Verbroken(29)

                Frank keek haar aan, en de uitputting wasemde uit zijn poriën. ‘Hij heeft Brad neergestoken, Sara. Hij heeft mij in mijn arm gestoken. Hij is op de vlucht geslagen.’

                Haar handen begonnen nog heviger te beven en ze was witheet van woede. ‘Heb je Tommy gevraagd waarom hij dat allemaal deed?’ wilde ze weten. ‘Of had je daar geen tijd voor toen je zijn gezicht tot moes sloeg?’

                Frank keek over zijn schouder naar de agenten bij het koffiezetapparaat. ‘Praat eens wat zachter.’

                Maar Sara liet zich de mond niet snoeren. ‘Waar was Lena toen dat alles gebeurde?’

                ‘Ze was erbij.’

                ‘O, vast. Die was er ongetwijfeld bij en liet iedereen naar haar pijpen dansen. “Het slachtoffer was vastgebonden. Dat moet moord zijn. Laten we naar zijn huis gaan. Dan raakt iedereen weer eens gewond terwijl ik er zonder een schrammetje afkom.”’ Sara voelde haar hart bonken in haar borst. ‘Hoeveel mensen moeten er door Lena’s schuld nog gewond raken – vermoord worden – voor iemand haar tegenhoudt?’

                ‘Sara...’ Frank wreef over zijn gezicht. ‘We hebben Tommy in de garage aangetroffen met...’

                ‘Dat huis is van zijn vader. Hij had het recht om in die garage te zijn. Hoe zat het met jullie? Hadden jullie een huiszoekingsbevel?’

                ‘We hadden geen huiszoekingsbevel nodig.’

                ‘Is de wet soms veranderd sinds Jeffreys dood?’ Frank kromp ineen bij het horen van die naam. ‘Heeft Lena zich als politieofficier bekendgemaakt of begon ze meteen met haar pistool te zwaaien?’

                Frank gaf geen antwoord op die vraag, wat op zich al een antwoord was. ‘Het was een gespannen situatie. We hebben alles volgens de regels gedaan.’

                ‘Komt Tommy’s handschrift overeen met dat op het zelfmoordbriefje?’

                Frank verbleekte, en ze besefte dat die vraag nog niet bij hem was opgekomen. ‘Waarschijnlijk heeft hij het vervalst zodat het op het handschrift van het meisje leek.’

                ‘Hij was niet slim genoeg om ook maar iets te vervalsen. Hij was traag van begrip. Heb je dat nog niet door? Het is godsonmogelijk dat Tommy ook maar iets van dat alles heeft gedaan. Hij was nog niet in staat om een tochtje naar de supermarkt uit te stippelen, laat staan dat hij een zelfmoord kon ensceneren. Wíl je het soms niet zien? Of hou je Lena weer eens uit de wind, zoals altijd?’

                ‘Kijk uit wat je zegt,’ waarschuwde Frank.

                ‘Dit wordt haar ondergang.’ Sara hield de bekentenis als een trofee omhoog. Haar handen trilden nog heviger. Ze voelde zich warm en koud tegelijk. ‘Lena heeft hem erin geluisd met deze verklaring. Tommy wilde het iedereen altijd naar de zin maken. Ze heeft hem er eerst toe aangezet om een bekentenis op te schrijven en toen heeft ze hem ertoe aangezet om zich van kant te maken.’

                ‘Ho, wacht eens even...’

                ‘Dit kost haar haar penning. In de bak, daar hoort ze thuis.’

                ‘Zo te horen geef jij meer om een of ander rotjoch dan om een politieman die vecht voor zijn leven.’

                Als hij haar een klap in haar gezicht had gegeven, zou dat minder hard zijn aangekomen. ‘Zou ik me het lot van een politieman niet aantrekken?’

                Frank slaakte een diepe zucht. ‘Hoor eens, snoes. Rustig een beetje, ja?’