Verboden terrein(49)

Reed bespiedde Felicity vanachter een hoge plant die bij de terrasdeur van de countryclub stond. Ze wist niet dat hij hier was en dat was precies zoals hij het wilde. Er was nog tijd genoeg om haar opmerkzaam te maken op zijn aanwezigheid. Op dit moment genoot hij ervan om haar aan het werk te zien.

Ze was een dynamo, dat viel niet te betwijfelen. Ze hield alles in de gaten, vloog van hot naar her en had alle touwtjes in handen. En dat gekleed in een strak zwartkanten jurkje en op tien centimeter hoge hakken. Het deed hem denken aan wat er was gezegd over Ginger Rogers en Fred Astaire: dat ze alles deed wat hij deed, alleen achterstevoren en op hoge gakken.

De club zag er vanavond prachtig uit, gedecoreerd met honderden babyorchideeën en witte rozen. Buiten flonkerde de fontein in het licht van gekleurde lampjes en het schijnsel daarvan zorgde voor een feeërieke aanblik. Hij vroeg zich af of Felicity ook de hand had gehad in de versieringen. Waarschijnlijk wel. Hij nam aan dat ze zich overal mee had bemoeid.

Iedereen in de balzaal was piekfijn gekleed. De mannen in een smoking, de vrouwen in cocktailjapon en getooid met juwelen. Reed kende veel van de aanwezigen, inclusief de ouders van de bruidegom, maar die kende hij niet goed genoeg om uitgenodigd te worden. Toch was hij niet bang dat iemand hem in de kraag zou vatten en hem zou bestempelen als een ongewenste indringer op dit feest. Ze hadden het allemaal veel te druk met plezier maken.

‘Kijk eens aan! Als dat Reed Kelly niet is!’

Reed draaide zich met een ruk om en zag een glimlachende Lucia Peretti naderen. Ze was de vrouw van een van zijn klanten. Zoals altijd zag ze er geweldig uit, gekleed in een vuurrode jurk die bezet was met lovertjes en haar voluptueuze figuur uitdagend omspande.

Hallo, Lucia,’ zei hij, hopend dat niemand had gehoord dat ze zijn naam had geroepen. Hij keek even snel in Felicity’s richting, maar die had zich van hem afgewend en stond met iemand van de staf te praten.

‘Waarom houd jij je achter die plant verborgen?’ wilde Lucia weten. Haar donkere ogen glinsterden geamuseerd.

‘Ik houd me niet verborgen,’ ontkende hij.

‘Toch wek je heel sterk die indruk.’

Hij wilde het niet blijven ontkennen, dus zei hij in plaats daarvan: ‘Waar is Antonio eigenlijk? Ik zie hem nergens.’

‘Hij verafschuwt bruiloften,’ zei Lucia. ‘Hij is van mening dat hij niet meer hoeft te doen dan een duur geschenk sturen. Maar hij vindt het niet erg als ik ga. Hij weet hoe dol ik ben op feesten. En hij wil me graag gelukkig zien.’

Reed smoorde een glimlach. Dat was wel heel zwak uitgedrukt, wist hij. Lucia Peretti wond haar echtenoot om haar vinger.

Op dat moment begon de band, die even pauze had gehouden, een salsanummer te spelen en de gasten begaven zich naar de dansvloer.

‘Kom met me dansen,’ zei Lucia, naar Reeds hand reikend. Ze deinde al heen en weer op het ritme.

‘Nee, dank je, Lucia, maar ik –’ Hij kreeg niet de kans om zijn zin af te maken, want Lucia trok hem achter de plant vandaan.

‘Maak je maar geen zorgen. Dit is een gemakkelijke dans,’ merkte ze op.

‘Nee, dat is het niet. Het is…’ Hij zweeg. Nu hij zich niet langer verborgen kon houden, kon hij zich maar beter als een heer gedragen en met haar dansen.

Te midden van de dansers stuurde hij haar naar het centrum van de dansvloer om meer ruimte te hebben.

Hij wist precies wanneer Felicity hem in het oog kreeg. Even ontmoetten haar ogen de zijne, en toen wendde ze zich af. Maar hij had de schok in haar blik gezien en de manier waarop ze was verbleekt. Ze was dus duidelijk van slag. Hij hoopte maar dat het een goed teken was.

‘Je kunt geweldig dansen, Reed,’ zei Lucia waarderend. ‘Misschien leg ik de rest van de avond wel beslag op je. Je bent toch alleen gekomen, hè?’

‘Ja, maar –’

‘Goed zo.’

‘Hoor eens, Lucia,’ zei Reed die genoeg kreeg van haar heerszuchtige gedrag. ‘Ik ben dan wel alleen gekomen, maar ik heb andere plannen.’

‘O.’ Ze trok een pruillip. ‘Ik dacht dat je mij aardig vond.’

‘Dat doe ik ook. Maar Antonio vindt je ook heel aardig,’ hielp hij haar herinneren.

‘Goed, ik ben getrouwd. Dat betekent toch nog niet dat ik dood ben?’ Ze begon koket te glimlachen. ‘Wie is de gelukkige?’

Hij glimlachte slechts terug. ‘Dat zul je wel zien.’

‘Waarom doe je zo geheimzinnig?’

‘Omdat ik iets heb gepland en ik wil niet dat het geruïneerd wordt.’

‘Wel, ik hoop dat ze weet hoe gelukkig ze is.’

‘Ik ben de gelukkige,’ zei Reed. Tenminste… als alles zou gaan zoals hij hoopte.



Wat deed hij hier?

Felicity dacht dat ze zou flauwvallen toen ze Reed op de dansvloer zag. Ze wist dat zijn naam niet op de uitnodigingslijst had gestaan. Die had ze gecontroleerd zodra ze was gearriveerd. Was hij op het laatste moment eraan toegevoegd? Of was hij brutaalweg binnengedrongen op het feest? En als hij dat had gedaan, waarom dan?