Verlossing(58)

Tijdens het douchen bedacht hij een strategie om zo snel mogelijk aan de informatie te komen die hij nodig had. Toen hij beneden kwam, wilde Jorid net de deur uit gaan. Het kon haar niet ontgaan dat haar man fluitend en bijna dansend de gang in kwam.

‘Je hebt toch niet een of andere affaire?’ vroeg ze.

‘Nee,’ zei Kåre met een grijns.

‘De koffie staat klaar. Heb je de Lotto gewonnen, dan?’

‘Zoiets.’

‘Ben je van plan het me te vertellen?’

‘Binnenkort,’ zei de districtscommissaris.

‘Dan wens ik je een schitterende dag, mijn zwijgzame, geheimzinnige man.’ Ze schudde haar hoofd, maar kon een glimlach niet onderdrukken.

‘Wacht even.’ Toen danste hij naar haar toe, pakte haar bij haar zij en bij haar hand en draaide haar rond in een pirouette. Toen gaf hij haar smakkend de natste kus sinds jaren op haar voorhoofd en schoof haar de deur uit.





Ze zouden getuigen nodig hebben, veel getuigen. Aan Annelene Busch hadden ze misschien genoeg om de man achter de sms-berichten in voorlopige hechtenis te laten nemen, maar niet genoeg om hem veroordeeld te krijgen. Bovendien wisten ze niets over de vertakkingen achter deze man, en van eerdere ervaringen hadden ze geleerd dat recht op de schakels van de dealerketen afgaan vaak de moeilijkste weg naar opheldering was. Doorgaans was de vrees voor represailles groter naarmate je hoger in het systeem doordrong, en op zeker moment stagneerde het onderzoek dan meestal helemaal.

Zou Kenneth Garvang nog meer informanten achter de hand hebben? Mensen die meer stukjes konden leveren, die ze tot een groter overzicht konden samenvoegen voordat ze tot actie overgingen?

Halvor probeerde het rechtstreekse nummer van Garvang en stelde zich voor hoe de lange man zijn hoofd weer stootte aan de ventilatiebuis. Als dat zo was, was de klap ditmaal extra hard, want er werd niet opgenomen. Dus ging Halvor naar de homepage van De Spreekbuis van de Straat en vandaar naar ‘Contact’. Daar vond hij een serie namen en mobiele telefoonnummers, maar pas toen hij bijna helemaal naar beneden had gescrold, vond hij de naam ‘Garvang’. Hij noteerde zijn mobiele nummer, en voor de zekerheid ook dat van Vivian Thune. Toen hij weg wilde klikken, viel zijn oog op iets bekends helemaal onder aan het scherm.

Naast de naam en het e-mailadres van de webmaster stond het woord ‘Hoofdsponsor’. En onder dat woord stond het logo van Reality, het internetmagazine van de herrezen jarentachtigyup Yngve Enger.

In tegenstelling tot veel andere rechercheurs binnen en buiten de thrillerliteratuur geloofde Halvor dat er in het leven allerlei onschuldige toevalligheden voorkwamen. Dat Yngve Engers naam binnen een paar uur twee keer opdook, was waarschijnlijk zo’n toevalligheid. Aan de andere kant was het niet helemaal normaal dat er op de late maandagavond als schoolmeisje verklede vrouwen naar je huis kwamen, zeker niet als de vrouw in kwestie een cruciale politiegetuige was. Het kon dus geen kwaad snel bij zichzelf na te gaan wat hij eigenlijk over de man wist.

Yngve Enger was ooit een van de opmerkelijkste symbolen van de yuppentijd van de jaren tachtig, maar hij was bijna even veelbesproken tijdens de crisis aan het begin van de jaren negentig. Voor zover Halvor zich herinnerde, had de man in die tijd ook een kind verloren, en was hij vlak daarna door zijn vriendin gedumpt. Daardoor had hij bij de gewone mensen een hele tijd hoog gescoord op de sympathieschaal. Daarna was Enger jarenlang volkomen onzichtbaar geweest, totdat hij na de millenniumwisseling een dotcombedrijf op de rand van de afgrond had gekocht en daar een enorm succes van had gemaakt. De laatste jaren was het geld binnengestroomd nadat hij de droom van menig internetbedrijf had verwezenlijkt: het realitysucces overbrengen van de tv naar internet. Het concept was in strikte doelgroepen verdeeld, Reality C (van Chick), Reality L (van Lady) en Reality G (van Grand Old Lady) genaamd. Het beroemdst – of misschien het beruchtst – was het internetmagazine geworden na een serie waarin een groep fraai uitgevoerde vrouwen had gewedijverd wie van hen de schoolresultaten van hun kinderen het meest kon verbeteren. Verder stonden de pagina’s vol met het gebruikelijke werk: modenieuws, seks, interieur- en carrièrezaken.

Halvors vrouw, die psycholoog was, stootte elke keer dat de websites of Enger werden genoemd geïrriteerde keelgeluiden uit, maar voorlopig volstonden Birgitte en hij ermee ervoor te zorgen dat hun dochter geen toegang tot de magazines had. Maar voor de meeste mensen leken de sites toch een hoge amusementswaarde te hebben. Bovendien schreef de hoofdredacteur zelf regelmatig hoofdartikelen, die hem ondanks hun onzakelijke en zelfs gemene persoonlijke aanvallen – of misschien juist daaróm – steeds weer naar radio- en tv-studio’s brachten.