Blauw water(39)

‘Waar denk je aan?’ klinkt Freeks stem dicht bij haar oor. ‘Aan die ene feestavond en onze eerste kus.’

Freek lacht bij de herinnering. ‘De mooiste avond van mijn

leven. Ik herinner me ieder uur van die avond, weet je dat? Vanaf dat moment is mijn leven eigenlijk pas echt begonnen.’ Het klinkt theatraal, maar Senta weet dat hij het meent. Voor Freek is ze altijd het middelpunt van zijn leven geweest, en al werd ze op een gegeven moment een wat al te vanzelfsprekend middelpunt, aan zijn liefde voor haar heeft ze nooit hoeven twijfelen.

‘Je moet altijd zorgen dat je niet méér van je man houdt dan hij van jou,’ zei haar moeder altijd. ‘Dat maakt je afhankelijk en ongelukkig, en dat is geen enkele man waard.’

Ze heeft er alleen niet bij gezegd hoe vermoeiend het is om voortdurend heen en weer geslingerd te worden tussen periodes van twijfel en van zekerheid.

‘Hoe hebben jullie het thuis geregeld?’ vraagt ze nu. ‘Nijmegen is wel een flink eind rijden.’

‘We logeren een paar nachtjes bij Anke. Ze wilde bij je op bezoek komen.’ Met een blik van verstandhouding kijkt Freek haar aan.

‘Nog maar even niet. Voorlopig wil ik alleen jou en de kinderen zien.’ Senta heeft totaal geen behoefte aan haar drukke nicht, en evenmin aan andere familieleden. ‘Heb je het mijn vader verteld?’ vraagt ze plotseling.

‘Nee, ik heb maar even gewacht. Met zijn hartklachten… Dat ben je toch wel met me eens?’

‘Ja, natuurlijk.’

Freek stapt van het bed af en geeft haar een kus. ‘Ik moet gaan. Vanavond kom ik terug met de kinderen. Kan ik nog iets voor je meebrengen?’

‘Ja…’ Senta durft hem nauwelijks aan te kijken. ‘Zou je een nieuw mobieltje voor me kunnen regelen?’





25


Het lukt haar niet om controle te krijgen over haar slappe benen en naar het bed te lopen. Zijn speeksel brandt op haar borst en ze zakt bijna door haar knieën. Met een beverige hand zoekt ze steun bij de kast.

‘Niet zenuwachtig zijn. Je zult ervan genieten.’ Hij trekt haar bij de kast vandaan en duwt haar in de richting van het bed. Intussen frummelt hij aan de knoop van zijn broek.

‘Kleed je uit,’ herhaalt hij zijn bevel.

Als ze dit wil overleven heeft ze geen keus, maar mijn god!

Slap van ellende laat Lisa zich op de rand van het bed zakken en gaat op haar rug liggen.

‘Maak je broek los,’ zegt hij, terwijl hij zijn eigen broek naar beneden laat zakken.

Veel verder dan haar broek losknopen komt ze niet. Ze kan het niet opbrengen hem naar beneden te stropen.

Met een paar snelle bewegingen schopt Kreuger zijn schoenen uit en stapt uit zijn broek. Zijn benen zijn mager en zwart behaard, en hij draagt een niet al te schone onderbroek.

Snel vestigt Lisa haar ogen op iets anders, een aquarel van een tropisch strand aan de muur. Het matras buigt door; hij komt naast haar liggen. Uit haar ooghoek ziet ze dat hij op zijn zij op haar neerkijkt, gesteund door zijn elleboog op het matras. Met zijn vinger trekt hij een spoor van de welving van haar borsten naar haar navel.

‘Trek je broek uit,’ zegt hij zacht.

Haar ogen worden vochtig maar ze verbiedt zichzelf te huilen. Ze moet voorkomen dat ze in een jammerend wrak verandert. Huilende vrouwen halen het slechtste in een man naar boven. Het herinnert ze aan hun kwetsbaarheid, versterkt de overtuiging dat ze met hen kunnen doen wat ze willen. Als ze daar nog niet overtuigd genoeg van waren.

Met grote moeite stroopt ze haar strakke spijkerbroek naar beneden. Kreuger trekt haar schoenen uit, gooit ze op de grond en werpt de broek erachteraan.

‘Zo,’ zegt hij en laat zijn ogen over haar lichaam dwalen. ‘Het zou leuk zijn als je niet zo bang keek. Ben ik zo afstotelijk?’

De dreiging in zijn stem doet Lisa snel haar hoofd schudden.

‘Is het zo’n straf voor je om seks met mij te hebben?’ De dreiging neemt toe en weer schudt ze haar hoofd.

‘Mijn hand,’ zegt ze zwakjes. ‘Ik bezeerde mijn hand.’

Met een gezicht alsof hij allang was vergeten dat ze zo gewelddadig begonnen waren, kijkt hij naar het verband, waar weer een rode vlek doorheen schemert. Zijn gezicht ontspant, wordt bijna vriendelijk.

‘Oké, ik was even bang dat je me in de maling had zitten nemen. Ik bedoel, ik voel dat er iets is tussen ons. Iets heel speciaals. Jij niet?’

Woordeloos knikt ze en hij buigt zich naar haar toe, kust haar op de mond. ‘Nou, wees dan een beetje lief voor me.’

Zijn hand glijdt in haar slipje en zijn vingers gaan op onderzoek uit.

Lisa spert haar ogen open. Haar lichaam schokt heftig, als de aanzet van een epileptische aanval.

‘Dat is lekker, hè?’ zegt Kreuger met een grijns terwijl hij zijn vinger in haar duwt. ‘Nou schatje, doe dan ook eens iets voor mij.’