Zoete overgave(71)

Gray sloeg zijn armen om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. Hij leunde naar achteren tot ze allebei naar de nachtelijke hemel boven zich konden kijken.

Ze deed haar ogen dicht en koesterde zich in zijn sterke omhelzing. De troost en acceptatie, het begrip.

‘Wat is er daarna gebeurd?’ vroeg hij.

Ze wist dat hij eigenlijk vroeg hoe ze bij Pop terecht was gekomen en haar moeder had achtergelaten. Haar lippen beefden toen ze zich die nacht herinnerde. ‘Ik had op mijn twintigste twee banen, dus ik had niet veel tijd om haar in de gaten te houden. Ik kocht eten, betaalde de rekeningen en gaf haar nooit geld. Ik dacht dat ze op die manier geen drugs kon krijgen, maar ik had onderschat hoe ver ze zou gaan. Toen ik thuiskwam na mijn tweede baan, trof ik haar bewusteloos aan op de vloer van de woonkamer van ons piepkleine flatje. Ze ademde niet meer. Ik heb 112 gebeld en heb voor zover ik me het kon herinneren eerste hulp toegepast. Toen de ambulance kwam, lukte het de ziekenbroeders haar weer bij te brengen en ze brachten haar naar een ziekenhuis. Ik weet nog dat ik daar in de wachtkamer van het ziekenhuis zat en dat ik me schuldig voelde, omdat ik niet wist of ik wel wilde dat ze het zou redden.’

Ze huiverde en probeerde het schuldgevoel te onderdrukken dat ze nog steeds met zich mee droeg. ‘Dat is toch afschuwelijk? Dat ik mijn eigen moeder dood wenste?’

Gray trok haar nog wat steviger tegen zich aan. ‘Dat is menselijk.’

‘Ze vonden Pops telefoonnummer in haar tas en belden hem. Toen hij en Connor het ziekenhuis binnenkwamen, heb ik hysterisch in Pops armen gehuild. Connor nam me mee naar een hotel en bleef bij me terwijl Pop alles voor mam regelde. Hij zorgde dat ze in een afkickkliniek terechtkon – en nog veel meer dingen waar ik niets van weet. Op dat moment kon het me ook niets schelen. Ik was gewoon zo opgelucht dat ik dit niet zelf hoefde te regelen. Hij en Connor namen me mee terug naar Houston en vertelden me dat ik bij hun gezin hoorde. Pop maakte me duidelijk dat ik mijn moeder niet langer zo moest ondersteunen en dat ik haar los moest laten.’

Ze ging even verliggen zodat ze haar wang op zijn schouder kon leggen.

Hij keek haar meelevend aan.

‘Heb je enig idee wat een opluchting het was dat iemand me vertelde dat het oké was om uit die relatie met mijn moeder te stappen? Het klinkt raar, maar dat had ik echt nodig, dat iemand me vertelde dat dat niet slecht van me was.’

Gray knikte en raakte met een vinger haar kin aan. ‘De meeste mensen waren voor minder al weggerend.’

‘Toen Pop me vertelde dat hij me wilde adopteren… Ik weet nog dat ik hem verbijsterd heb aangestaard en dat ik daarna in tranen ben uitgebarsten. Hij dacht dat hij me van streek had gemaakt, maar dat was het meest geweldige wat iemand ooit voor me had gedaan. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik echt ergens bij hoorde. Connor en hij werden mijn familie. Daar was ik dan, twintig jaar oud, en ik voelde me net een klein kind.’

Gray kuste haar voorhoofd en streelde haar wang. ‘En sindsdien ben je bij Pop gebleven.’

Ze knikte voorzichtig, ze wilde niet zijn hand wegduwen. ‘Hij gaf me een van zijn appartementen, een baan bij Malone & Sons en waarschuwde me dat ik mijn moeder nooit meer in mijn leven moest toelaten.’

‘Maar nu belt ze je weer,’ zei hij.

Ze verstijfde, maar hij bleef haar strelen en na verloop van tijd ontspande ze zich. ‘Ja. Ze belt me weer. Altijd hetzelfde liedje. Ze wil geld. Maar ik moet er wel bij vertellen dat ik haar ook altijd heb geholpen, zelfs nadat Pop me had gewaarschuwd haar niets te geven. Hij zei een keer dat als je een hond iets geeft, hij je nooit meer met rust laat. Hij had gelijk. Maar deze keer heb ik geweigerd haar te helpen.’ Haar stem stierf weg. Ze wendde haar blik af en staarde naar de zee.

Hij hield haar alleen vast.

‘Ze zit in de problemen en ik wil alleen dat ze me met rust laat. Ik heb geprobeerd haar te negeren. Ik heb Pop niets over de telefoontjes verteld. Hij zou gekwetst en boos zijn dat ik het hem niet heb verteld, maar ik wil hem niet steeds met mijn problemen belasten. Hij heeft genoeg voor me gedaan. Ik wist dat het tijd was om voet bij stuk te houden. Maar nu denk ik dat ze deze keer echt hulp nodig heeft.’

‘Je kunt haar leven niet voor haar leiden,’ zei Gray rustig. ‘Pop heeft gelijk. Als je haar steeds te hulp schiet, leert ze het nooit. En dan nog iets: misschien krijgt ze nooit haar zaakjes op orde. En wat betekent dat dan voor jou? Dan mag jij altijd de reddende engel spelen.’

Ze knikte. ‘Ik weet het. Daar herinner ik mezelf ook steeds aan, maar dan kom ik altijd weer uit bij het punt dat ze mijn moeder is en blijft. Zelfs als er verder helemaal niemand is, dan moet je toch op je moeder kunnen terugvallen?’