Verboden terrein(48)
‘En ik heb juist altijd gewenst dat ik wat meer op jou zou lijken,’ zei Emma grijnzend. ‘Je bent zo sterk en onafhankelijk. We bewonderen je allemaal.’
Toen ze elkaar opnieuw omhelsden, zei Felicity tegen zichzelf dat ze zich gelukkig mocht prijzen omdat ze zoveel geweldige mensen om zich heen had. Emma, Rita en haar andere vriendinnen van de Debutantenclub. Wat maakte het uit dat Reed niet van haar hield? Voorheen had ze het immers ook prima zonder hem gered? En dat zou ze opnieuw doen.
Reed las de e-mail van Felicity en overwoog of hij erop moest reageren.
Hij besloot dat niet te doen. Hij wilde haar niet schrijven. Hij wilde haar zien. Hij wilde haar aanraken. Hij wilde dat ze zou bekennen dat zij hetzelfde voelde als hij.
Verdraaid! Wat ze hadden gedaan, was niet fout geweest! Maar hoe moest hij haar daarvan overtuigen?
Opeens schoot hem iets te binnen. Toen hij had getracht om haar over te halen met hem mee te gaan naar Cozumel, had ze in eerste instantie geweigerd. Maar toen hij haar die bloemen en die condooms had gestuurd, was ze van gedachten veranderd.
Allemachtig, het was zo duidelijk! Waarom had hij dat niet eerder gezien? Felicity was geen vrouw die zich liet overhalen door een vlotte babbel. Ze was het type vrouw dat actie vereiste.
Hij glimlachte. Nu wist hij precies wat hij doen moest.
Hoofdstuk 12
De geur van honderden rozen zweefde door de lucht, terwijl Felicity nogmaals in gedachten haar lijstje naliep.
Ze stond in het voorportaal van de kerk en keek naar Rita die de plooien van sleep van de crèmekleurige satijnen bruidsjapon van Jemina Staunton schikte. In de kerk was het verwachtingsvolle geroezemoes van de gasten te horen.
De lucht leek te trillen toen de prelude ten einde was en de organist de eerste tonen van Bachs Air in D-majeur inzette; het stuk dat Jemima en haar moeder hadden gekozen voor de binnenkomst in de kerk. En het was een perfecte keuze, dacht Felicity, passend bij deze koninklijk uitziende bruid en deze eenvoudige, maar elegante kerk.
Ze liep naar het eerste bruidsmeisje en hielp haar er nogmaals aan herinneren dat ze langzaam door het middenpad moest lopen.
‘Ik weet het,’ zei de mooie blondine die kuiltjes in haar wangen kreeg toen ze glimlachte. ‘We hebben geen haast. Even inhouden tussen twee stappen in.’
‘Precies.’
Felicity glipte de kerk binnen en zag dat de bruid en haar vader het middenpad betraden. Het volgende moment kwam Rita naast haar staan.
Felicity had een tijdje geleden al stiekem gekeken of Reed zich ook onder de bruiloftgasten bevond, maar dat bleek niet het geval te zijn en ze had een zucht van opluchting geslaakt. Ze wist dat ze hem vandaag of morgen tegen het lijf zou lopen, maar dat zou ze toch het liefst nog even willen uitstellen tot ze haar emoties weer wat beter onder controle had.
Hij had niet gereageerd op haar e-mail. Niet dat ze dat had verwacht. Ze wist zeker dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben.
Luisterend naar de plechtige woorden van de dominee, moest ze vechten tegen de brok in haar keel en de tranen die in haar ogen dreigden te springen.
‘In voorspoed en in tegenspoed…’ hoorde ze de dominee eindigen.
In voorspoed en in tegenspoed, dacht ze verdrietig. Zou zij dat ooit hebben? Iemand met wie ze alle blijdschap en alle verdriet in het leven kon delen? Iemand op wie ze kon steunen? Iemand die werkelijk van haar hield?
O, Reed… Tranen vertroebelden haar blik en ze reikte in haar tasje naar een tissue. Ze wist dat ze zich moest beheersen, maar dat werd met de dag moeilijker.
‘Deze relatie staat voor liefde,’ vervolgde de dominee. ‘Voor loyaliteit, eerlijkheid en vertrouwen, maar vooral voor vriendschap. Voordat Jemima en Philip een relatie kregen, waren ze vrienden en uit het zaad van deze vriendschap ontsproot de liefde en vonden ze hun bestemming. Denk niet dat iemand in staat is om liefde te sturen, want de liefde zal jou sturen, als je die liefde waard bent.’
Die woorden en gevoelens waren zo prachtig, dat Felicity’s hart er pijn van deed. En eindelijk zag ze onder ogen wat ze zo lang had ontkend.
Natuurlijk geloofde ze in de liefde. Ze was alleen bang geweest om weer gekwetst te worden. Bang dat ze opnieuw de greep op haar leven zou verliezen, als ze haar hart en haar ziel aan iemand zou schenken die dat niet op prijs stelde. Zoals Sam dat niet op prijs had gesteld.
O, Reed, waarom kon jij niet van me houden? Waarom kon ik voor jou slechts iemand zijn die je nodig had om Emma te vergeten?
Wetend dat ze niet in staat was om nog langer naar de preek te luisteren, boog ze zich naar Rita toe en fluisterde: ‘Ik moet even een luchtje scheppen. Ben zo terug.’
Rita keek haar bevreemd aan, maar ze zei niets toen Felicity snel de kerk verliet. Buiten haalde ze diep adem en zei tegen zichzelf dat de rest van de dag eenvoudiger zou worden. Zodra ze in de club waren, zou ze veel te doen hebben en had ze geen tijd meer om te piekeren. Hopelijk zou er daar dan niets zijn wat haar aan Reed herinnerde.