Waarheen De Storm Ons Voert(20)
Hij ging achter zijn bureau zitten en leunde ontspannen achterover, terwijl hij haar gadesloeg.
‘Ik vind jou begerenswaardig, Heather, echt de moeite waard omje te bezitten… een juweel tussen de kiezelstenen. De uitdaging om jou te winnen windt me op. Ik heb trouwens nog nooit een weigering meegemaakt.’
‘Dat is dan heel erg jammer.’ Zij spuwde de woorden uit. ‘Als je dat had meegemaakt, zou je misschien geleerd hebben je als een heer te gedragen.’
Zijn ogen glansden. ‘Weet je, liefje, ik heb ontdekt dat als ik heel erg naar jou verlang, ik het heer zijn wel eens over het hoofd zie.’
Helemaal in de war draaide zij zich om. Het had geen zin met deze gewichtig doende, arrogante smeerlap te argumenteren. Hij maakte zijn eigen wetten en stelde zijn eigen spelregels vast. Zij kon geen namen bedenken die smerig genoeg voor hem waren om haar gevoelens weer te geven. En zij wist dat zij hem en zijn rotkajuit verlaten zou, al was het het laatste dat zij ooit deed.
Een paar minuten later kwam George binnen. Hij droeg een groot blad met hun ontbijt. De bediende glimlachte tamelijk schaapachtig tegen haar toen hij het blad op de tafel zette, maar zij staarde hem aan en draaide hem dan de rug toe. Volkomen in de war keek de man op zijn beurt de kapitein aan. Een glimlach speelde om Brandon’s lippen en hij knikte tegen de bediende, ten teken dat hij verder kon gaan met zijn werk. Toen de tafel gedekt was, hield Brandon een stoel voor haar gereed.
‘Alstublieft, Heather,’ glimlachte hij spottend. ‘Ik kan geen hap door mijn keel krijgen als je me alsmaar staat aan te staren. Ga nu zitten en wees voor één keer eens een lief meisje.’
George keek van de een naar de ander en raakte nog meer in de war. Snel schonk hij de koffie in. Met tegenzin nam Heather plaats en schikte het servet op haar schoot. Zij nipte aan de koffie, ofschoon zij liever thee gehad had, trok een lelijk gezicht vanwege de bittere smaak en duwde dan het kopje weg. Toen zij haar ogen opsloeg, ontdekte zij dat Brandon haar met een geamuseerde glimlach gadesloeg.
Er werd geen woord gezegd en zij viel op het kleine stukje vlees aan alsof dat nog geslacht moest worden, ofschoon het in werkelijkheid heel mals was. Zij vond het maar vreemd toebereid, niet gekookt of in kleine stukjes gesneden als vleesgerecht, maar gewoon gebakken in zijn eigen sappen en nog zeldzaam mooi gaaf. Zij proefde een klein stukje en ontdekte dat het goed smaakte, maar haar eetlust was nog lang niet de oude en daarom prikte ze maar een beetje in het vlees.
George sloeg haar besluiteloos gade. Hij wilde haar een plezier doen, maar hij wist niet hoe. Tenslotte draaide hij zich maar om om weg te gaan en bemerkte dan de lakens op de vloer. Hij liep er naar toe en raapte ze op. Zijn ogen werden groot toen hij de vlekken zag, en hij wierp een snelle blik op zijn meester. Vervolgens keek hij naar Heather, die met haar rug naar hem toezat en dan opnieuw naar Brandon. Deze bemerkte zijn blik en knikte als antwoord op de onuitgesproken vraag van zijn bediende. De ogen van de man werden nog groter. Haastig pakte hij de lakens onder zijn arm en verdween snel.
Brandon keek toe hoe Heather woedend in het vlees hakte.
‘Ik voel er niet veel voor mijn ontbijt door jou te laten bederven, Heather,’ zei hij rustig. ‘En ik vind het ook niets, dat jij mijn bediende onvriendelijk behandelt. In zijn aanwezigheid hoor je een dame te zijn.’
De angst maakte zich opnieuw van Heather meester en de kracht werd uit iedere vezel weggezogen, zodat er alleen maar een bibberend hoopje mens in haar stoel overbleef. Zij werd bleek en zelfs het kleine beetje eetlust was nu helemaal verdwenen. Zij vouwde haar handen in haar schoot en staarde ernaar, want zij was niet in staat zijn blik te ontmoeten.
Brandon dronk een paar slokken van de hete koffie, terwijl hij haar bleef aankijken en zich vooral concentreerde op de jurk die zij droeg. Het was een kledingstuk dat gewoonlijk door jongere meisjes gedragen werd. Ofschoon het een heel aardige jurk was, beviel hem dat meisjesachtige niet. Hij voelde zich er niet door op zijn gemak, precies alsof hij een baby uit een wiegje gestolen had. Het enige dat hem wel aanstond was het gerimpelde lijfje, dat haar boezem omhoog duwde en hem ervan verzekerde dat zij geen kind meer was. Maar het was echt niet de jurk waarin hij zijn minnares graag zou zien, en het gerafelde hemd, dat hij daarstraks gezien had, moest ook verdwijnen. Zij was te mooi om lompen te dragen.
Toen het ontbijt afgelopen was, keerde hij weer terug naar zijn bureau en naar zijn grootboeken. Heather wist niet wat zij met zichzelf beginnen moest. Daarom liep ze de hut maar op en neer of staarde zenuwachtig uit het raam. Zij had het gevoel alsof het plafond op haar hoofd dreigde te vallen. Hij verliet de hut juist lang genoeg om al haar moed bijeen te kunnen rapen om de deur aan een nader onderzoek te onderwerpen, maar het ogenblik voor een ontsnappingspoging was slecht gekozen omdat hij op de kajuittrap een van zijn bemanningsleden de nodige instructies gaf. Kwaad sloeg zij de deur dicht toen hij in haar richting keek en spottend glimlachte.