Verslaafd aan jou(43)

    Verward en gegriefd trok ik mijn handschoenen aan en probeerde erachter te komen wat er mis was gegaan.





7


Wat er precies gebeurde toen we aankwamen, is als een waas in mijn geheugen. Half verblind door de flitsen liepen we langs de vuurlinie van de pers, maar ik besteedde er nauwelijks aandacht aan en bleef mechanisch glimlachen. Ik had me in mezelf teruggetrokken en was er alleen maar op gericht om zo snel mogelijk weg te vluchten van de hoogspanning die Gideon uitstraalde.

    Op het moment dat we naar het gebouw overstaken, riep iemand zijn naam en draaide hij zich om. Ik glipte weg en schoot zo snel mogelijk langs de opstopping van gasten op de rode loper voor de ingang.

    In de ontvangsthal griste ik twee glazen champagne van het blad van een passerende kelner en sloeg er eentje achterover terwijl ik op zoek ging naar Cary. Ik zag hem aan het andere eind van de ruimte bij mijn moeder en Stanton staan en ik liep naar hen toe. Mijn lege glas zette ik op een tafel waar ik langsliep.

    ‘Eva!’ Het gezicht van mijn moeder klaarde op toen ze me zag. ‘Die jurk staat je echt beeldig!’

    Ze kuste de lucht naast mijn beide wangen. Ze zag er prachtig uit in een schitterende, getailleerde, ijsblauwe kolom van een jurk. Saffieren hingen als glanzende druppels aan haar oren, keel en pols, en lieten haar ogen en haar roomwitte huid goed uitkomen.

    ‘Dankjewel.’ Ik nam een slok champagne van mijn tweede glas, en herinnerde me weer mijn voornemen om haar te zeggen hoe blij ik met de jurk was. Ik was er nog steeds heel blij mee, maar inmiddels minder tevreden met die handige split bij mijn dij.

    Cary stapte op me af en pakte me bij mijn elleboog. Eén blik op mijn gezicht en hij wist al dat ik overstuur was. Ik schudde mijn hoofd, want ik wilde er nu niet over praten.

    ‘Nog wat champagne dan maar?’ vroeg hij zachtjes.

    ‘Graag.’

    Ik voelde Gideon al naderen voordat ik het gezicht van mijn moeder zag oplichten als de spiegelbal die met oud en nieuw op Times Square hangt. Ook Stanton leek zijn rug te rechten en zich schrap te zetten.

    ‘Eva.’ Gideon legde zijn hand op de blote huid van mijn onderrug, waardoor er een rilling door me heen ging. Hij strekte zijn vingers tegen mijn huid en ik vroeg me af of hij het ook voelde. ‘Je ging ervandoor.’

    Ik verstarde door het verwijt dat ik in zijn toon hoorde. Ik wierp hem een blik toe die alles moest zeggen wat ik niet hardop kon zeggen zolang we in gezelschap waren. ‘Richard, ken je ­Gideon Cross al?’

    ‘Maar natuurlijk.’ De mannen schudden elkaar de hand. Gideon trok me dichter tegen zich aan. ‘Wij hebben het geluk dat we de twee mooiste vrouwen van New York mogen begeleiden.’

    Stanton knikte instemmend en lachte liefdevol naar mijn moeder.

    Ik sloeg de rest van mijn champagne achterover en ruilde het lege glas dankbaar in voor het nieuwe dat Cary me gaf. Mijn buik werd wat warmer door de alcohol en de knoop in mijn maag werd losser.

    Gideon boog zich naar me toe en fluisterde scherp: ‘Denk er wel aan dat je hier met mij bent.’

    Was hij nou kwaad? Wat kregen we nou? Ik kneep mijn ogen een beetje dicht. ‘Dat moet jij nodig zeggen.’

    ‘Niet hier, Eva.’ Hij knikte naar iedereen en voerde me weg. ‘Niet nu.’

    ‘Helemaal nooit,’ mompelde ik, en ik ging alleen maar met hem mee om mijn moeder een scène te besparen.

    Ik nipte aan mijn champagne en schakelde over op de automatische piloot van zelfbescherming die ik al jaren niet meer gebruikt had. Gideon stelde me voor aan mensen en ik denk dat ik me heus wel heb gedragen – ik sprak op de gepaste momenten en glimlachte als het moest – maar ik was er niet echt bij. Ik was me te veel bewust van de steenkoude muur die tussen ons in stond, en van mijn eigen pijn en woede. Als ik nog naar bewijs zocht dat Gideon absoluut geen sociale omgang wilde met de vrouwen met wie hij naar bed ging, dan had ik dat nu gevonden.

    Toen het diner werd aangekondigd, ging ik met hem mee naar de eetkamer. Ik speelde een beetje met mijn eten. Ik dronk een paar glazen rode wijn en hoorde Gideon spreken met onze tafelgenoten. Ik schonk geen aandacht aan wat hij zei, alleen aan de cadans en zijn verleidelijke, diepe, gelijkmatige toon. Hij deed geen poging om me bij het gesprek te betrekken en ik was blij toe. Ik denk niet dat ik iets aardigs had kunnen zeggen.

    Mijn interesse werd pas weer gewekt toen hij onder applaus opstond en naar het podium liep. Ik draaide me om in mijn stoel en keek hoe hij overstak naar het podium. Ik kon er niets aan doen: ik moest zijn dierlijke gratie en verbazingwekkend prachtige verschijning wel bewonderen. Met elke stap die hij zette, eiste hij aandacht en respect op, wat nogal een prestatie was, gezien zijn kalme tred.