Witte Engel(4)

'Sorry, je hebt gelijk. '

'Als Christopher met alle geweld vierentwintig uur per dag wil werken omdat zijn persoonlijke leven een puinhoop is, moet hij dat weten. Maar ik wil niet dat jij je daardoor laat meeslepen. '

'Cass, dat is niet eerlijk. '

'Kan me niet schelen. Sara rekent op je. Verdomme, Bobby, je hebt haar en mij een belofte gedaan en ik verwacht dat je je daaraan houdt. Je trekt tegenwoordig meer op met Christopher dan met haar - of mij. '

'Ho nou eens even, ja? Jij bent degene die almaar samen met dr. Hork naar pipetten zit te koekeloeren. '

'Bobby, houd daarmee op. Ik breng misschien tijd in het lab door met Hutton, maar -'

Hij stapte onder de douche en begon zich in te zepen, maar ze liet hem niet gaan. Ze pakte het douchegordijn beet en stak haar hoofd naar binnen. Een fijne nevel bedekte haar gezicht en kleine druppeltjes hingen als tranen aan haar wimpers.

'Ik dacht dat we dit alles al hadden uitgepraat toen ik die beurs aangeboden kreeg. De mogelijkheid om het eerste volwaardige DNA-biolab op te zetten, was te goed om te laten lopen. We hebben toen gezamenlijk besloten dat in de tijd die ik nodig had om het lab op poten te zetten en goed te laten functioneren, jij wat meer tijd aan Sara zou besteden, weet je nog?'

Austin spoelde zich af. 'Oké, maar dat was achttien maanden geleden en ik zie nog geen verandering in dat schema. '

'Dat komt door het onderzoek, dat heb ik je toch al gezegd? En nu we onze doorbraak hebben, zijn we een heel stuk dichter bij een oplossing voor het ouder worden. Dat zal Koenig de mond snoeren en van alle anderen volgelingen maken. We zijn er zo dichtbij dat ik het als het ware in mijn hand kan voelen -'

Austin stapte uit de douche en begon zich af te drogen. 'Schatje, luister nu eens naar jezelf. '

'En kijk nu eens naar jou - om vijf uur 's ochtends de deur uit rennen omdat Jon Christopher het zo wil. '

'Overdrijven is ook een kunst. ' Hij gooide de handdoek op de grond en liep terug naar de slaapkamer om zich aan te kleden.

'Vind je? Elke keer als hij opbelt, weet je niet hoe gauw je ervandoor moet. Bobby, het kan zo niet verder. Wat moet er anders van Sara worden? Straks heeft ze helemaal geen ouders meer. '

Austin trok zijn onderbroek en broek aan en ging op zoek naar een schoon overhemd. 'Liefje, laten we dit nu even laten rusten, oké?' Hij bedacht dat hij beter had moeten weten dan om halfzes 's ochtends een twistgesprek met zijn vrouw aan te gaan. Hij had al nooit een weerwoord, laat staan op dit tijdstip. Hij pakte zijn tweed overjas en versleten attachékoffertje. 'Dit is de laatste keer dat ik haar teleurstel, dat beloof ik je. Ik zal tegen Jon zeggen dat hij me zodra deze zaak voorbij is een tijdje met rust moet laten. ' Hij sloeg zijn vrije arm om haar heen terwijl ze met hem meeliep de gang door. 'Oké?'

Cassandra's grijze ogen keken hem onderzoekend aan. 'Het zal jouw taak zijn om Sara te vertellen dat ze niet naar de wedstrijd gaat. '

'Zodra ik weer thuis ben. ' Austin was met zijn gedachten al bij de eerste vragen die hij de Witte Engel zou stellen. 'Ik bedenk wel iets om de klap wat te verzachten. '

'Dat is je geraden, ' zei ze, terwijl ze naar de keuken liep. 'O ja, je bent vergeten je te scheren. '

Hij wreef over zijn stoppelige kin en kreunde. Hij had nu geen tijd meer. Op weg naar de voordeur opende hij Sara's deur op een kier. Ze lag op haar zij, aan de andere kant van haar lichtblauwe kamer. Een nachtlampje in de vorm van een schedel dat ze voor Halloween had gekregen, toverde een vage halo rond haar hoofd. Haar ademhaling ging langzaam en gelijkmatig. Net zulk blond haar als dat van haar moeder waaierde als gesponnen goud uit over haar kussen, maar haar donkere ogen, die nu gesloten waren, had ze van hem.

Haar rechterarm lag gebogen voor haar hoofd, de vingers even open en onschuldig als de uitdrukking op haar gezicht. Ze was op die rare leeftijd dat het uiterlijk van een kind te groot en bijna mismaakt leek. Ze was zo mooi. Voor Austin zag ze eruit als de engel waarover zijn moeder in een sprookje had voorgelezen toen hij nog een kleine jongen was.

Eén lang moment keek hij naar zijn slapende dochter en vroeg zich af of er op de wereld iets waardevollers bestond dan een kind.

De eerste zonnestralen van deze prachtige, perfecte ochtend in oktober gleden over de bovenkant van het World Trade Center toen de patrouillewagen richting Chinatown raasde. De rest van het gebouw lag nog in de schaduw en de donkere massa's glas trokken de blik onvermijdelijk omlaag naar de ginkgobomen en platanen. Binnen het uur zouden de herfstbladeren schitteren in een roodachtige gloed. Tegen die tijd zou Austin met het onbekende zijn geconfronteerd: de man die men slechts kende als de Witte Engel.

Dit was de moeder aller strafzaken. Zoals Christopher al had gezegd, zou het beslissend zijn voor zijn carrière. Hij zou er behoorlijk beroemd door raken. Niet dat beroemd zijn hem iets deed. Hij was binnen zijn beroepsgroep al bekend en alom gerespecteerd en dat was wat hem betrof genoeg erkenning. Hij was tenslotte geen advocaat geworden om faam of rijkdom te verwerven. Verre van dat zelfs. Austin geloofde heilig dat het enige wat er zo ongeveer toe deed, was dat je je eigen plekje in deze wereld veroverde. En Austin was heel zeker van zijn plaats op deze wereld, zijn rol in het grote geheel. Als dat niet zo was geweest, had hij 's nachts niet kunnen slapen.