Verlossing(51)

Als het klopte wat de informant in café Funksjonær hem had verteld, was het allemaal een ongelofelijk slim – en ongelofelijk cynisch – plan. De markt kapotmaken voor de concurrenten door de drugs die ze verkochten te compromitteren, was natuurlijk slim. Nog slimmer was het dat het compromitteren gebeurde op een manier die bijna onmogelijk aan te tonen was: door mensen een nog zuiverder variant te geven van de drug die ze al gebruikten.

Maar Halvor twijfelde er niet aan dat het meer dan toeval was dat juist dit ene slachtoffer was uitgekozen. Lone Slevatn had op de trap van het station naar alle waarschijnlijkheid een specifiek zakje gekregen. Dus moest het de bedoeling zijn dat zíj het slachtoffer werd, en niet zomaar de eerste de beste straatjunk. Waarom? Het antwoord kon hier vóór hem zitten. Als ze maar wilde praten.

Hij schraapte zijn keel en liep naar haar toe zonder dat ze reageerde. Ze zat met haar ellebogen op tafel en hield haar onderarmen kruiselings over haar borst, alsof ze het koud had. Halvor draaide zich om en ging een verdieping omlaag naar zijn kantoor. Daar pakte hij een plaid, die opgevouwen in een hoek van de bank lag voor lange avonden en daaropvolgende nachten, en liep weer naar boven. Deze keer liep hij meteen naar haar toe en spreidde de plaid uit. Toen hij zich vooroverboog om hem om haar schouders te leggen, zag hij dat ze nog absoluut niet aan het zweten was, maar dat er wat vocht uit haar ogen liep en dat ze snotterde. Dus de onthoudingsverschijnselen waren zo ongeveer begonnen. Halvor liep naar de pantry op de gang, haalde er tien, twaalf papieren handdoekjes, ging weer naar binnen en nam plaats op de stoel tegenover haar.

‘Mijn naam is Halvor Heming en ik leid het onderzoek in de zaak waarvoor u hiernaartoe bent gebracht. Ik ben vroeger bij de Narcoticabrigade geweest en weet zo’n beetje wat u nu zult doormaken. Het is al begonnen uit uw neus en uw ogen te stromen. Ik denk dat u zelf heel goed weet wat er komt…’

Ze had nog steeds geen beweging gemaakt, maar om de een of andere reden had Halvor het gevoel dat ze luisterde: ‘Straks wordt u heel rusteloos en beginnen uw handen en voeten te trillen en krijgt u pijn in al uw gewrichten. Dan begint het braken, de buikkramp en de diarree. Ten slotte komt de angst, die enorme pijnklauw die uw hersenen vastgrijpt en aan flarden scheurt, terwijl u het uitschreeuwt van angst…’

Ze rechtte haar rug en sloeg haar armen over elkaar. Nu had hij haar: ‘U zou zoiets natuurlijk niet in een dronkenmanscel op het politiebureau moeten hoeven meemaken. Het zou beter zijn als u in een afkickkliniek had gezeten, maar die mogelijkheid hebben we helaas niet…’

Ze zei iets, maar hij verstond het niet. ‘Wilt u dat herhalen?’ vroeg hij vriendelijk.

‘Klootzakken!’ Haar stem klonk gebarsten en hees nadat hij zeven, acht uur niet was gebruikt.

‘Ik heb er alle begrip voor dat u dat vindt, maar we hebben gewoon geen keus. U wordt verdacht van een zeer ernstig misdrijf, waarvoor u in voorlopige hechtenis moet blijven, waarschijnlijk totdat een eventuele rechtszaak begint. De Noorse wet verbiedt dat we u medicamenten geven die de kwellingen verlichten die u de komende drie, vier etmalen zult moeten doorstaan. Bovendien is het onmogelijk op zo korte termijn een plek in een eerstehulp-instelling vrij te maken.’

Elk woord dat hij zei was waar, maar toch voelde hij zich precies de klootzak waarvoor ze hem net had uitgemaakt. Maar hij had net zomin als de klanten van Annelene Busch de tijd om fijngevoelig te zijn. Hij besloot het over een andere boeg te gooien.

‘U hebt een dochter van zeven, Ida. Ik neem aan dat u haar af en toe ziet?’

‘Wat heeft dat er verdomme mee te maken?’ Ze keek woedend en de rimpel boven haar ene oog werd dieper. De verlamming aan de andere kant gaf haar een uitermate asymmetrische gezichtsuitdrukking; de twee helften zagen eruit alsof ze elk bij een ander gezicht hoorden.

‘Ik probeer alleen maar uit te leggen wat de consequenties zijn van de keuzes die u maakt. Als u geen verklaring aflegt, kan ik nu al zeggen dat het minste waarop we u zullen pakken medewerking aan moord is. We kunnen bewijzen dat u zondagochtend een zakje dodelijke heroïne aan Lone Slevatn hebt gegeven. Als u ons geen reden geeft iets anders te geloven, betekent dat dat u jaren vast zult zitten. Het kan heel lang duren voordat u de kans krijgt bezoek te ontvangen. Het staat in elk geval vast dat de volgende keer dat u Ida zult zien, in de gevangenis zal zijn.’

Hij bekeek haar weer. Nu leek ze zo gespannen als een stalen veer, dus hij voegde eraan toe: ‘… en Ida vindt het misschien al erg genoeg dat haar moeder verslaafd is.’

Hij had nooit gedacht dat ze de kracht zou hebben om zo uit haar stoel te springen als ze deed. De stoel schoot naar achteren en haar ene arm naar voren. Die greep de waterkan, tilde hem op en zou hem met volle kracht in Halvors gezicht hebben gegooid als hij haar niet te snel af was geweest. Net toen ze aan haar uithaal begon, greep hij haar bij haar pols en hield die vast als in een bankschroef.