Verslaafd aan jou(94)

    Ik had met Gideon in één week meer meegemaakt dan in andere relaties in de afgelopen twee jaar. Dat zou ik altijd in mijn hart meedragen. Misschien dat ik hem wel altijd in mijn hart mee zou dragen.

    En ooit zou dat minder pijn gaan doen.



‘Word wakker, het zonnetje is al op,’ zong Cary en hij trok het dekbed van me af.

    ‘Hé! Ga weg.’

    ‘Je hebt vijf minuten de tijd om met je luie reet onder de douche te gaan staan en anders komt de douche wel naar jou toe.’

    Ik deed een oog open en gluurde naar hem. Hij was in zijn blote bast en had een wijde broek aan die nog maar net op zijn heupen bleef hangen. Er waren slechtere manieren om wakker te worden gemaakt. ‘Waarom moet ik er dan uit?’

    ‘Omdat je anders in bed blijft liggen.’

    ‘Goh, hoe diepzinnig, Cary Taylor.’

    Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me uit de hoogte aan. ‘We moeten gaan winkelen.’

    Ik stopte mijn hoofd in het kussen. ‘Nee.’

    ‘Jawel. Je hebt me iets verteld over een “tuinfeest op zondag” en “een hoop rocksterren”, weet je nog wel? Wat moet ik godsnaam aan?’

    ‘Hm, daar zeg je zoiets.’

    ‘Wat doe jij aan?’

    ‘Eh, dat weet ik eigenlijk niet. Ik zat aan “romantisch met hoed” te denken, maar nu zit ik te twijfelen.’

    Hij keek me streng aan. ‘Oké. We gaan iets kopen wat sexy, chic en cool is.’

    Ik gromde maar kwam toch mijn bed uit en trippelde naar de badkamer. Ik kon niet douchen zonder aan Gideon te denken, aan zijn perfecte lijf en de jammerkreetjes die hij uitte als hij in mijn mond klaarkwam. Waar ik ook keek, overal zag ik Gideon. Ik had ook al overal in de stad zwarte Bentleys zien rondrijden. Waar ik ook kwam, er dook er altijd wel een op.

    Cary en ik brunchten en stortten ons toen op het shoppen. Eerst naar de beste kringloopwinkels aan de Upper East Side en de boetiekjes aan Madison Avenue voordat we een taxi naar SoHo namen. Tijdens het winkelen kwamen twee tienermeisjes op Cary af om zijn handtekening te vragen. Volgens mij vond ik dat nog leuker dan hij.

    ‘Zie je nou wel?’ zei hij triomfantelijk.

    ‘Wat moet ik zien?’

    ‘Dat ze me herkenden van een showbizzblog. Een of andere post over jou en Cross.’

    Ik snoof. ‘Fijn dat er iemand nog wat aan mijn liefdesleven heeft.’

    Hij had om een uur of drie weer een opdracht en ik ging met hem mee en zat twee uur in de studio van een luidruchtige en grofgebekte fotograaf. Omdat het zondag was, ging ik ergens achteraf zitten en belde zoals gewoonlijk mijn vader.

    ‘Heb je het nog steeds naar je zin in New York?’ vroeg hij me boven de herrie van de portofoon in de politiewagen uit.

    ‘Tot nu toe wel.’ Het was niet waar, maar een leugen om bestwil kon geen kwaad.

    Zijn partner zei iets wat ik niet kon verstaan. Mijn vader snoof luid en zei: ‘Hé, Chris weet zeker dat hij je gisteren op tv heeft gezien. Een of andere kabelzender, een roddelprogramma over beroemdheden. De jongens hier blijven er maar over doorgaan.’

    Ik zuchtte. ‘Zeg maar dat dat soort programma’s niet goed voor de hersencellen is.’

    ‘Dus je bent niet aan het daten met een van de rijkste mannen in Amerika?’

    ‘Nee. Hoe zit het met jouw liefdesleven?’ vroeg ik, snel van onderwerp veranderd. ‘Ben jij aan het daten?’

    ‘Ja, maar het stelt verder niets voor. Wacht even.’ Hij beantwoordde een oproep via de portofoon en zei toen: ‘Sorry, lieverd, ik moet ophangen. Ik hou van je en ik mis je verschrikkelijk.’

    ‘Ik mis jou ook, pap. Wees voorzichtig.’

    ‘Ben ik toch altijd? Tot bels.’

    Ik verbrak de verbinding en liep terug naar waar Cary bezig was. In de tussentijd kwelde mijn geest me met vragen als: waar was Gideon? Wat was hij aan het doen?

    Zou er op maandag weer een hele rits foto’s op internet staan van hem met een of andere vrouw?



Op zondagmiddag ging ik in een van Stantons auto’s met Clancy aan het stuur naar het landgoed van Vidal in Dutchess County. Onderuitgezakt in de stoel bewonderde ik afwezig de serene aanblik van glooiende weidevelden en groene bossen zo ver het oog reikte. Het was inmiddels al de vierde dag na de breuk met ­Gideon. De felle pijn van de eerste dagen was een soort dof gebons geworden dat wel wat weg had van de griep. Ik had overal pijn, alsof ik ergens van aan het afkicken was en mijn keel was rauw van de ingehouden tranen.