Verbroken(130)

                In de veronderstelling dat Brock zijn voorraden nog altijd op dezelfde plek bewaarde liep ze naar de hoge kast naast het kantoortje. ‘Shit,’ mompelde ze. De camera lag met al zijn onderdelen los op fluwelen doeken en nam twee planken in beslag. Ze pakte een lens. ‘Ik weet niet goed hoe dit ding in elkaar zit.’

                ‘Zal ik eens proberen?’ Will wachtte haar antwoord niet af. Hij pakte de lens en draaide hem aan de camera vast, waarna hij het flitslicht en de metalen dieptemeter bevestigde. Hij drukte op allerlei knoppen tot het lcd-scherm aanfloepte, en scrolde door de iconen tot hij het juiste gevonden had.

                Sara had twee academische titels en een diploma van de Medical Board op haar naam staan, maar er moest een wonder gebeuren voor zij met een camera overweg kon.

                Nieuwsgierigheid won het van terughoudendheid. ‘Ben je weleens getest?’ vroeg ze.

                ‘Nee.’ Hij stond achter Sara en hield haar de camera voor zodat ze het kon zien. ‘Hier zoom je mee in,’ zei hij, en hij tikte tegen de zoomregelaar.

                ‘Je zou waarschijnlijk...’

                ‘Dit is de macrofunctie.’

                ‘Will...’

                ‘Supermacro.’ Hij praatte over haar heen tot ze het opgaf. ‘Hiermee stel je de kleuren bij. Dit is voor het licht. Antritrilfunctie. Rode-ogencorrectie.’ Als een docent fotografie klikte hij door de functies heen.

                Ten slotte gaf Sara het op. ‘Laat mij maar wijzen, dan maak jij de foto’s.’

                ‘Oké.’ Aan zijn starre houding zag ze hoe geïrriteerd hij was.

                ‘Het spijt me als ik...’

                ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen.’

                Sara hield zijn blik nog even vast. Kon ze hem maar helpen. Maar als ze niet eens sorry mocht zeggen, viel er weinig te doen.

                ‘Kom, dan beginnen we,’ zei ze berustend.

                Sara dirigeerde Will de tafel rond zodat hij Allison Spooner van alle kanten kon fotograferen. Het trainingsjasje. De steekwond in haar nek. De scheur in het jasje waar het mes doorheen was gegaan. De tandafdrukken op de binnenkant van haar lip.

                Ze rolde de gescheurde broekspijp omhoog. Op de knie zat een halvemaanvormige snee en de huid hing er los bij. Een blauwe plek gaf de contouren van de klap aan. ‘Dit soort rijtwonden is het gevolg van stomp trauma. Ze is heel hard en waarschijnlijk met haar volle gewicht met haar knie op iets hards gevallen, een steen of iets dergelijks. Door de klap is de huid opengescheurd.’

                ‘Kunnen we de polsen even bekijken?’

                De mouwen van het jasje zaten om de handen van het meisje gefrommeld. Sara schoof de stof omhoog.

                Will nam een paar foto’s. ‘Touwsporen?’

                Sara boog zich voorover om het beter te kunnen zien. Ze bekeek de andere pols. De aderen waren glanzend blauw. Rode strepen doorkruisten de huid waar stolsels het bloed op zijn plaats hielden.

                ‘Twee uur tot twee dagen nadat het te water is geraakt begint een lichaam te drijven,’ legde ze uit. ‘Ontbinding zet snel in; zodra het hart en de longen stoppen keert het lichaam zich tegen zichzelf. Uit de ingewanden maken bacteriën zich los. Door de zich ophopende gassen gaat het lichaam drijven. De betonblokken voorkwamen dat ze naar de oppervlakte steeg. Het koude water heeft het ontbindingsproces vertraagd. Ik weet niet wat de temperatuur van het water was, dus ik ga er niet naar raden. Wel weet ik dat ze met haar gezicht naar beneden in het water dreef en dat haar handen naar voren hingen. In haar vingertoppen en rond haar polsen ontstonden lijkvlekken. Ik denk dat je de verkleuring gemakkelijk voor touwsporen zou kunnen aanzien. Zo vroeg op de ochtend was het nog vrijwel donker.’ Dat was alles wat Sara aan excuses voor Frank kon verzinnen. ‘Eerlijk gezegd dacht ik dat Frank tegen me loog toen hij dat de eerste keer zei.’