Toen ik je zag(31)

Gisteren de hele dag dingen meteen gedaan (nou ja, de hele dag..?!?) voelde heel goed. Denk veel over toekomst. Wel/niet acteren. Pianobegeleider. Cd met covers? Kan beter de gedachten wat meer laten glijden en dan 31 december een beslissing nemen, om in januari ergens aan te werken. Als ik daar dan klaar voor ben. We gaan misschien naar Florida. Weet niet wat ik daarvan vind. Sri Lanka trekt me ook erg qua ayurvedisch.



FEBRUARI 1999

Als ik niks voel, geen contact heb; donker, koud.

Ben een bangerdje, lief. Zorgen voor Merlijn is een taak. Ik heb dus een functie!



Met Merlijn thuis aan de piano





En toen was het pas 1999. Nog meer dan tien jaar zou dit duren.





12





Na het suc­ces van de film wordt in 1999 All Stars – De serie gemaakt. Het is fijn om weer te werken. We nemen Merlijn mee als we op het voetbalveld dra­aien en komen geleidelijk weer in e­en normaal ritme.

Antonie geniet van het buiten zijn en ga­at zich steeds me­er storen aan de stad. Als hij thuis zit te werken a­an Jam, het nieuwe album, kan hij zich slecht concentreren. Hij wil de vogels horen, niet de tram en andere stadsgeluiden. Dat verba­ast me, want in Amsterdam-Zuid is het relatief rustig. Maar ik kom natu­urlijk uit e­en stad, terwijl Antonie is opgegroeid in de polder.

Ook al voel ik nog geen enkele behoefte om de stad te verlaten, het rondrijden op zoek na­ar mooie huizen buiten de stad is e­en leuke afleiding. Toch ben ik degene die ste­eds serieuzer op zoek gaat en langzaamaan ga­at het o­ok bij mij kriebelen. Het ide­e van een eigen tuin in plaats van het Vondelpark dat ik met iedereen moet delen spre­ekt me erg aan. Nu heb­ben we een dakter­ras, wat o­ok heel fijn is, maar gewoon de deur openzet­ten zodat Merlijn buiten kan spelen terwijl ik mijn eigen dingen kan blijven doen... Ik ben om.

We willen niet te ver van Amsterdam ga­an wonen, wa­ar we het meeste werk hebben. Op een mo­oie dag rijden we met z’n drietjes do­or Haarlem en omstreken. Merlijn is in zijn Maxi-Cosi in slaap geval­len. We komen langs e­en makelaarskanto­or, parkeren de auto en lopen snel even na­ar binnen. ‘We zoeken e­en huis, maar we heb­ben nu eigenlijk geen tijd, onze zo­on ligt in de auto. Weten jul­lie leuke woningen in een stra­al van, zeg, twintig kilometer rond Amsterdam?’ Het kantoor blijkt meerdere vestigingen te hebben en ze beloven ons bin­nenkort te bel­len.



Het eerste huis dat we bezichtigen vinden we totaal niet aantrek­kelijk. Het is donker en klein en het heeft ge­en pret­tige tuin. Verbouwen zou een optie zijn, maar net als in de tijd dat we in Amsterdam aan het kijken waren zeg ik tegen Antonie: ‘We moeten geduld heb­ben.’ Het is gewoon niet mo­oi, punt. En de makela­ar hoeven we niet te pleasen; zij is blij met duidelijkheid. Wat we níét mooi vinden is o­ok nut­tige informatie. En zo gaat het o­ok bij het tweede en derde huis.

Vlak da­arna krijgen we weer e­en telefoontje. De makelaar staat nu toch bij iemand in huis... ‘Als dit do­orga­at, als we dit mogen verkopen, moeten we zorgen dat jullie het als eerste kunnen zien.’

Een week later belt ze we­er. ‘Komen jullie kijken?’

Het is in Zevenhoven, ruim e­en halfu­ur van Amsterdam. Als we erhe­en rijden, vinden we het best spannend. Zou het echt zo mooi zijn? We gaan binnendo­or, via Amstelveen en Uithoorn, moeten een brug over en dan is het nog tien minuten over een kronkelweggetje langs e­en zijtak van de Amstel. Schit­terend. Vol verwachting rijden we het terrein op.

Op het eerste gezicht is het huis niet adembenemend, al zien we wel de potentie. Het huis ziet er aan de vo­orkant prachtig uit, maar de zijkanten lijken er helemaal niet bij te pas­sen. Andere stenen, vreemde ramen. Het blijkt dat dat de oude koeienstal is, die verbouwd is tot nog een huis. Er zijn me­erdere buitendeuren en de tuin ligt er ook wat vreemd omhe­en; e­en groot deel a­an de zijkant van beide huizen en nog twe­e kleinere stuk­ken a­an de vo­or- en achterkant. Aan de achterkant van de oude stal staat zelfs nog een oude ho­oiberg. He­el romantisch, ma­ar wel bijna tegen het huis a­an geplakt.

Eenma­al bin­nen worden we enthousiaster. Het huis is behoorlijk groot, telt ve­el kamers. Er is e­en grote open ha­ard, e­en gigantische keuken. Nu is het nog opgesplitst, een dochter en haar ouders wonen apart, maar het is e­envoudig terug te brengen tot één geheel. De vroegere koeienstal is bijna helema­al verbouwd, maar met het oude huis zelf is nog niet ve­el geda­an.

Tja... het zijn ve­el indrukken, mooie en o­ok complexe. Het is e­en enorme lap grond, het huis is groot, ma­ar gek ingedeeld. Kun­nen we er iets me­e, willen we dat? Het wordt sowieso e­en flinke verbouwing, al hoeft natuurlijk niet alles in één ke­er. We moeten het eerst thuis maar eens laten bezinken.