Verbroken(35)

                ‘Ten eerste had ze hem niet zo op de huid moeten zitten dat hij zich van het leven beroofde.’

                ‘En ten tweede?’

                ‘Ze had voor de juiste medische hulp moeten zorgen. Hij was duidelijk zwaar aangeslagen. Hij bleef maar huilen. Hij wilde met niemand praten...’ Haar stem stierf weg toen ze het gat in haar redenering zag. Per slot van rekening had Frank haar gebeld en om hulp gevraagd.

                In plaats van haar hierop te wijzen vroeg Will: ‘De arrestant valt toch onder de verantwoordelijkheid van de agent die de arrestatie heeft verricht?’

                ‘Lena heeft hem in de cel gezet. Ze heeft hem niet gefouilleerd, althans niet goed genoeg om de inktpatroon te vinden waarmee hij zichzelf heeft gedood. Ze heeft de dienstdoende agenten niet gewaarschuwd dat ze hem extra in de gaten moesten houden. Zodra ze die bekentenis te pakken had, is ze vertrokken.’ Sara voelde zichzelf met de seconde kwader worden. ‘Wie weet hoe hij er emotioneel aan toe was toen ze hem achterliet. Waarschijnlijk heeft ze hem het idee aangepraat dat zijn leven niet de moeite waard was. Dat doet ze altijd. Ze zet de hele zaak op scherp en iemand anders wordt de dupe.’

                Will keek uit over het parkeerterrein. Zijn handen rustten op zijn knieën. Hoewel het ziekenhuis gesloten was, deed de elektriciteit het nog. De lampen op het parkeerterrein flikkerden aan. In de gele gloed zag Sara het litteken dat aan één kant over Wills gezicht liep en onder zijn boord verdween. Het was oud, waarschijnlijk uit zijn kindertijd. De eerste keer dat ze het had gezien, had ze gedacht dat hij zijn gezicht misschien had opengehaald toen hij naar het eerste honk gleed of was gevallen bij een huzarenstukje op de fiets. Toen wist ze nog niet dat hij in een weeshuis was opgegroeid. Nu vroeg ze zich af of er meer achter stak.

                Het was bepaald niet Wills enige litteken. Zelfs van opzij kon ze de plek tussen zijn neus en lip zien waar iemand hem zo hard en vaak had geslagen dat zijn huid was opengesprongen. Degene die de zaak weer aan elkaar had genaaid had er een rommeltje van gemaakt. Het litteken was wat kartelig van vorm waardoor zijn mond bijna iets verdorvens kreeg.

                Will slaakte een zucht. Toen hij uiteindelijk het woord nam, klonk hij zakelijk. ‘Is Tommy Braham alleen van moord beschuldigd? Verder niets?’

                ‘Nee, alleen dat.’

                ‘Niet van poging tot moord op rechercheur Stephens?’ vroeg Will. Sara schudde haar hoofd. ‘Commissaris Wallace is toch ook gewond geraakt?’

                Sara voelde het bloed naar haar wangen stijgen. Ze vermoedde dat Frank had besloten dat Tommy en hij quitte stonden nadat hij de jongen midden op straat in elkaar had geslagen. ‘Het arrestatierapport vermeldt moord. Verder niets.’

                ‘Zoals ik het zie heb ik met twee kwesties te maken. De eerste is de zelfmoord van een verdachte nadat rechercheur Adams hem in hechtenis had genomen, en de tweede is dat ik niet goed snap waarom ze Tommy Braham voor moord heeft gearresteerd op basis van zijn bekentenis. En dan heb ik het niet alleen over zíjn bekentenis, maar over bekentenissen in het algemeen.’

                ‘Wat bedoel je?’

                ‘Je kunt iemand niet puur op basis van een bekentenis voor moord arresteren. Dat moet met bewijs gestaafd worden. Volgens het zesde amendement heeft een verdachte het recht om zich tegen zijn beschuldiger te verweren. Als je jezelf hebt beschuldigd en je trekt je bekentenis weer in...’ Hij trok zijn schouders op. ‘Het is als een hond die zijn eigen staart najaagt.’

                Sara vond het dom van zichzelf dat ze dit niet uren eerder zelf had bedacht. Ze was bijna vijftien jaar gemeentelijk patholoog geweest. Ook zonder dat de doodsoorzaak bekend was mocht de politie iemand aanhouden op verdenking van moord, maar voordat er een arrestatiebevel uitging moest er wel officieel sprake zijn van moord.