Verbroken(136)

                ‘Buitengewoon groot.’

                ‘Wat zijn de symptomen?’

                ‘Dat is afhankelijk van het soort infectie, of die al of niet in de bloedbaan terechtkomt. Dan kun je alles verwachten, van koorts en rillingen tot schade aan de organen en de hersenen.’ Ze herhaalde haar vraag. ‘Over wie heb je het?’

                ‘Lena.’ Will stak zijn hand op en wees naar de palm. ‘Hier, aan de zijkant.’

                De moed zonk Sara in de schoenen, maar niet vanwege Lena. Die redde zich wel. ‘Heeft Frank op haar geschoten?’

                Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat zou heel goed kunnen. Heb je de snee in zijn arm gezien?’

                ‘Nee.’

                ‘Volgens mij heeft hij die opengehaald aan een stuk metaal dat uit de garagedeur stak.’

                Steun zoekend legde Sara haar hand op het werkblad. Frank had haar recht in haar gezicht verteld dat Tommy hem met het mes had gestoken. ‘Waarom zou hij daarover liegen?’

                ‘Hij is toch aan de drank?’

                Weer schudde ze haar hoofd, maar nu van verwarring. ‘Hij heeft nog nooit gedronken tijdens het werk. Tenminste, niet voor zover ik weet.’

                ‘En nu?’

                ‘Gisteren had hij gedronken. Ik weet niet hoeveel, maar ik rook het toen ik op het politiebureau kwam. Ik ging ervan uit dat hij aangeslagen was vanwege Brad. Die generatie...’ Ze zweeg even. ‘Ik denk dat ik het voor mezelf heb gerechtvaardigd omdat Frank nog uit een tijd stamt dat het geen probleem was als je halverwege de dag een paar borrels nam. Mijn man zou het nooit hebben getolereerd. Niet onder diensttijd.’

                ‘Er is sinds zijn dood veel veranderd, Sara,’ zei Will vriendelijk. ‘Dit is niet langer Jeffreys korps. Hij is er niet meer om ze in de hand te houden.’

                Sara voelde tranen opwellen en veegde ze weg. Ze moest om zichzelf lachen. ‘God, Will. Waarom huil ik altijd als jij in de buurt bent?’

                ‘Ik hoop dat het niet aan mijn aftershave ligt.’

                 Weer lachte ze, maar niet van harte. ‘En nu?’

                Will knielde neer en rommelde in de doos met bewijsmateriaal. ‘Frank weet dat Allison een auto heeft. Lena wist dat niet. Lena weet dat Allison niet in de garage woonde. Frank niet.’ Hij haalde een damesportefeuille tevoorschijn en maakte de sluiting open. ‘Vreemd dat ze geen overleg plegen.’

                ‘Frank liet er geen misverstand over bestaan dat hij klaar met haar was. Mijn persoonlijke vete buiten beschouwing gelaten heeft hij alle reden om zich van haar te distantiëren.’

                ‘Maar ik heb begrepen dat ze veel hebben meegemaakt samen. Waarom zou hij zich nu van haar distantiëren?’

                Sara wist niet wat ze daarop moest zeggen. Will had gelijk. Lena had in de loop van haar carrière veel fouten gemaakt die Frank met de mantel der liefde had bedekt. ‘Misschien is dit de laatste druppel. Tommy is dood. Brad is zwaargewond.’

                ‘Onderweg hiernaartoe heb ik Faith gesproken. Ze heeft geen Julie Smith kunnen vinden. Het mobiele nummer dat je me gaf was van een wegwerptelefoon die gekocht is bij een RadioShack in Cooperstown.’

                ‘Dat is drie kwartier rijden hiervandaan.’