Wraak & verlangen(135)

‘Je moet je niet zo druk maken over dingen waar je geen zeggenschap over hebt,’ zei hij, haar diep in de ogen kijkend. ‘Dat is verspilling van tijd en energie. Je moet je geen zorgen maken, want wat er ook gebeurt, ik zal voor je zorgen.’

Het ontging haar niet dat hij het niet meer over trouwen had. Kennelijk was hij bij zinnen gekomen. Waarschijnlijk was hij allang blij dat ze niet onmiddellijk ja had gezegd. De vraag was alleen wat hij precies voor ogen had met dat ‘zorgen voor’. Als een man over ‘straf’ en ‘repercussies’ begon wanneer hij het over zwangerschap had, wist ze heus wel hoe laat het was. Het zou haar niet verbazen als Rafaello’s ‘zorgen voor’ in wezen neerkwam op het regelen en betalen van een abortus. Daar zou ze echter nooit mee instemmen; het was tenslotte haar kind.

Het was waar: ze was er inderdaad van overtuigd dat de mens werd gestraft voor zijn zonden. Dat zou wel door haar opvoeding komen. Maar dat ze zich zo kort na het vrijen al verbeeldde zwanger te zijn, dat ging wel een beetje te ver. In die zin had Rafaello gelijk: het had geen enkel nut om zich zorgen te maken over dingen waar ze toch geen invloed op had.

‘Toe, eet nog wat,’ spoorde hij haar aan. ‘Je weet niet half wat een genot het is om te kijken naar een vrouw met een gezonde eetlust.’

Ze schoot in de lach. ‘Ik kan niets meer op.’

‘Ik hoef ook niet meer.’

‘Maar je hebt nog niets gegeten,’ zei ze verwonderd.

‘Ik heb ontbeten toen jij nog lekker lag te slapen. In mijn bed.’ Hij schonk haar een verleidelijke blik en legde een hand op haar heup.

Ze kreeg een droge mond en voelde haar onderbuik samentrekken. Zijn glimlach vertelde haar dat hij heel goed wist wat er door haar heen ging. Prompt kreeg ze een kleur.

Teder haalde hij zijn vingers door haar haren en beroerde haar oorlelletjes met zijn duimen. ‘Ik ben vannacht maar niet bij je komen liggen. Ik was bang dat ik mezelf niet in de hand zou kunnen houden.’

‘O,’ fluisterde ze.

‘Omdat je je slaap hard leek nodig te hebben, ben ik maar in de kamer ernaast gaan liggen. Niet dat ik een oog heb dichtgedaan. Ik heb de hele nacht liggen woelen en draaien. Uiteindelijk ben ik maar onder een koude douche gestapt.’

‘Wat masochistisch.’

‘Nee, bittere noodzaak. Ik verlangde zo naar je, dat ik er gek van werd,’ bekende hij met hese stem. Hij pakte haar bij de hand en trok haar mee naar de slaapkamer.

Ze voelde zich alsof ze hoge koorts had. Ze kon niet meer normaal denken. Het enige wat nog telde, was dat ze naar hem verlangde. En dat ze van hem hield.

Ze had gedacht dat dit een kille zakelijke overeenkomst was, maar ze had het helemaal verkeerd gezien, hield ze zich voor. De vorige avond had Rafaello laten zien dat hij om haar gaf: hij was haar gaan zoeken, hij had berouw getoond. Dat was genoeg… vooralsnog. Een mens kon nu eenmaal niet alles hebben, en menigeen moest met minder genoegen nemen.

‘Wat denk je allemaal?’ vroeg hij terwijl hij haar bij zich op bed trok.

‘Niets.’ Ze liet haar handen over zijn gespierde borstkas dwalen, onder zijn overhemd.

Hij rekte zich uit als een grote kat en keek haar met glinsterende ogen aan. Toen boog hij zich naar haar toe en kuste haar, langdurig en langzaam. Met zijn lippen en tong beroerde hij vervolgens de huid van haar hals.

Haar lichaam leek te trillen van puur genot. Zacht kreunde ze toen hij zijn heupen suggestief langs de hare wreef.

Een mens kan niet alles hebben, dacht ze weer. Maar als dit is waarmee ik het moet doen, mag ik niet klagen…



Glory deed de zilveren choker om haar nek en keek in de spiegel. Ze kon er maar niet aan wennen. Telkens wanneer ze in de spiegel keek, ging er een schok door haar heen bij het zien van de elegante, modieus geklede jonge vrouw. In de afgelopen drie weken leek ze een volledige transformatie te hebben ondergaan.

Toen Rafaello haar had voorgesteld nieuwe kleren te gaan kopen, had ze daar aanvankelijk niets van willen weten. Uiteindelijk was ze toch gezwicht, want ze had zich herinnerd hoe ongemakkelijk ze zich vroeger had gevoeld tussen zijn vrienden en vriendinnen, die uitsluitend merkkleding leken te dragen. Doorlopend had ze in angst verkeerd dat ze Rafaello door haar uiterlijk nog een keer in verlegenheid zou brengen.

Gekleed in een japon van Versace hoefde ze daar nu niet bang meer voor te zijn. Het was een beeldschone jurk, van dunne stof die afhankelijk van de lichtval blauw of groen was. Het feit dat ze er fantastisch in uitzag, gaf haar een hoop zelfvertrouwen.

Ze was naar de kapper geweest, en na een bezoekje aan de schoonheidssalon wist ze precies hoe ze zich moest opmaken zonder er opgemaakt uit te zien. Wat haar verbaasde, was de enorme hoeveelheid werk die er voor nodig was om het gewenste effect te bereiken.