Blauw water(36)

‘Heel gemakkelijk. Angelique poepte ze eruit en een week later hadden we weer seks.’

Zijn lichaam komt dichterbij, ze ruikt zijn geur.

‘Echt waar?’ Lisa doet een stapje naar achteren en leunt met haar rug tegen de deur van de klerenkast. ‘Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld. Waarom moet de ene vrouw zoveel pijn lijden en vallen de kinderen er bij de andere vrouw zo uit? Maar goed, ik ben allang blij dat ik in deze tijd leef. Vroeger stierven veel vrouwen in het kraambed.’

‘Kun je niet twee seconden je mond houden?’ Hij komt vlak voor haar staan, legt zijn handen op haar borsten en knijpt erin.

Met een scherp geluid houdt Lisa haar adem in. Blijkbaar vat hij dat op als een uiting van genot want hij knijpt nog wat harder. Dan verplaatst hij één hand naar haar billen en trekt haar tegen zich aan. Ze voelt zijn geslacht groeien en een aanval van misselijkheid overvalt haar.

‘We gaan er samen een feestje van maken,’ fluistert hij in haar oor. ‘Jij en ik, hoe lijkt je dat? Volgens mij is het eeuwen geleden dat je eens goed geneukt bent.’

Zijn mond daalt af naar haar rechterborst.

Lisa zoekt een punt ergens boven Kreugers hoofd en ontsnapt naar buiten. Naar de toppen van de hoge bomen in de verte, hun verkleurende kruinen zacht wiegend in de wind.

Dit gebeurt niet echt, dit gebeurt niet echt, herhaalt ze in gedachten als een mantra.

Met een onsmakelijk geluid maakt Kreuger zich los van haar borst en knikt naar het bed. ‘Ga liggen,’ zegt hij.





23


De nachten hebben iets bijzonders. Wakker liggen als alle geluiden zijn verstomd en het grootste deel van het ziekenhuis in diepe rust is. Vroeger, vóór het ongeluk, werkte Senta vaak ’s nachts, of in ieder geval ’s avonds laat. Dan werd ze niet gestoord door rinkelende telefoons, collega’s die iets kwamen vragen, gesprekken om haar heen. Het was onmogelijk om haar artikelen op het werk te schrijven. Ze bewaarde haar creativiteit tot ’s avonds laat, als de kinderen in bed lagen en Freek onderuitzakte op de bank om een film te kijken. Dan lag de nacht als een beschut, donker waas om haar heen.

Nu is er niets veiligs aan de duisternis die vanuit de gang op haar af sluipt. De stilte die hij met zich meebrengt bevalt haar evenmin. Afleiding heeft ze nodig, geluiden, stemmen, alles wat voorkomt dat haar bewustzijn verslapt en die peilloze diepte onder haar zich weer opent.

Ze weet dat het onzin is, dokter Reijnders heeft haar verzekerd dat de testuitslagen er goed uitzien, maar de angst houdt haar toch wakker.

Senta draait haar hoofd naar de baan licht die uit de gang haar kamer binnenvalt. Ze is moe, doodmoe. Nadat Freek en de kinderen zijn weggegaan, werden de onderzoeken hervat. De hele avond door. En nu, op het moment dat ze eindelijk alleen is met haar gedachten, storten die zich over haar heen als een waterval.

‘Wat kun je je nog herinneren van de dag dat je het ongeluk kreeg?’ heeft dokter Reijnders gevraagd.

Ze kan zich alles herinneren. Alles, behalve het ongeluk zelf. De file op de heenweg, de idioot van een automobilist die niets anders deed dan aan haar bumper hangen, haar irritatie daarover. Ze was expres zachter gaan rijden, en toen de man haar rechts wilde inhalen gaf ze gas, zodat hij vastliep op het langzaam rijdende verkeer op de rechterbaan. Ze had in haar achteruitkijkspiegel gezien dat de automobilist er niet meer in slaagde om op de drukke linkerbaan te komen, en ze herinnert zich het voldane gevoel waarmee ze verder was gereden.

Ze had het Alexander verteld en hij had er smakelijk om gelachen. ‘Dat doe ik ook altijd als ze me proberen op te jagen. Lekker een beetje sarren. Ik wist niet dat vrouwen dat ook deden.’

Dat had ze seksistisch gevonden en ze had een banaan, het minst schadelijke voorwerp binnen handbereik, naar zijn hoofd gegooid. Hij had hem lachend opgevangen en als een pistool op haar gericht. ‘Geef je over of je straf zal verschrikkelijk zijn!’

Ze was weggerend en hij ging haar achterna, het hele huis door, tot in de slaapkamer waar hun stoeipartij eindigde in de beste seks sinds tijden.

Dat herinnert ze zich allemaal nog. Ook haar gevoelens van schaamte en schuld toen ze halverwege de middag in haar auto wegreed, terug naar Freek en de kinderen. Ze wist dat haar verhouding met Alexander ooit zou uitkomen, en iedere keer nam ze zich voor ermee te stoppen om het grote drama dat haar wachtte te voorkomen. En iedere keer wist ze dat ze weer een volgende afspraak zou maken.

In het begin slaagde ze er nog in haar gevoelens voor Alexander in bedwang te houden. Na hun eerste ontmoeting, toen ze alleen nog maar gezoend hadden, hield ze verder contact af, bang om iets in gang te zetten waar ze de controle over zou verliezen. Dat vond ze, controlefreak die ze was, geen prettig vooruitzicht. Maar terwijl ze voorheen haar leven altijd gewaardeerd had met een dikke acht, verloor het zonder Alexander opeens iets van zijn glans en kwam ze met moeite op een zesje uit.