Verbroken(134)

                Frank keek er vluchtig naar. ‘Nou en?’

                ‘Was Tommy gek op messen?’

                Weer sloeg Frank zijn armen over elkaar. Op zijn voorhoofd verscheen een zweetdruppel. Ondanks de kilte in het souterrain leek hij het stikheet te hebben in zijn jas en met zijn handschoenen aan. ‘Blijkbaar, want hij had er minstens twee. Zoals de dokter al zei: dit is niet het mes waarmee het meisje is gedood.’

                Sara kon wel door de grond zakken.

                ‘Waarom verdacht u Tommy ervan dat hij iets met Allisons moord te maken had? Behalve dan dat hij dat mes in zijn hand hield.’

                ‘Hij was op haar kamer.’

                Will liet hem in de waan, maar Sara zag dat hij wel degelijk antwoord op zijn vraag had gekregen. Als Lena met Frank had gepraat had ze niet verteld dat niet Allison maar Tommy in de garage woonde.

                Franks geduld was duidelijk op. ‘Hoor eens, maat, ik doe dit werk al heel lang. Er zijn twee redenen waarom een man een vrouw zoiets aandoet: seks en seks. Tommy heeft al bekend. Wat heeft dit alles voor nut?’

                Will glimlachte. ‘Dokter Linton, ik weet dat Allison Spooner nog niet volledig is onderzocht, maar zijn er tekenen die op een seksueel misdrijf wijzen?’

                Tot haar verbazing werd Sara weer bij het gesprek betrokken. ‘Niet voor zover ik kan zien.’

                ‘Waren haar kleren gescheurd?’

                ‘Er zat een scheur bij de knie van haar spijkerbroek, waar ze gevallen is. In haar jasje zat een snee van het mes.’

                ‘Zijn er andere belangrijke wonden, behalve de messteek in haar nek?’

                ‘Die heb ik niet gevonden.’

                ‘Dus Tommy wilde seks met Allison. Ze weigerde. Hij heeft haar kleren niet verscheurd. Hij probeerde haar niet te dwingen. Hij zet haar op zijn scooter en neemt haar mee naar het meer. Daar steekt hij haar één keer in haar nek. Vervolgens dumpt hij haar met de ketting en de betonblokken in het meer, schrijft een zogenaamd zelfmoordbriefje en gaat terug om haar kamer op te ruimen. Klopt dat zo ongeveer, commissaris Wallace?’

                Frank hief zijn kin. De vijandigheid sloeg van hem af als hitte van een vuur.

                ‘Wat me dwarszit, is dat briefje,’ zei Will. ‘Waarom heeft hij haar niet gewoon in het meer gedumpt en het daarbij gelaten? Waarschijnlijk zou niemand haar daar ooit vinden. Het meer is toch behoorlijk diep?’ Toen Frank bleef zwijgen keek hij naar Sara. ‘Dat klopt toch?’

                Sara knikte. ‘Dat klopt.’

                Will leek nog steeds op Franks antwoord te wachten, maar dat bleef uit. Sara verwachtte dat hij naar de 911-oproep zou vragen, of naar het vriendje. Dat deed hij niet. Leunend tegen het werkblad wachtte hij Franks reactie af. Die leek wanhopig naar een verklaring te zoeken.

                ‘Het joch was achterlijk,’ zei hij ten slotte. ‘Dat is toch zo, dokter?’

                ‘Ik heb liever dat je een ander woord gebruikt,’ zei Sara. ‘Hij...’

                ‘Zo is het anders wel,’ onderbrak Frank haar. ‘Tommy was dom. Daar kun je weinig tegen inbrengen. Hij heeft haar dus één keer gestoken. En wat dan nog? Hij heeft een briefje geschreven. En wat dan nog? Hij was achterlijk.’

                Will liet Franks woorden even bezinken. ‘U kende Allison toch? Van het eetcafé?’