Waarheen De Storm Ons Voert(21)

Toen George met het middageten kwam, was zij beleefd, maar meer ook niet. In stilte vervloekte zij de man.

Nadat Brandon zijn honger had gestild, schoof hij zijn stoel achteruit en Heather voelde hoe zijn blik haar aftastte. Een stilte vulde het vertrek. Zij slikte moeilijk en hield haar blik afgewend. Zij wist dat zijn verlangens weer oplaaiden en haar hart weigerde zijn regelmatige slag aan te nemen. Toen hij begon te praten, was zijn stem diep en vol hartstocht.

‘Kom hier, Heather.’

Zij versteende in haar stoel. Zij wilde niet naar hem toegaan. Zij wilde blijven waar zij was. Hij kon haar niet tyranniseren. Zij schudde haar hoofd en slaagde erin een krakend en zwak ‘Nee’ uit te brengen.

Zijn ogen werden spleetjes en rond zijn mond speelde een vage glimlach. ‘Ik bewonder je wilskracht, ma chérie. Maar vind je het wel verstandig mij te weerstaan? Jij weet even goed als ik, dat jij niet de kracht bezit om te voorkomen dat ik je neem als ik dat wil. Zou het niet beter zijn de nederlaag te erkennen en uit vrije wil hierheen te komen?’

Heather beefde en kon haar angst niet onderdrukken. Haar moed liet haar in de steek. Met trillende benen stond zij op. Haar tanden beten zenuwachtig op haar onderlip. Zij liep naar hem toe en bleef voor hem staan. Hij glimlachte. Zijn hand gleed over haar haren, trok haar tussen zijn benen op zijn knie, waar zij stijf bleef zitten toen hij zijn lippen op de hare drukte.

‘Wees niet bang,’ fluisterde hij. ‘Ik zal je geen pijn doen.’

Zijn mond gleed over haar trillende lippen en duwde ze van elkaar toen zijn handen haar steviger beetpakten, een hand op haar rug, terwijl de ander haar heup zacht streelde. Met een onderdrukte snik verslapte Heather tegen zijn borst en beefde heftig in zijn omarming. Zijn kussen leken tot in het oneindige voort te duren. Toen zijn hand van haar heup naar haar dij gleed en dan langzaam langs de binnenkant omhoog kroop en haar streelde, kreunde zij onder zijn kus en probeerde zij zich tegen zijn borst af te duwen. Maar zij kon niet loskomen uit zijn omhelzing. Zijn lippen verlieten de hare, om haar mondhoeken, haar kin, haar hals te kussen.

‘Verzet je niet,’ mompelde hij. ‘Probeer ervan te genieten.’

‘Dat kan ik niet,’ stootte zij uit.

‘Jawel, dat kun je wel.’

Zijn lippen, die van haar hals naar de ronde vormen boven haar jurk gleden, waren vochtig en geopend en dronken de lieflijkheid van haar vlees in. Zij liefkoosden haar borsten heel rustig en bewogen zich van de diepe kloof naar de spitse toppen, die onder haar jurk omhoog staken. Zijn ademhaling werd sneller en raakte haar huid als een hete tang. Opgewonden maakte hij haar lijfje los en drukte hartstochtelijke kussen op haar naakte vlees.

Er werd aarzelend geklopt op de kajuitsdeur en Brandon’s gezicht vertrok van woede. Razend snel trok Heather haar kleding beschaamd bij elkaar op haar boezem en probeerde van zijn knie af te komen toen zijn greep wat losser werd. Maar hij verstevigde die direct weer en dwong haar te blijven waar zij was. Toen hij de indringer riep binnen te komen, liet zijn stem er geen twijfel over bestaan dat hij woedend was.

‘Verdomme, kom binnen.’

George opende de deur en stond daar met een hoogrood gezicht toen hij het vertrek rondkeek en van verwarring met zijn voeten schuifelde.

‘Verexcuseer me, kap’tein, maar er is een boodschapper gekomen van een koopman, die met u over de lading wil praten. De boodschapper zegt dat hij belangstelling heeft voor de hele lading rijst en indigo als hij u zou kunnen ontmoeten en u beiden het eens wordt.’ ‘Wil hij dat ik naar hem toekom?’ vroeg Brandon haast ongelovig. ‘Waarom kan hij niet naar de Fleetwood komen zoals ieder ander doet?’

‘De man is kreupel, zei de boodschapper, kap’tein,’ antwoordde de bediende. ‘Als u het goed vindt, zal de man eerst de lading bekijken om de waarde te schatten en u dan naar hem toebrengen.’

Brandon vloekte en zijn rimpels werden dieper. ‘Wilje meneer Boniface vragen hem rond te leiden. George? En stuur de man hierheen, als hij klaar is.’ George maakte dat hij wegkwam en deed de deur achter zich dicht. Met tegenzin liet Brandon Heather los. Zij rende naar de bank bij het raam en knoopte haastig haar jurk weer dicht, toen hij achter zijn bureau ging zitten. Zij voelde zijn ogen op haar en bloosde diep.

Een poosje later verscheen de boodschapper. Zij keerde de aanwezigen in het vertrek de rug toe en zonk weg in de kussens van de bank. Zij schaamde zich diep dat iemand haar in de kajuit van kapitein Birmingham aantrof. Haar gezicht brandde en zij zou het liefst dood willen zijn. Door de ramen zag zij het water klotsen tegen een koopvaarder, die in de buurt gemeerd lag en zij dacht erover na hoe het water aan al haar problemen een eind kon maken, als zij de moed maar kon opbrengen. Zij voelde als het ware al hoe de natte vingers daar beneden het leven uit haar zogen en boog zich wat naar voren om de donkere, stromende rivier aandachtiger te bestuderen. Zij was er zich niet van bewust dat de boodschapper vertrokken was en dat Brandon achter haar stond. Hij legde een hand op haar schouder. Zij sprong op van schrik. Hij lachte zacht, liet zich naast haar neer op de kussens zakken en raakte een lok aan, die op haar borst hing.