Verlossing(52)

Dat was blijkbaar genoeg. In plaats van door te vechten, zakte ze in de verste hoek van de verhoorkamer in elkaar. Ze trok haar benen onder zich op en barstte in huilen uit. Halvor liet haar een paar minuten begaan, pakte toen drie papieren handdoekjes en ging op zijn hurken naast haar zitten. Voorzichtig legde hij een hand op haar schouder. Ze liet hem liggen, en met zijn andere hand gaf hij haar de handdoekjes.

Toen zei hij zacht: ‘Maar ik denk dat Ida trots zou zijn op een moeder die durft te getuigen tegen het schorem dat geen cent geeft om het leven van mensen.’





Hij was bepaald niet trots op de manier waarop hij het had gedaan, maar het had wel gewerkt. Annelene Busch was leeggelopen over de nieuwe leverancier die ze vlak voor de zomer had gekregen. Zonder uitleg was er opeens een andere man verschenen op de plaats en het tijdstip van de overhandiging. Ze had hem nooit eerder gezien, maar hij had haar de gebruikelijke hoeveelheid gegeven en een extra bonus als dank ‘voor lange en trouwe dienst’. Als er iets overbleef van haar portie heroïne, kon ze die voor eigen rekening verkopen.

De sms-berichten kwamen doorgaans met drie tot vijf dagen tussentijd. Altijd vlak voor de overhandiging, vanaf een niet-geregistreerd nummer en met dezelfde mededeling: plaats en tijd. Halvor mocht het laatste sms’je zien, en het enige wat er stond, was:



Wilsesgate/Deichmansgate 1145



‘Wat zei hij over het zakje dat je aan Lone moest geven?’

‘Alleen maar dat het voor haar was, en dat het een speciale afspraak was.’

‘En dat vond u niet raar?’

‘Jawel. Ik had nooit eerder zo’n opdracht gehad en ik wist niet eens dat hij Lone kende. Maar ik zag niet in waarom hij zou liegen.’

‘Hoe kende u Lone?’

‘Eigenlijk alleen als klant. Maar we patrouilleerden een paar jaar geleden op de Tollbugate en toen deden we een paar klusjes samen. Dat was ongeveer in de tijd dat ze een relatie kreeg met Terje.’

Het was niet veel, maar het was een begin. Halvor was met haar naar het fotoarchief gegaan, maar ze had de man van de sms’jes niet herkend. Halvor had Merete en Hans Petter erbij geroepen. Samen waren ze het eens geworden over een manier om het volgende sms’je af te wachten. Als de man zich aan zijn normale patroon hield, zou dat in de loop van de volgende drie dagen komen. Intussen moesten ze Annelene Busch laten gaan en haar flat in het geheim dag en nacht in de gaten houden. Ze ging er ten slotte mee akkoord dat elk sms-bericht eerst door de politie zou worden gelezen. Daar stond tegenover dat Halvor beloofde dat de agent van dienst steeds wanneer ze een dosis nodig had een andere kant op zou kijken en dat de flat voorlopig niet zou worden doorzocht.

Toen Halvor het politiebureau verliet om naar huis te gaan, waar hij hoopte dat de aardappels klaarstonden, had hij het gevoel dat er iets op het punt stond opgelost te worden. Hij wist alleen niet goed wat.



5 september



Hij werd met een schok wakker, nat van het zweet en happend naar adem. Het was vijf uur, en ik had niet geslapen uit angst voor wat er ging komen.

Als iemand dit ooit leest: heb je weleens geprobeerd je kind vast te binden? Nee? Wees dan voorbereid op een afschuwelijk geschreeuw en bedenk dat je bescherminstinct klaarwakker wordt, net als toen ze klein waren. Maar als ik naar hem toe ga om hem gerust te stellen, schreeuwt hij alleen maar nog wilder en kijkt hij me aan alsof ik hem met opzet martel. Ik geloof dat hij geen woord hoort van wat ik zeg.

Op dit moment voelt alles vreselijk verkeerd. Betekent dat dat ik spijt heb? Nee, nog niet. Ik ben er per slot van rekening op voorbereid. Maar ik geloof dat ik begrijp waarom afkicken werk is voor professionals die een beroepsmatige afstand kunnen bewaren tot wat ik nu meemaak. Hoeveel Jakob en ik ook uit elkaar zijn gegroeid, hoeveel afstand er ook tussen ons bestaat, ik voel nu dat zijn angst een deel van mezelf is. Het rukt en trekt ook in mij, en ik kan niet stil blijven zitten. God mag weten hoe ík me zou voelen als ik vastgebonden was.

Ik probeer het te zien als een soort catharsis voor ons allebei. Het probleem is dat hij het in elk geval fysiek zoveel zwaarder heeft dan ik, en ik begin te vrezen dat ik het had verdiend als het omgekeerd was geweest. Maar misschien is het straf genoeg om te zien dat je kind het zo moeilijk heeft? Ik heb zijn lijden al jaren niet gezien en in plaats daarvan krijg ik alles hier nu in geconcentreerde vorm.

Het is vast niet gezond om te veel te denken. Probeer maar eens rustig na te denken in een geluidsinferno van geschreeuw, gekreun en gebraak. Bij mij heeft het geleid tot een steeds knagender vermoeden dat ik in hoge mate medeschuldig ben aan Jakobs ellende. Er is zoveel waarover ik graag met hem zou hebben gepraat. Ik klamp me vast aan de hoop dat het waar is wat er geschreven staat: dat onthoudingsverschijnselen niet gevaarlijk zijn, ook al zien ze er vreselijk uit. Want op dit moment lijkt het wel of hij doodgaat.