Verbroken(129)

                ‘De vraag of ze in het water of in de modder lag toen ze werd gestoken is van wezenlijk belang voor mijn onderzoek.’

                Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Probeer je nou slim te zijn, agent Trent?’

                ‘Als ik afga op de manier waarop je de vraag stelt, is het antwoord nee.’

                ‘Die zit.’ Sara lachte.

                ‘Dank je, dokter Linton.’ Huiverend liet hij zijn blik door de balsemruimte gaan. ‘Het is koud hierbeneden. Heb jij het niet koud?’

                Ze besefte dat hij dezelfde kleren droeg als de vorige dag, op het zwarte T-shirt na, dat hij had verruild voor een wit shirt. ‘Heb je geen jas bij je?’

                Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik zit behoorlijk met mijn kleren omhoog. Ik zou vanavond graag je moeders wasmachine en droger willen gebruiken. Denk je dat ze dat goedvindt?’

                ‘Ja, natuurlijk.’

                ‘Heb je vandaag nog iets van Frank Wallace gehoord?’

                Ze schudde haar hoofd.

                ‘Ik begin het irritant te vinden dat hij niet eens de moeite neemt om zijn gezicht te laten zien. Laat hij Lena altijd het zware werk opknappen?’

                ‘Ik heb geen idee hoe de samenwerking tegenwoordig is. Vroeger pendelde ze heen weer tussen Frank en mijn man, afhankelijk van wie haar nodig had.’

                ‘Ik vraag me af of ze verslag uitbrengt aan Frank of dat ieder zijn eigen gang gaat.’ Will gebaarde naar de brancards. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’

                ‘Kun je tegen een stootje?’

                ‘Ik moet niks van ratten hebben en ik kan niet tegen kots.’

                ‘Dan hebben we niks te vrezen.’ Sara wilde zo snel mogelijk beginnen, anders werd het nachtwerk. ‘Zou je me willen helpen Allison op de tafel te leggen?’

                Hun luchtige camaraderie sloeg snel om in serieuze samenwerking. Ze gingen zwijgend aan de slag, reden de brancard de koelruimte in en tilden het lichaam samen op. De vloer had een ingebouwde weegschaal. De digitale uitlezing hield rekening met het gewicht van de brancard. Sara reed de brancard op de plaat. Allison Spooner woog zesenveertig kilo.

                Sara trok chirurgische handschoenen aan en Will volgde haar voorbeeld. Samen ritsten ze de lijkzak open en rolden het meisje eruit: eerst naar links en toen naar rechts om het zwarte plastic onder haar vandaan te trekken. Will hield het uiteinde van de rolmaat vast zodat Sara het meisje kon meten.

                 ‘Een meter zevenenvijftig en een half,’ zei Will.

                ‘Dat moet ik even opschrijven.’ Sara kon al die getallen met geen mogelijkheid onthouden. Boven het werkblad achter in het vertrek was een whiteboard. Met de markeerstift die er aan een touwtje naast hing noteerde Sara Allisons lengte en gewicht. Voor de volledigheid voegde ze er haar leeftijd, geslacht, ras en haarkleur aan toe. De ogen van het meisje stonden open, en ze schreef op dat die bruin waren.

                Toen ze zich omdraaide, zag ze dat Will naar de getallen keek. Sara had afkortingen gebruikt die zelfs iemand die kon lezen met moeite zou hebben ontcijferd. Ze wees naar de letters: ‘Geboortedatum, lengte, gewicht...’

                ‘Ja, dat snap ik,’ zei hij. Zo kortaf had ze hem nog nooit gehoord.

                Het onderwerp was kennelijk taboe, en Sara onderdrukte de neiging om te zeggen hoe dwaas het was om zich te schamen. Hij had zijn dyslexie al een leven lang voor anderen verborgen, en dat loste ze niet op door hem in het souterrain van een rouwcentrum met de feiten te confronteren. Bovendien ging het haar niet aan.