Biljonairs & Baby's 02(50)

Met Jacob dicht tegen zich aan draaide Jenna langzaam rond en nam alles in zich op. Het was allemaal zo mooi dat ze zich overweldigd voelde. Uiteindelijk draaide ze zich weer terug en keek uit over de zee die schitterde in het zonlicht.

Hoofdschuddend keek ze Nick aan. ‘Ik begrijp het niet, Nick. Wat is er gaande? Wat doen we hier?’

‘Vind je het mooi?’ vroeg hij. Zijn blik gleed over de tuin, terwijl hij de luiertas en haar handtas op het terras liet vallen. ‘Het huis, bedoel ik.’ Hij hees Cooper iets hoger tegen zijn borst. ‘Bevalt het huis je?’

Ze lachte een beetje onzeker. ‘Wat is er aan dat huis dat me niet zou kunnen bevallen?’

‘Goed. Dat is goed.’ Hij kwam naast haar staan. ‘Want ik heb het gekocht.’

‘Je hebt… wat?’

Nick schoot bijna in de lach bij het zien van de verbijsterde uitdrukking op haar gezicht. Grote goedheid, het was de moeite van alle heimelijke telefoontjes met de makelaars die hij had gevoerd, beslist waard geweest. Het was ook de moeite waard geweest die ochtend vroeg op te staan en haar alleen te laten, zodat hij de overdracht van het huis kon regelen met de vorige eigenaren.

Dit zou gaan werken.

Het moest werken.

‘Waarom zou jij een huis kopen?’

‘Voor ons,’ zei hij. Tot zijn genoegen viel haar mond open en wankelde ze even op haar benen.

‘Voor ons?’

‘Ja, Jenna. Voor ons.’ Hij stak een hand uit en legde die om haar wang. Hij was maar licht teleurgesteld toen ze terugdeinsde en bij hem weg stapte. Hij zou haar overtuigen. Hij móést haar overtuigen. ‘Ik heb een oplossing voor onze situatie gevonden,’ zei hij. Hij bleef haar strak aankijken en hoopte dat ze alles wat hij dacht en voelde, in zijn ogen zou zien.

‘Onze situatie?’ Ze knipperde met haar ogen en schudde haar hoofd alsof ze zich van spinnenwebben wilde ontdoen. Daarna staarde ze hem weer aan.

De wind was koud, maar de zon was warm. De schaduw van de bomen bereikte het terras niet en het zonlicht dat over haar haar danste, maakte haar zo verleidelijk dat hij haar wilde grijpen en haar dicht tegen zich aan wilde houden. Maar eerst zouden ze dit moeten regelen. Voor eens en altijd.

‘De jongens,’ zei hij. Zoals hij van plan was geweest, begon hij langzaam. ‘We houden allebei van hen. We willen hen allebei graag bij ons hebben. Dus heb ik bedacht dat het de juiste oplossing zou zijn als wij zouden trouwen. Dan zouden we allebei bij hen kunnen blijven.’

Ze ging nog een stap achteruit. Nick, die het irritant vond dat ze niet onmiddellijk enthousiast op zijn plan reageerde, begon sneller te praten. ‘Het is niet zo dat we niet met elkaar overweg kunnen. En de seks is geweldig. Je zult moeten toegeven dat er een mysterieuze werking tussen ons is, Jenna. Het zou lukken. Dat weet jij ook wel.’

‘Nee.’ Ze schudde haar hoofd weer en toen Jacob de spanning tussen hen voelde en begon te huilen, stapte Nick dichter naar haar toe.

Hij begon nog sneller te praten. Hij had haast om haar op andere gedachten te brengen. ‘Zeg geen nee voordat je het hele verhaal hebt gehoord, Jenna. Tegen de tijd dat ik uitgesproken ben, zul je inzien dat ik gelijk heb. Dit is volmaakt. Voor ons allemaal.’

‘Nee, Nick,’ zei ze. Ze suste Jacob, terwijl ze ondertussen met een treurige glimlach naar Nick opkeek. ‘Het is niet volmaakt. Ik weet dat je van je zoons houdt. Echt waar. En daar ben ik heel blij om. Ze zullen jou net zo hard nodig hebben als jij hen. Maar je houdt niet van míj.’

‘Jenna…’

‘Nee.’ Ze lachte even en keek naar de achtertuin en de zee, voordat ze uiteindelijk Nick weer aankeek. ‘Het is niet belangrijk of we goed met elkaar overweg kunnen en of de seks tussen ons geweldig is. Ik kan niet trouwen met een man die niet van me houdt.’

Verdraaid. Ze sloot hem buiten en dat kon hij haar niet eens kwalijk nemen. Innerlijk voelde hij een mengeling van paniek en wanhoop en dat waren gevoelens waar Nick absoluut niet aan gewend was. Hij was nooit een man geweest die moeite moest doen om dingen naar zijn hand te zetten. De mensen deden hun uiterste best om het hem naar de zin te maken. Andersom werkte het nooit.

Maar nu stond hij hier, voor die ene vrouw, en diep in zijn hart wist hij dat hij alleen maar een kans bij haar zou maken als hij zijn laatste troefkaart uitspeelde.

‘O, grote –’ Nick stak abrupt zijn vrije arm uit, sloeg die om haar schouders en trok haar dicht tegen zich aan. Zo dicht dat hun lichamen en de lichaampjes van hun zoons allemaal leken samen te smelten. ‘Prima, dan doen we het op de moeilijke manier. Verdraaid, Jenna, ik hou wél van je.’

‘Wat?’ Er lag een wereld van verwarring en pijn in haar ogen, maar ook iets wat ontzettend veel op hoop leek.