Briljant idee(39)

‘Ja, het ging best goed.’

Opal leunde tegen de deurpost. ‘Jax is wel weg van je.’ Ze wist nog net een snuif in te houden. Het enige waarvan Jax weg was, was zijn bedrijf.

‘Iedereen had het erover hoe innig jullie aan het dansen waren.’ Even bleef Opal stil. ‘Gelukkig maar, want aan het begin van de avond twijfelden ze aan de oprechtheid van jullie huwelijk. Maar tegen het einde waren de meesten wel overtuigd.’

Ruby haalde haar schouders op. ‘Het kan me niet schelen wat die snobs denken. Dat heeft het nooit gedaan.’

Dat was gelogen. Het kon haar wel schelen. Als ze haar kersverse man niet accepteerden, zou hij weggaan en was haar kans om Seaborn’s te redden verkeken. Als het hem niet opleverde wat hij wilde, zou hij terugkomen op hun afspraak. Zo was hij wel: meedogenloos, harteloos. De vorige avond had hij dat al willen doen voor ze hem had afgeleid met haar idee voor een veiling. En de geweldige seks natuurlijk.

Dat was eigenlijk het enige wat ze samen hadden: een huwelijk gebaseerd op wederzijds financieel voordeel en fysieke aantrekkingskracht. Tijdens de seks gisteren had ze in een vlaag van verstandsverbijstering gedacht dat ze meer in zijn blik had gezien, maar Jax zou zijn reserves nooit laten varen, en vanmorgen was hij weer afstandelijk geweest. Hij was niet van plan om haar beter te leren kennen, en hoewel ze daar blij mee zou moeten zijn, kon ze zichzelf niet langer voor de gek houden. Ze was niet het type dat immuun bleef als ze wakker werd naast een warm lichaam nadat ze haar zorgen met hem gedeeld had.

Het was dom geweest om het hem vanmorgen te vertellen toen ze terugreden van het hotel en hij haar vroeg hoe mensen op hun huwelijk gereageerd hadden. Ze had kunnen liegen, maar deed dat niet. Tenslotte had ze zelf ervaren hoe het was als iemand iets voor je achterhield en dat was erg naar geweest. En aangezien Denver zijn vrienden miljoenen ontfutseld had, vermoedde ze dat Jax tijdens zijn jeugd wel genoeg leugens had gehoord.

Dus was ze eerlijk geweest en had ze verteld dat mensen twijfelden aan hun motieven om te trouwen en dat ze hem niet durfden te vertrouwen vanwege de fouten van zijn vader. Tot haar verbazing had hij het goed opgenomen, maar het was vast ook geen verrassing geweest, gezien het feit dat hij telkens werd afgescheept als hij een zakelijke afspraak wilde maken.

Toen hij haar had afgezet, was zijn gezichtsuitdrukking net zo dreigend geweest als zijn humeur. En hij had haar nieuws nog niet eens gehoord.

‘Wil je erover praten?’

Ruby schudde haar hoofd. ‘Lief aangeboden, maar ik heb het te druk.’

Opal kwam naast haar staan. ‘Waar werk je aan?’

‘Een parure van kanarie-diamant. De ketting is al af, de oorbellen bijna en de broche en armband moeten nog.’

De ketting was een choker, waar Opal dol op was, en ze pakte hem op. ‘Wauw, Rubes, je wordt steeds beter.’

Eet zou nog beter zijn als het op bestelling was,’ mompelde ze.

Ze bedacht dat ze de twaalf berichten van mensen die gebeld hadden nog moest beantwoorden. Eigenlijk was ze ervan uitgegaan dat het roddelaars van de vorige avond waren die de details over haar huwelijk wilden horen, maar het konden ook bestellingen zijn. In ieder geval waren ze niet van de partyplanner die ze had gesproken over de veiling, want die had haar neus opgehaald bij het horen van haar idee.

‘Verdorie, bijna vergeten. Je hebt een opdracht gekregen voor een roze diamanten verlovingsring. Witgoud, fantasieslijpsel, 3 karaats.’

Ruby floot. ‘Heb je een prijsopgaaf gegeven?’

Met een grote grijns knikte Opal. ‘Ja, en ze hebben zonder gesputter de bestelling meteen geplaatst.’

‘Wauw.’

Dat zou precies de verlovingsring zijn die zij zou uitkiezen. Ze was dol op fantasieslijpsel, stenen geslepen in een vrije vorm, waarbij alles kon. Daar kon ze al haar creativiteit in kwijt. En om met zo’n grote roze diamant te kunnen doen wat ze wilde... Ze zag het ontwerp al voor zich.

Lachend tikte Opal haar op haar schouder. ‘Ik zie dat je de ring al helemaal voor je ziet, dus ik laat je wel verder werken.’

‘Wanneer hebben ze de ring nodig?’

Daarop verdween Opals glimlach. ‘Eh... op korte termijn. Ik ben akkoord gegaan, omdat ik weet dat we het werk nodig hebben.’

‘Wanneer?’

‘Over twee weken.’

‘Dat is absurd...’

‘Helpt het als ik blijf als je ‘s nachts doorwerkt? Dan breng ik je koffie en muffins en die witte chocoladekoekjes waarop je zo dol bent.’

Eigenlijk mocht Ruby niet klagen. De verkoop van die ring zou Seaborn’s iets meer uit de rode cijfers halen. ‘Prima. Regel maar een pasafspraak.’

Opal schudde haar hoofd. ‘De man zei dat het een verrassing moest zijn. Hij heeft me de ringmaat van het meisje gegeven en zei dat dat goed genoeg moest zijn.’