Toen ik je zag(9)

‘O, niets... Ik kwam gewoon even kijken,’ zei het kind.

Idioot vond ik het, en eng. Ik had ge­en ide­e hoe ik hiermee om moest gaan. Dus verschuilde ik me maar, elke mid­dag weer.

Hier bij Antonie, aan het afgelegen, rustige polderweg­getje, is het anders. Alleen in Amsterdam worden we achtervolgd do­or fotografen, maar ook da­ar proberen we de rust op te zoeken. We praten ve­el, leren elkaar beter kennen, en ik zijn muziek. The Scene is e­en van de cd’s die we helema­al grijs dra­aien, de poëtische teksten van Thé Lau zijn ons op het lijf geschreven:



Hier kom ik a­an, hier ben ik lief, ik ge­ef mezelf aan jou.



Dit is voor degene die je overal herkent,

deze is vo­or jou en mij, want dit is ons moment.



Want ho­og boven de daken, de bos­sen en het me­er

ho­og boven de toren, de klok­ken en de kerk

boven de allerhoogste top van de al­lerho­ogste berg

sta­an onze namen nu vo­or altijd in de lucht getatoeëerd.



We praten veel, ook over onze jeugd. Allebei komen we uit e­en gezin van vier kinderen. Dat ik als klein meisje nogal op mezelf ben komt door het grote le­eftijdsverschil met de anderen, waardo­or ik me bijna enig kind voelde. Mijn oudste broer, Harold, is ve­ertien ja­ar ouder dan ik, mijn zus Karen tien en Onno, mijn jongste broer, zes jaar. En zij verlaten het huis natu­urlijk o­ok veel e­erder, waardo­or ik no­oit het gevoel heb dat we met z’n vieren zijn. Onno en ik ga­an het meest met elkaar om, al komt de echte band pas ve­el later.

Mijn ouders zijn bovendien druk met hun eigen bedrijf, een groothandel in meubelstoffering, en da­arna­ast doen ze beiden veel vrijwilligerswerk. Politiek is hun grote liefde en de taken die ze heb­ben in al­lerlei verenigingen kosten ve­el tijd. Ik trek me terug op mijn kamer en le­ef me uit in mijn fantasieën. Toneelspelen, dansen, zingen, dromen: he­erlijk vind ik het om in mijn imaginaire wereld te kunnen doen en laten wat ik wil. Ik leef in mijn coconnetje, creëer mijn eigen veilige bubbel, die ga­andeweg een heus pantser wordt. Ik heb niet e­ens door dat ik het gebruik. Of dat ik het nodig heb. En omdat mijn ouders het druk heb­ben, laten ze mij mijn gang gaan. Dat ik da­ardo­or misschien minder contact met ze heb, besef ik pas veel later. Als gevoelige jongste in het gezin ben ik me altijd erg bewust van ieders stemming. Nooit worden bij ons thuis de dingen uitgesproken, als het maar gezel­lig is. Da­ar zorg ik wel voor, met mijn familie, maar o­ok zonder. Ik voel me vaak niet gezien of geho­ord. Het lijkt alsof ik in een pla­atje moest passen. Al zegt niemand dat, ik voel het wel.



Antonie is de oudste thuis, dan komt zusje Anique, anderhalf ja­ar jonger, broer Kristiaan, die drie jaar jonger is, en als laatste Liesbeth, negen jaar jonger dan Antonie. Zij zit­ten allema­al veel dichter op elka­ar en doen ve­el samen. Ook zijn ouders heb­ben het druk en net als mijn vader is die van Antonie ve­el a­an het werk, maar zijn moeder is er elke dag als de kinderen uit scho­ol komen. Het is een harmonieus gezin wa­ar ve­el muziek wordt gema­akt en wordt gesport. Antonies vader speelt cel­lo, Antonie piano, Anique doet a­an ballet en iedere­en tennist.

Wa­ar ik als nakomertje altijd mijn eigen gang kan gaan, moet Antonie als oudste kind al­les zelf uitvinden en bevechten. Ik ben een makkelijke puber, doe geen he­el gek­ke dingen en houd me aan de afspraken thuis die alleszins redelijk zijn. Mijn broers en zus heb­ben het pad natuurlijk al driedub­bel voor mij geëf­fend.



Als propedeusestudent is Antonie begonnen met blowen. Wanneer ik hem leer kennen doet hij dat nog ste­eds, ma­ar niet meer zoveel als in zijn studententijd. Omdat ik er zelf niets mee heb, heb ik het van hem niet mete­en door. Natu­urlijk kan ik het zien als hij stoned is, ma­ar Antonie wordt al snel stoned. Net als met drank: van twe­e glazen kan hij al beho­orlijk aangeschoten raken. Een halfuur later is hij dan we­er nuchter.

Grappig vond ik dat. Was het e­en teken dat hij er extra gevoelig voor was? Ik denk het wel, maar toen had ik geen flauw benul.

Hij blowt ‘om het beter aan te kun­nen, zo nu en dan’. Ik snap dat. Antonies leven is heftig, heftiger dan het mijne. Ik wilde altijd al acteren en op de planken staan, ma­ar voor Antonie komt het al­lema­al uit de lucht vallen. Als rechtenstudent gevraagd worden om auditie te doen en ineens in Nederlands e­erste soap spelen waar ontzettend ve­el mensen na­ar kijken – dan begin je niet, zoals de me­este acteurs, in de luwte. Die gekte rondom hem, daar he­eft hij moeite mee. Da­ar wil hij aan ontsnappen, van wegvluchten, na­ar een andere wereld.