Waarheen De Storm Ons Voert(22)

‘Ik ben bang dat ik je een paar uur alleen moet laten, Heather, maar ik kom zo gauw mogelijk terug. Ik heb George opdracht gegeven je in de gaten te houden en daarom vraag ik je het hem niet moeilijk te maken. Hij is een goeie ziel als het om dames gaat, ondanks alles wat jij na vannacht misschien over hem zult denken. Ik heb hem gezegd, dat ik jou hier wil aantreffen als ik terugkom, dus probeer er niet vandoor te gaan. Ik laat hem villen als jij daarin mocht slagen en ik zal je terughalen al moet ik heel Londen ondersteboven keren.’

‘Het interesseert me geen fluit of jij je bediende vilt,’ antwoordde zij opgewonden. ‘Maar als de gelegenheid zich voordoet, ga ik er vandoor.’

Brandon trok zijn wenkbrauwen op. ‘Als dat zo is, zal ik je moeten meenemen, Heather.’

Zij raakte bijna in paniek. ‘Oh nee,’ riep zij uit. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft niet. Ik zou me dood schamen als je dat deed. Doe het alsjeblieft niet. Als je dat wilt, ga ik wat lezen als jij weg bent. Eerlijk!’ Brandon bekeek haar met hernieuwde belangstelling.

‘Kun jij lezen?’ vroeg hij.

‘Ja,’ antwoordde zij zacht.

Hij glimlachte tegen haar. Niet veel vrouwen konden lezen. Hij voelde een nieuw respect voor het meisje.

‘Heel goed,’ zei hij tenslotte. ‘Ik zal je hier laten en op de terugweg aangaan bij een dameszaak, zodat je er weer uit kunt gaan zien als een vrouw. Ga eens staan en laat me je maat eens schatten.’

Angstvallig schikte Heather zich in haar lot en draaide langzaam voor hem rond, zoals hij bevolen had. Zijn ogen gleden waarderend over haar heen.

‘Jij bent nauwelijks een vuist hoger dan een varken.’

‘Er zijn mensen die me mager vinden,’ antwoordde zij zacht en dacht aan een paar beledigende opmerkingen, die haar tante gemaakt had.

Brandon lachte. ‘Ik kan me voorstellen hoe de oude kletstantes, die dit gezegd hebben, eruit zagen. Waarschijnlijk kwabbelden ze aan alle kanten van het vet.’

Even verscheen er een glimlach op Heather’s gezicht, want hij leek haar tante wel te beschrijven. Dan verdween de glimlach weer, haast even snel als hij gekomen was. Maar hij had het wel degelijk gemerkt.

‘Aha,’ grinnikte hij. ‘Ik wist dat het me vroeg of laat zou lukken je dit te laten doen.’

Heather wendde zich van hem af en stak haar neus hoog in de lucht. ‘Jij hebt me tot nu toe maar weinig reden gegeven blij te zijn.’

‘Daar gaan we weer, nietwaar?’ grinnikte hij. ‘Jouw stemming schommelt nogal, m’lady.’ Hij stond op en ging achter haar staan. ‘Laten we eens kijken of zich ijs op jouw lippen heeft afgezet. Nu wil ik voor de verandering eens wat warmte voelen. Kom, kus me eens als een minnares. Voor meer heb ik nu geen tijd.’

Heather zuchtte bevend van opluchting nu zij geen herhaling hoefde te vrezen van zijn liefdesvoorstelling. Zij kwam tot de conclusie dat een beetje moeite van haar kant - alsof zij onder zijn protesten bezweek - de vrees of verdenking, die hij zou mogen koesteren haar alleen te laten, zou wegnemen. Zij draaide zich om, sloeg vastberaden haar armen om zijn hals en trok zijn hoofd naar haar toe. Hij fronste zijn wenkbrauwen alsof hij over haar plotselinge ommezwaai nadacht. Heather had niet graag dat hij dat al te lang deed. Daarom drukte zij haar warme vochtige lippen op de zijne. Gebruikmakend van haar povere ervaring kuste zij hem lang en liefdevol, terwijl zij haar lichaam tegen het zijne boog.

Brandon proefde de honingsmaak van haar lippen en de betoverende nabijheid van haar lichaam. Het logisch denken liet hem in de steek. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast, terwijl hij van de onverwachte warmte van haar reactie genoot. Zijn lichaam eiste van hem meer met haar te doen. Zij was te verleidelijk, dit tenger brokje mens. Haar lippen waren te warm, haar lichaam te verlangend. Het werd vreselijk moeilijk eraan te denken haar hier achter te laten, verdorie!

Met moeite liet hij haar weer los.

‘Als je mij zo kust, kan ik nergens meer naar toe,’ zei hij hees.

Heather’s gezicht werd rood. De kus had haar ook een paar verrassingen bezorgd, want zij had het niet zo afschuwelijk gevonden als zij wel gedacht had, integendeel.

‘Trouwens, ik ben bang, dat mijn vertrek toch wat uitgesteld moet worden. Die strakke broeken laten niets aan de verbeelding over,’ grinnikte hij. Niets vermoedend gleden haar ogen naar zijn broek. Ogenblikkelijk had zij er spijt van. Haar gezicht werd vuurrood en met een ruk draaide ze zich kreunend om, diep vernederd.

Brandon grinnikte achter haar en keerde dan zuchtend terug tot het aankleden, terwijl hij nadenkend mompelde: ‘Als ik meer tijd had, madam…’

Ziedend begon Heather de vuile borden op de tafel te stapelen, terwijl ze de man achter zich heel weinig goeds toewenste. Zij was tot de slotsom gekomen dat hij nog erger dan afschuwelijk was.