Verboden terrein(44)

Doorgaans zou Felicity haar bedankt hebben voor de donuts, maar dit was geen normale ochtend. Ze liep naar de kleine keuken en besloot dat een pijnstiller wel raadzaam zou zijn bij die donuts.

Gelukkig was het geen slechte ochtend. Nu iedereen op de hoogte was gesteld van het feit dat de Newhouse-bruiloft was afgeblazen – behalve Reed, dacht ze schuldbewust – begonnen ze de zaak weer een beetje onder controle te krijgen. Er restten slechts een paar laatste details die geregeld moesten worden voor de bruiloft van Jemina Staunton, die het daaropvolgende weekend zou plaatsvinden, maar dat stelde weinig voor.

In feite wenste Felicity om tien uur dat ze wat meer werk had liggen, want nu had ze veel te veel tijd om na te denken. En denken was wel het laatste wat ze nu wilde.

Ze had net ingelogd op haar computer en had besloten om haar tijd nuttig te besteden door onderzoek te doen naar haar concurrenten in de omgeving, toen de buitendeur openging. Een glimlachende Emma kwam samen met haar verloofde Garrett het kantoor binnen.

‘Hallo,’ zei Felicity, bedenkend hoe mooi Emma eruitzag in haar schattige blauwe bloemenjurk. ‘Wat brengt jullie hier?’

‘Wat zou dat nu kunnen zijn?’ vroeg Emma lachend. ‘We willen je graag inhuren.’

Felicity grijnsde. ‘Echt? Hebben jullie dan al een datum geprikt?’

‘Ja,’ zei Garrett, die zijn arm om Emma heen sloeg en haar een gelukzalige glimlach schonk.

Hij was werkelijk een fatsoenlijke kerel, dacht Felicity en hij paste veel beter bij Emma dan Reed had gedaan. Maar ze kon nu niet aan Reed denken, vooral niet in Emma’s bijzijn. Dat was vragen om narigheid.

De daaropvolgende drie kwartier besprak ze de wensen van Emma en Garrett. Aangezien het huwelijk moest plaatsvinden voor Emma’s verjaardag op eenendertig augustus, zodat ze haar beleggingsfonds kon erven, was er niet veel tijd om iets uitgebreids te regelen.

‘Dat maakt niet uit,’ zei Emma. ‘Ik houd toch niet van die extravagante toestanden. Eigenlijk wil ik het liefst slechts de getuigen, de naaste familie en onze beste vrienden.’ Ze keek Garrett aan. ‘En Garrett is dat met me eens.’

Hoewel Felicity zich had voorgenomen om niet aan Reed te denken, vroeg ze zich toch onwillekeurig af wat hij ervan zou vinden dat Emma al zo snel na hun breuk ging trouwen. ‘Wil je een receptie op de club?

‘Ja, ik vrees van wel.’

‘Waarom zeg je dat zo?’ vroeg Felicity.

Emma zuchtte. ‘Omdat ik de receptie het liefst in de galerie zou houden.’

‘In Color?’

Emma knikte. ‘Ja, ik weet dat je daar de openingen hebt verzorgd en er kunnen gemakkelijk honderdvijftig mensen in, wat wel zo’n beetje het maximale aantal is dat we willen op onze bruiloft.’

‘Volgens mij is Color een perfecte plek voor een receptie.’ De galerie lag in het historische centrum van Eastwick en was gevestigd in een huis dat tweehonderd jaar oud was. Het was een prachtig gebouw met hoge smalle ramen en een schitterende tuin, omgeven door een wit geschilderd houten hek. Ze kon het al voor zich zien hoe het eruitzag als het was versierd met bloemen, linten en kant. Misschien zou Emma zelfs een victoriaanse bruidsjapon op de kop kunnen tikken.

‘Waarom zou je de receptie daar dan niet houden?’

‘Mijn moeder kreeg bijna een rolberoerte toen ik dat voorstelde,’ zei Emma. ‘En eerlijk gezegd had ik geen zin om tegen haar in te gaan. De afgelopen tijd hebben we zoveel ruzie gehad, en wat maakt het uiteindelijk uit? Garrett en ik gaan trouwen. Dat is het enige wat belangrijk is.’

Garrett knikte. ‘En we hebben besloten er geen woorden meer aan vuil te maken. Dit is gewoon niet belangrijk genoeg voor een ruzie.’

Felicity wist dat ze het juiste besluit hadden genomen, maar toch had ze medelijden met Emma. Waarom konden ouders toch niet begripvoller zijn?

‘Ik wil graag dat jij mijn getuige bent,’ zei Emma. ‘Je krijgt natuurlijk een blauwe jurk.’ Blauw was Emma’s lievelingskleur, en Felicity droeg die ook vaak.

‘O, Emma.’ Bijna overmand door schuldgevoelens durfde ze haar vriendin niet in de ogen te kijken toen ze haar stamelend bedankt.

‘Is er iets?’ vroeg Emma bezorgd. ‘Wil je niet op mijn bruiloft komen?’

‘Natuurlijk wel en er is echt niets. Ik voel me alleen vreselijk vereerd, dat is alles.’ Ze voelde zich een bedriegster. Emma was zo’n fantastische vriendin geweest, zo loyaal en eerlijk.

En jij ben een leugenaar en een bedrieger, zei ze in zichzelf. Je had haar moeten vertrouwen en haar de waarheid moeten vertellen.

Wat zou er nu gebeuren als Emma erachter zou komen waar ze de afgelopen week werkelijk had doorgebracht?

Terwijl de angst haar om het hart sloeg, vroeg ze zich af of hun vriendschap dat zou overleven.