Witte Engel(8)

'Dus uw antwoord hierop is de mensen te vermoorden die verantwoordelijk zijn voor deze revolutie?'

'Een voor een, ' zei Morris. 'Het is de enige manier om de krachten van de chaos en het kwaad te bestrijden, het verval van onze moraal, het verlies van de werkethiek, de opkomst van een soort fundamentalisme dat het tweelingbroertje is van totalitarisme. Begrijpt u het dan niet? Ik voer een ritueel uit. Het is een wake voor de slachtoffers van de Amerikaanse droom. '

Hier dacht Austin even over na. 'Misschien moet u dat enigszins specificeren. Wat is de betekenis van de merktekens die u op het voorhoofd van uw slachtoffers kerft?'

'De runentekens. '

Austin wapperde met zijn hand. 'Een of ander oud schrift dat niemand meer begrijpt, niet?'

'Raadpleeg uw software-dictionaire, mr. Austin. ' De man verschoof onrustig op zijn aan de vloer geklonken stoel. 'Ondertussen zou ik graag even opstaan en een eindje lopen. '

'Ik ben bang dat ik dat niet kan toestaan. '

Morris haalde zijn schouders op en begon weer met het bestuderen van zijn viezige vingernagels, terwijl Austin de dictionaire van zijn computer raadpleegde. Na enkele ogenblikken keek Austin op. 'Hier staat dat een rune "een karakter is uit de verschillende alfabetten die werden gebruikt door de oude Germaanse volkeren van tussen de derde en de dertiende eeuw". '

Morris glimlachte. 'Typisch. Dat is wel een heel beperkte omschrijving. Een ruimere is dat een rune een incantatie van magische kracht is. '

'Geef eens een voorbeeld. '

Morris schudde zijn hoofd. 'Runen mogen niet worden uitgesproken, alleen opgeschreven. '

Austin draaide de computer om, zodat het toetsenbord nu naar de man aan de andere kant van de tafel stond. 'Laat me maar eens zien wat u in het voorhoofd van uw slachtoffer hebt gekerfd. '

'Niet met dat ding. ' Hij gebaarde naar het attachékoffertje. 'Heeft u

geen pen en een blocnote in uw koffertje zitten?'

Austin pakte een notitieblok en een Bic-pen uit zijn tas en bleef toen even zitten, alsof hij geen besluit kon nemen.

'Ik kan u verzekeren, ' zei Morris, 'dat ik u en niemand anders de waarheid vertel. '

Terwijl Austin hem het notitieblok en de pen overhandigde, maakte een plotselinge ingeving dat hij vroeg: 'Gelooft u in God?'

'God, ' antwoordde de Witte Engel, alsof hij de vraag had verwacht, 'en de duivel. ' Hij boog zich met zijn hele lichaam over de tafel en bracht met een ruk zijn linkerarm naar voren, zich schijnbaar onbewust van de handboei, die daardoor diep in zijn linkerpols sneed. Kettingen rinkelden dreigend toen de metalen punt en het plastic omhulsel van de pen zo diep in Austins linkeroog drongen dat ze er dwars doorheen gingen, tot in zijn hersens. Hij schoot achteruit en schommelde woest heen en weer, als een kleine boot in ruw weer. Hij opende zijn mond, maar er kwam geen geluid uit.

'Geen bloed ook, ' zei de Witte Engel, alsof hij zijn gedachten kon lezen. 'U leeft nog, in zekere zin. '

Vastgenageld aan zijn stoel zag Austin met zijn onbeschadigde oog hoe het gezicht van de Witte Engel als een enorme maan voor hem opdoemde. Hij leek getransformeerd. De ogen, waarin nu een sluwe blik lag, namen gretig alles in zich op, alsof ze hem in één keer wilden verslinden. Zijn brede mond leek wel een messnede, een wapen dat vastzat aan machtige kaken, het sluitstuk van een nieuw vernietigingswapen. Of eentje zo oud als de Tijd.

'Weet u, het brein is een wonderbaarlijk orgaan. Het kan een kogel verdragen, een spijker die er dwars doorheen gedreven wordt, allerlei akelige, fysieke beschadigingen zonder dat het hele mechanisme onmiddellijk ophoudt met functioneren. Ik denk zelfs dat als u nu direct naar het ziekenhuis werd gebracht, u het wel zou overleven. Maar dat is helaas niet mogelijk. Uw bestemming ligt elders. '

Dit wezen voerde zijn handwerk met ongewone precisie uit. Als er al ergens pijn in zijn lichaam was, dan was Austin er zich niet van bewust.

Plotseling glimlachte de Witte Engel, alsof hij zich een goede mop herinnerde. 'Ik weet alles van je, Robert, waar je bent geboren, op welke school je hebt gezeten, elk meisje dat je hebt ontmoet, met wie je uit bent geweest en dat je vervolgens aan de kant hebt geschoven. ' Hij drukte zijn wijsvinger tegen zijn lippen. 'Maar als ik een gokker was, waar zou ik dan op gokken? Dat je bij Cassandra zult blijven of haar zult verlaten? Nee, je blijft. Je moet tenslotte om Sara denken, niet? Ja. '

De Witte Engel knipperde met zijn ogen, alsof hij zich plotseling herinnerde waar hij was. Hij schudde zijn vinger en de kettingen rinkelden opnieuw. 'Ben je er ook ingestonken, net als al die anderen? Dit is bloed, Robert, geen vuil. Het is er zo door en door ingetrokken dat ik een schoonmaakmiddel en een borstel nodig zou hebben om het weg te krijgen. Maar waarom zou ik. Het bloed is een tastbaar bewijs van mijn werk, de oude huid van creatieve inspanning die van mijn ziel is geschraapt. Het is het rudiment van de duivel in mij. Het is de drijfveer, de stimulans, dat wat mijn leven zin geeft. ' Hij glimlachte en toonde daarbij de gele tanden van een vos. 'Als ik het zo eens bekijk, zal het niet lang duren voor jij diezelfde duivel binnenin je vindt. '