Wraak en liefde(43)

Andreas legde een hand op Jasons schouder. ‘Je hebt prima werk geleverd, Jason, zoals gewoonlijk. Ga lekker naar huis. Het spijt me dat ik je op zo’n korte termijn met al dit werk moet opzadelen, maar ik had geen keus met dat reisje naar Italië.’

‘Geen probleem,’ zei Jason. ‘Het vooruitzicht om drie of vier uur met mijn schoonouders door te brengen was toch al niet zo aantrekkelijk.’

Andreas lachte. ‘Bel me als je me nodig hebt. Je kunt me altijd op mijn mobiel bereiken.’

‘Ik hoop dat de reis goed verloopt, de kennismaking van Gemma met je familie, enzovoort.’

‘Ik weet zeker dat mijn familie meteen dol op haar zal zijn,’ zei Andreas.

‘Dat denk ik ook. Ze is een prachtige vrouw; dat was ze tenminste wel toen ik haar voor het laatst zag.’

Andreas fronste. ‘Heb jij Gemma dan ontmoet?’

‘Ja. Ik heb je toch verteld dat ik een paar jaar geleden in een van die nachtclubs in de buurt van het Landerstalle Hotel werkte? Gemma stond toen bekend als een echt feestbeest, maar ze verdween van de ene op de andere dag uit het openbare leven. Ik heb gehoord dat ze als een halve kluizenaar leefde.’

‘Misschien is ze gewoon volwassen geworden.’

‘Tja, dat moeten we vroeg of laat allemaal wel, lijkt me,’ zei Jason, terwijl hij zijn papieren bij elkaar pakte.

‘Ja… Ja, inderdaad,’ zei Andreas, waarna hij achter zijn manager aan het kantoor uit liep en met een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen de deur achter zich sloot.



‘Waar is Susanne?’ vroeg Andreas toen hij later op de avond de keuken binnen liep, waar Gemma bezig was haar ovenschotel van de vorige avond op te warmen.

‘Ik heb haar een paar uur vrij gegeven.’

Andreas trok zijn wenkbrauwen op. ‘En daar ging zij mee akkoord?’

‘Ja.’

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Waar lijkt het op?’

‘Voor het koken heb ik Susanne in dienst genomen. Van jou verwacht ik dat niet.’

‘Nee, ik ben alleen maar de vrouw waar je je mee opwarmt voordat je naar je minnares gaat.’ Ze zag hem verstijven. De spieren in zijn kaken trokken zich strak, en het bloed leek uit zijn gezicht weg te stromen.

‘Wil je die opmerking van een toelichting voorzien, alsjeblieft?’ vroeg hij na een gespannen stilte.

‘Waarom zou ik?’ schoot ze terug. ‘Jij kunt doen wat je wilt in je privéleven, maar dat betekent wel dat ik dan ook mijn gang kan gaan.’

‘Ik heb geen minnares.’

‘Dat moet je misschien eens vertellen aan die vrouw die gisteravond belde om je te spreken. Zij gaat ervan uit dat ze op dit moment jouw minnares is.’

‘Hoe heet ze?’

‘Heeft ze niet gezegd. Ik kreeg niet eens de tijd om het haar te vragen; ze brak het gesprek af omdat jij bij haar voor de deur stond. Ze zei dat jullie samen zouden gaan eten.’

‘Ik heb op kantoor gegeten.’

‘Leuk geprobeerd, Andreas, maar zo goedgelovig ben ik niet. Begrijp me goed, ik ben niet jaloers. Je mag omgaan met wie je wilt, maar ik zou het wel op prijs stellen als je discreet was.’

‘Wat denk je wel niet van me?’ gromde hij.

‘Weet ik veel? Ik dacht dat je een integere man was, eerlijk en fatsoenlijk, maar je ziet er kennelijk totaal geen been in om achter mijn rug om een affaire te hebben.’

‘Ik heb geen affaire achter je rug om.’

‘Nee,’ zei ze, terwijl ze met de ovenwanten aan de stoofschotel naar de eetkamer bracht, ‘je doet het gewoon pal voor mijn neus.’

Vloekend liep Andreas achter haar aan. De tafel was prachtig gedekt, en hij merkte dat hij kalmer werd. Gemma had overduidelijk veel moeite gedaan, ook al dacht ze dat hij haar bedroog.

Hij begreep haar niet. Waarom zei ze dat ze gevoelens voor hem aan het krijgen was, om een dag later te zeggen dat ze niet jaloers was?

Tenzij ze een geheime agenda had…

Hij ging zitten, pakte de fles rode wijn die zij al geopend had en schonk zijn glas vol.

‘Ik heb nogal vervelend nieuws voor je,’ zei hij toen ze voor hen beiden opgeschept had.

‘O?’ Glazig staarde ze hem aan. ‘Ga je nu dan eindelijk opbiechten dat je Michael hebt betaald zodat hij niet met me zou trouwen?’

Hij keek haar zonder blikken of blozen aan. ‘Dat wilde ik je later vertellen, maar nu je er toch over begint, moet ik misschien mijn motieven maar eens verklaren.’

‘Dat zou fijn zijn. Liever laat dan nooit,’ antwoordde ze met een glasharde blik in de ogen.

‘Je was bezig jezelf te gronde te richten. Daar wilde ik iets tegen doen.’

‘Och, dank je wel, hoor, dat je zo voor me in de bres bent gesprongen,’ zei ze op sarcastische toon. ‘Hoe kan ik je ooit bedanken?’