Biljonairs & Baby's 02(44)

‘Maar dat zou je wel kunnen,’ zei hij schor. ‘Dat geldt voor jullie alle drie. We zouden samen op het schip kunnen wonen. Je weet dat daar ruimte genoeg is. De jongens zouden alle ruimte hebben om te spelen. Ze zouden veel van de wereld zien en geconfronteerd worden met verschillende culturen en verschillende talen.’

Dat was zo verleidelijk. Precies zoals zijn bedoeling was geweest. En het had geklonken alsof hij het meende. Hoewel er een flauwe glimlach om haar mond speelde, schudde ze haar hoofd toen ze van hem naar de tweeling keek en weer terug. ‘Aan boord van een schip zouden ze geen echt leven kunnen leiden, Nick. Ze hebben een achtertuin nodig. En parken, scholen en vrienden –’ Ze zweeg abrupt, wuifde met haar handen en voegde eraan toe: ‘En een hond.’

Zijn blik gleed eerst naar de ene slapende baby en daarna naar de andere, voordat hij haar weer aankeek. ‘We nemen wel privéleraren in dienst. Ze kunnen spelen met de kinderen van de passagiers. We zouden zelfs een hond kunnen nemen als ze dat graag zouden willen. Het zou allemaal kunnen, Jenna. We zouden er een succes van kunnen maken.’

Hoewel een deel van haar hem dolgraag wilde geloven, wist ze diep in haar hart, dat het er niet om ging dat hij graag samen wilde zijn met haar – en dat hij een manier zocht om haar in te passen in zijn leven – maar dat hij zijn zoons had ontdekt en dat hij hen graag bij zich wilde hebben.

‘Nee, Nick,’ fluisterde ze hoofdschuddend. ‘Dat zou niet eerlijk zijn tegenover hen. En ook niet tegenover onszelf. Je wilt míj niet, je wilt je zoons. En dat begrijp ik heel goed. Geloof me, dat begrijp ik.’

Hij pakte haar hand en wreef met zijn duim over haar knokkels. ‘Het gaat niet alleen om de jongens, Jenna. Jij en ik…’

‘Zouden nooit een succes kunnen worden,’ maakte ze zijn zin af, ondanks de warmte die zich vanuit zijn hand door haar lichaam verspreidde.

Ze wenste dat alles anders was. Ze wenste dat het mogelijk was dat hij evenveel van haar hield als zij van hem. Maar Nick Falco was eenvoudig niet het soort man dat zich aan een vrouw bond. Dat kon ze maar beter goed onthouden. Ze moest haar hart zo goed mogelijk beschermen.

‘Dat weet je niet. We zouden het kunnen proberen.’ Zijn ogen straalden van licht, verlangen en de belofte van iets verrukkelijks, zodat Jenna uit de grond van haar hart wenste dat ze het risico kon nemen.

Maar ze moest zich nu niet alleen zorgen maken over zichzelf. Er waren nu twee andere hartjes die ze moest beschermen. En ze weigerde een risico te nemen dat over een paar jaar hevige pijn kon veroorzaken voor haar zoons.

In plaats van dat te zeggen, en in plaats van met hem te kibbelen, trok ze echter haar hand los uit die van Nick en zei zacht: ‘Wil je me helpen de jongens naar bed te brengen?’

Hij trok een been op en zette zijn arm op zijn knie. Strak keek hij haar aan. Zijn gezicht was half in het donker en half in het licht. ‘We zijn hier nog niet over uitgepraat, Jenna.’

Terwijl ze zich bukte om Jacob op te tillen, stopte ze even, keek recht in zijn lichtblauwe ogen en zei: ‘Dat zou wel het geval moeten zijn, Nick.’





Hoofdstuk 10





‘Hier?’ herhaalde Maxie. ‘Wat bedoel je met “hij is hier”? Hier in Seal Beach?’

Jenna keek over haar schouder naar de gesloten voordeur. Ze had gezien dat Maxie voor de deur stopte en was de deur uit gerend om haar de pas af te snijden. ‘Ik bedoel dat hij híér is. Hier, in het huis. Bij de jongens.’

Hij was er al drie dagen. Ze had Maxies bezoek weten uit te stellen met telefoontjes en door te beweren dat ze het erg druk had. Maar Jenna had geweten dat haar oudere zuster vroeg of laat gewoon langs zou komen.

‘Ben je gék geworden?’ vroeg Maxi. Haar grote, blauwe ogen werden nog groter en haar korte, sprieterige blonde haar leek op de een of andere manier nog stekeliger dan anders, alsof het veel meer rechtop stond dan gewoonlijk. ‘Wat heb je nu in je hoofd gehaald, Jenna? Waarom zou je hem in vredesnaam hier uitnodigen?’

‘Ik heb hem niet uitgenodigd,’ wierp Jenna tegen. Ze haalde haar schouders op. ‘Hij… is gewoon hierheen gekomen.’

Maxie bleef staan, bekeek Jenna met samengeknepen ogen en vroeg: ‘Ga je met hem naar bed?’

Tja, wat wilde ze daarover kwijt? Jenna kreeg het een beetje benauwd. Ze had zoveel tegenstrijdige gevoelens. Nee, ze ging niet met hem naar bed, maar ze droomde iedere nacht over hem en zag erotische beelden voor zich, die ze nooit eerder had gezien. Iedere ochtend werd ze wakker met een lichaam dat pijn deed van verlangen en een lege ziel.

Ze vermoedde echter dat haar oudere zuster een dergelijk verhaal ook niet wilde horen. Daarom beantwoordde ze in plaats daarvan alleen de vraag.