar Ruby. Maar in het bijgebouw werd hij opgewacht door Harrod Meyer, CEO van de Global Mining Corporation. De man met wie hij al maanden een afspraak probeerde te krijgen, maar die dat steeds had afgehouden.



‘Goed gedaan.’

Harrod stak zijn hand uit en ondanks de neiging om te zeggen waar hij zijn hand kon steken, wist Jax dat hij aardig zou blijven.

Al sinds hij in Melbourne was, had hij vergeefse pogingen gedaan om een afspraak met Harrod te krijgen. Daarvoor zelfs al, als hij de keren meetelde dat hij het via Skype had geprobeerd. Harrod en zijn maatjes hadden hem tegengewerkt, hadden hem genegeerd bij de lancering van Seaborn’s en bij de races en hadden hem met tegenzin beleefd gefeliciteerd op zijn receptie. En nu zocht de grote man hem zelf op.