Blauw water(4)

‘Snel,’ zegt ze op gedempte toon.





3


Van snelheid kan geen sprake zijn. Zodra Lisa overeind komt, is het alsof de muren om haar heen wankelen. Haar hand zoekt Anouks schouder, en het kind kijkt bezorgd naar haar op.

‘Het gaat wel weer. Kom, snel naar de auto.’ Onhoorbaar, maar zo snel als ze kunnen, lopen ze op hun tenen naar de keuken. In de hal trekt de man de wc door.

Lisa neemt haar dochter aan de hand mee naar de bijkeuken en opent de deur. In de garage is het halfdonker, maar ze durft het licht niet aan te doen. Een enkel gebaar is voor Anouk genoeg om in de auto te gaan zitten, en intussen zoekt Lisa op de tast naar de greep van de garagedeur. Piepend en knarsend komt de deur in beweging en na nog een zetje schuift hij soepel maar met veel lawaai verder open. Zonlicht en frisse lucht stromen binnen. Dan verschijnt er een paar schoenen in haar blikveld, een versleten spijkerbroek, een hand met een groot mes.

Het is maar een paar stappen naar haar auto. Met een ruk draait Lisa zich om en rent ernaartoe. Ze trekt het portier open, laat zich op haar plaats vallen en ziet in één oogopslag dat de sleutel niet meer in het contact zit. Met een vloek springt ze de auto weer uit. Het is alsof de aanwezigheid van de man in één keer alle ruimte en zuurstof wegneemt.

‘Mama!’

‘Eruit, eruit!’ schreeuwt Lisa en ze rent naar de werkbank achter in de garage. Ze verwacht ieder moment vastgegrepen te worden, maar het enige wat ze hoort is het geraas van de deur en de terugkerende duisternis in de garage. Met blinde haast zoeken haar handen de werkbank af. Ze vindt een gereedschapsbak, graait erin rond en voelt het zware gewicht van een hamer. Een prima wapen. Met een ruk draait ze zich om, speurend naar zowel de man als haar dochter, maar ze ziet geen van beiden in het donker.

‘Anouk!’

Opeens floepen de tl-buizen aan, ze knipperen aarzelend, en werpen dan vastberaden een hel schijnsel de garage in. De man staat links van haar auto, waarin Anouk snel naar de andere zitplaats schuift en tevergeefs aan het kinderslot morrelt.

Het is secondewerk, Lisa opent het rechterportier in een reflex en houdt met dezelfde razendsnelle daadkracht de hamer dreigend omhoog.

‘Kom bij ons in de buurt en ik sla je dood, ik zweer het!’ roept ze met overslaande stem.

De man loopt om de voorkant van de auto heen en dwingt Lisa en Anouk zo naar achteren, naar het donkerste gedeelte van de garage die geen enkele ontsnappingsmogelijkheid biedt.

Lisa houdt Anouk achter zich en haalt met de hamer uit als hun belager dichterbij komt.

‘Laat vallen, klerewijf!’ De man houdt het mes voor zich uit en doet een uitval naar Lisa.

De hamer suist naar beneden en een schreeuw kondigt aan dat het raak was, maar als Lisa opnieuw de aanval inzet, voelt ze opeens een steek in haar hand. Warm vocht doordrenkt de mouw van haar truitje en ze realiseert zich vol angst en ongeloof dat het bloed is. Het volgende moment omklemt een grote hand met kracht haar arm en draait hem op haar rug, zodat ze de hamer moet laten vallen.

Voor ze het weet ligt Lisa op de koude betonnen vloer en drukt hij het mes tegen haar keel. Achter zich hoort ze Anouk roepen, maar zelf wordt ze merkwaardig rustig. Het dringt tot haar door dat ze niet tegen haar belager is opgewassen. Met een ziek kind en een gewonde hand is ze dubbel gehandicapt en als ze zich nog langer verzet, brengt ze niet alleen haar eigen leven maar ook dat van Anouk in gevaar.

Haar ogen zoeken die van haar aanvaller en ze dwingt zichzelf hem te blijven aankijken.

‘Alsjeblieft, niet doen,’ brengt ze moeizaam uit. ‘Ik zal doen wat je wil, maar vermoord ons niet.’

Hij hangt vlak boven haar, hijgend van inspanning, met een bijna hysterische blik in zijn ogen. Het mes drukt pijnlijk scherp op haar huid.

‘Alsjeblieft,’ fluistert Lisa. ‘Het spijt me.’

‘Bek dicht! Staan!’ De man trekt Lisa overeind en sleurt haar mee de garage uit. Anouk loopt op een holletje mee, als een angstig hertje dat in de buurt van haar moeder wil blijven. Kermend van pijn laat Lisa zich de bijkeuken in duwen, de keuken door, terug naar de woonkamer, waar ze op de bank wordt geworpen. Bloed druppelt op de parketvloer.

Anouk kruipt tegen haar aan en Lisa slaat een arm om haar heen. Als bij afspraak kijken ze niet op maar houden ze hun blik gericht op het bloed dat op de grond druppelt. De man posteert zich voor hen met zijn handen in zijn zij. Zo blijft hij enige tijd naar hen staan kijken, tot Anouk zachtjes begint te huilen. Hij laat zich op de rand van de tafel zakken, het bebloede mes nog in zijn hand.

‘Zo,’ zegt hij kalm. ‘Nu gaan we even een paar afspraken maken.’

Op dat moment wordt op televisie de programmering onderbroken voor een opsporingsbericht.





4


ontsnapte tbs ’er pleegt moord!