Verbroken(135)

                ‘Ik zag haar weleens.’

                ‘Hebt u haar auto al gevonden?’

                ‘Nee.’

                Will glimlachte. ‘Hebt u Tommy’s auto onderzocht?’

                ‘Sorry, Einstein, maar ik heb nieuws voor u: die mongool heeft bekend. Einde verhaal.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Ik kan hier niet de hele dag met u staan rondlummelen. Ik wilde alleen het bewijsmateriaal brengen.’ Hij gaf Sara een knikje. ‘Als je me nodig hebt, kun je me bereiken op mijn mobiel. Ik moet terug naar Brad.’

                Zijn vertrek was nogal abrupt, maar Will hield hem niet tegen. ‘Bedankt, commissaris. Ik stel uw medewerking zeer op prijs.’

                Frank had geen idee of hij het sarcastisch bedoelde. Zonder op Wills woorden in te gaan zei hij tegen Sara: ‘Wat Brad betreft zal ik je op de hoogte houden.’ Toen liep hij met grote stappen weg.

                Sara wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Bij de belangrijkste vragen had Will niet op antwoord aangedrongen. Jeffrey was bij een verhoor altijd veel agressiever te werk gegaan. Als hij Frank eenmaal in de tang had gehad, zou hij hem niet meer hebben losgelaten. Ze keerde zich naar Will toe. Hij leunde nog steeds tegen het werkblad.

                Ze had geen zin meer om te doen alsof er niks aan de hand was. ‘Waarom heb je Frank niet naar dat vriendje gevraagd?’

                ‘Je hebt niet zoveel aan een antwoord als dat toch een leugen is,’ zei hij schouderophalend.

                ‘Ik geeft toe dat hij zich hufterig gedroeg, maar hij stond wel open voor vragen.’ Met een ruk trok ze haar handschoenen uit en wierp die in de afvalbak. ‘Besef je wel dat hij geen idee heeft dat Lena met het bewijsmateriaal heeft geknoeid?’

                Will krabde weer over zijn kaak. ‘Ik heb gemerkt dat mensen om allerlei redenen dingen verzwijgen. Om iemand anders te beschermen. Omdat ze denken dat ze er goed aan doen terwijl dat niet zo is. Of zelfs om een onderzoek te belemmeren.’

                Sara had geen idee welke kant dit op ging. ‘Ik ken Frank al heel lang. Behalve die ene oerdomme uitspraak over Lionel is het geen verkeerde man.’

                ‘Snoes.’

                Ze sloeg haar blik ten hemel. ‘Het lijkt alsof we heel hecht zijn, ik weet het...’

                ‘Hij had trouwens mooie handschoenen aan.’

                Sara hield haar adem in. ‘Daar ben ik gigantisch ingestonken, hè?’

                ‘Tommy heeft er flink van langs gekregen.’

                Ze zuchtte. Intuïtief had Sara Frank willen beschermen. Het was niet bij haar opgekomen dat Will zag wat erachter stak: het verbergen van bewijs. ‘Frank had een behoorlijke jaap in zijn hand. Die zal hij in het ziekenhuis wel hebben laten hechten.’

                ‘En er werden waarschijnlijk niet al te veel vragen gesteld.’

                ‘Waarschijnlijk niet.’ Zelfs in het Grady Hospital kregen politiemensen met verdacht letsel een vrijbrief.

                ‘Hoe gevaarlijk is een schampschot in de hand?’ vroeg Will.

                ‘Over wie heb je het?’

                Hij antwoordde niet. ‘Stel dat een kogel je hand heeft geschampt. Je hebt de wond niet laten behandelen. Met wat eerstehulpspullen heb je de zaak schoongemaakt en er toen een paar pleisters op geplakt. Hoe groot is de kans dat de wond onstoken raakt?’