Verbroken(32)

                ‘Terugkeren is altijd moeilijk.’ Hij zei het zo stellig dat Sara hem voor het eerst sinds hij was ingestapt echt aankeek. Will Trent was een aantrekkelijke man, maar het duurde even voor je dat doorhad. Hij leek het liefst met zijn omgeving te versmelten om zo onopvallend mogelijk zijn werk te kunnen doen. Maanden terug had hij Sara verteld dat hij in het kindertehuis van Atlanta was opgegroeid. Zijn moeder was vermoord toen hij nog een baby was. Dat waren schokkende onthullingen, maar toch had Sara het gevoel dat ze niets over hem wist.

                Hij keerde zich naar haar toe en ze wendde snel haar blik af.

                ‘Goed, dan proberen we het als volgt,’ zei Will. ‘Jij vertelt me wat ik volgens jou moet weten. Als ik nog vragen heb, zal ik ze zo respectvol mogelijk stellen.’

                Sara kuchte een paar keer om haar stem terug te krijgen. Ze dacht aan haar eigen herstel na Jeffreys dood, aan het jaar uit haar leven dat ze was kwijtgeraakt aan slaap, pillen en ellende. Dat alles was nu niet aan de orde. Wat ze Will duidelijk moest maken was dat Lena Adams al heel lang gedrag vertoonde waarmee ze levens op het spel zette en dat er soms toe leidde dat anderen de dood vonden.

                ‘Lena Adams was verantwoordelijk voor de dood van mijn man.’

                ‘Leg eens uit,’ zei Will zonder een spier te vertrekken.

                ‘Ze kreeg iets met iemand...’ Weer kuchte Sara. ‘De man die mijn echtgenoot heeft vermoord was Lena’s minnaar. Vriendje. Wat dan ook. Ze hebben een aantal jaren een relatie gehad.’

                ‘Hadden ze nog een relatie toen je man stierf?’

                ‘Nee.’ Sara haalde haar schouders op. ‘Geen idee eigenlijk. Hij had haar in zijn macht. Hij sloeg haar. Misschien heeft hij haar ook wel verkracht, maar...’ Sara zweeg, want ze wist niet hoe ze Will duidelijk moest maken dat hij geen medelijden met Lena hoefde te hebben. ‘Ze dreef hem ertoe. Ik weet dat het vreselijk klinkt, maar het was alsof Lena het misbruik uitlokte.’

                Hij knikte, hoewel ze zich afvroeg of hij het echt begreep.

                ‘Ze hadden een zieke relatie die het slechtste in beiden naar boven bracht. Ze pikte het allemaal tot het niet leuk meer was en toen haalde ze mijn man erbij om de rotzooi voor haar op te knappen, en...’ Sara zweeg om de wanhoop uit haar stem te bannen. ‘Lena maakte hem tot schietschijf. Het is nooit bewezen, maar haar ex-minnaar is degene die mijn man heeft vermoord.’

                ‘Politiemensen hebben de plicht om mishandeling te melden,’ zei Will.

                Sara voelde een vonk van woede, want nu verweet hij Jeffrey kennelijk dat die geen maatregelen had genomen. ‘Ze ontkende het. Je weet hoe moeilijk het is om huiselijk geweld te bewijzen als...’

                ‘Ja, dat weet ik,’ onderbrak hij haar. ‘Sorry als ik me wat onduidelijk heb uitgedrukt. Ik wilde zeggen dat het rechercheur Adams kan worden aangerekend. Ook als een politieagente zelf het slachtoffer van geweld is, moet ze het volgens de wet aangeven.’

                Sara probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Ze was zo opgefokt door die hele geschiedenis dat hij vast dacht dat ze gek was. ‘Lena is een slechte rechercheur. Ze is slordig. Ze is nalatig. Door haar toedoen leeft mijn man niet meer. Door haar toedoen leeft Tommy niet meer. Waarschijnlijk is Brad ook door haar toedoen op straat neergestoken. Door haar raken anderen in bepaalde situaties verzeild, komen ze in de vuurlinie, en dan doet zij een stap terug en kijkt toe terwijl het bloedbad zich voltrekt.’

                ‘Opzettelijk?’

                Sara’s keel was zo droog dat ze nauwelijks kon slikken. ‘Maakt dat iets uit?’