Biljonairs & Baby's 02(48)

Toen schoof hij in haar. De krachtige bewegingen van zijn lichaam waren adembenemend. Hij eiste haar op op de oudste en op de intiemste manier die mogelijk was. En Jenna gaf hem alles wat ze hem te bieden had. Ze streelde zijn rug, drukte haar korte nagels in zijn huid en klemde haar benen om zijn heupen om hem dieper in zich te krijgen.

Toen hij zijn hoofd boog om haar te kussen, weken haar lippen en raakten hun tongen verwikkeld in een wirwar van verlangen, die veel verder ging dan hartstocht. Ze had het ongelooflijke gevoel dat dít was zoals het altijd had moeten zijn.

Hij rukte zijn mond los van die van haar, keek in haar ogen en kreunde: ‘Jenna… ik heb je nodig.’

‘Ik ben er al,’ vertelde ze hem. Ze kromde haar rug toen een ongelooflijk intense climax hen allebei trof. Jenna klemde hem dicht tegen zich aan en riep zijn naam toen de ene golf emoties na de andere door hen heen schoot. Ze voelde niet alleen haar eigen climax, maar ook die van hem. Ze klemde hem tegen zich aan toen zijn lichaam trilde en schokte.

Het leek alsof er geen einde zou komen aan het genot.

Het leek alsof ze waren voorbestemd de rest van hun levens een eenheid te blijven.

Maar uiteindelijk was het onvermijdelijk dat de verrukkelijke druk en het genot afnamen. Ze bleven samen liggen en er viel een stilte die zo diep was, dat ze allebei niet wisten hoe ze die konden doorbreken.



Nick was verdwenen toen ze wakker werd.

Hij was niet echt weg. Zijn weekendtas stond nog in een hoek van de huiskamer, dus was hij niet teruggegaan naar het schip. Hij was alleen nergens in het huis te vinden. Dat had geen verrassing moeten zijn. Uiteindelijk had hij haar de ochtend na de nacht die ze samen hadden doorgebracht op het schip, ook gemeden. Maar op de een of andere manier voelde ze zich teleurgesteld, en ze vroeg zich af of hij zich opzettelijk van haar distantieerde; en of hij dat deed omdat dat het onvermijdelijke vertrek makkelijker zou maken.

Tranen prikten in haar ogen, terwijl ze haar dagelijkse programma volgde, voor de jongens zorgde en probeerde niet terug te denken aan hoe het was geweest om Nick bij haar te hebben en alles met hem te delen.

Toen de tweeling had gegeten en was aangekleed, besloot Jenna zelf het huis uit te gaan. Ze weigerde thuis te blijven zitten treuren en te wachten op het moment waarop Nick terugkeerde om haar hart te breken door haar te vertellen dat hij wegging. Ze had haar eigen leven en ze was vastbesloten dat te leven.

Nadat ze de jongens in hun autostoeltjes had gezet, pakte ze een gevulde luiertas en haar handtas en startte de motor van haar auto.

‘Maken jullie je maar geen zorgen, jongens,’ zei ze. ‘We redden ons wel. Papa moet weg, maar mama blijft hier. En ik laat jullie nooit in de steek.’

Die vervloekte tranen brandden weer in haar ogen en ze knipperde als een bezetene om de tranen kwijt te raken. Ze weigerde te gaan huilen. Ze had een ongelooflijke nacht doorgebracht met de man van wie ze hield en ze weigerde daar spijt van te hebben. Ongeacht wat de toekomst zou brengen.

Toen haar mobiele telefoon overging, nam ze aan dat het Maxie was, tot ze op het schermpje keek en een nummer zag dat ze niet herkende. ‘Hallo?’

‘Jenna.’

‘Nick,’ zei ze onmiddellijk. Het kostte haar moeite om niet te zuchten bij het horen van zijn donkere stem.

‘Ben je thuis?’

‘Nee,’ zei ze. Ze hief haar kin op, alsof dat haar kon helpen haar stem luchtig en zorgeloos te houden. ‘Ik zit in de auto. Ik neem de jongens mee naar het winkelcentrum en –’

‘Volmaakt,’ zei hij snel. ‘Heb je een pen?’

‘Ja, ik heb een pen, maar wat moet dit –’

‘Schrijf dit op.’

Bij het horen van dat bevel trok ze allebei haar wenkbrauwen op. Desondanks pakte ze haar handtas en haalde er de pen en het notitieboekje uit die ze altijd bij zich had. Achter haar begon Jacob onrustig te worden en ze wist dat het niet lang zou duren voordat Cooper zich daarbij aansloot. ‘Nick, waar gaat dit om?’ vroeg ze met haar pen al boven het papier.

‘Alleen maar… Ik wil je iets laten zien en daarvoor is het nodig dat jij en de jongens hierheen komen.’

‘Waar is hier?’

‘In San Pedro.’

Ze kreunde bijna. ‘San Pedro?’

‘Jenna, doe dit voor me. Goed?’ Hij zweeg even en voegde er toen aan toe: ‘Alsjeblieft.’

Dat was een verrassing. Ze kon zich niet herinneren dat Nick ooit eerder alsjeblieft had gezegd. Dus schreef ze alles keurig op toen hij haar aanwijzingen dicteerde. Toen hij klaar was, fronste ze en zei: ‘Goed, we komen eraan. Over ongeveer een halfuur kunnen we er zijn.’

‘Ik zal op jullie wachten.’

Hij hing op voordat ze nog meer vragen kon stellen. Jenna keek even boos naar haar mobiele telefoon voordat ze die op de stoel naast haar neerlegde. ‘Tja, jongens, we gaan naar jullie vader toe.’ Cooper kirde. ‘Nee, ik weet ook niet waar dit om gaat,’ zei ze tegen haar zoon. ‘Maar jullie vader kennende, kan het om van alles gaan.’