Tess Gerritsen(95)

Waar en wanneer was de foto genomen?

Frost klikte de andere zeven foto’s één voor één aan en stopte bij eentje van het gezin Ward, zittend op een witte sofa. Claire was een jaar of acht. Ze waren op hun zondags gekleed, Erskine in een grijs kostuum, Isabel in een mooie jurk met een blazer. Achter hen stond een opgetuigde kerstboom.

‘Dit is dezelfde kamer als die van de cocktailparty,’ zei Frost. ‘Zie je deze haard? Die staat ook op de andere foto. En dit…’ Hij zoomde in op een hoek van de kamer. ‘Is dat niet dezelfde decoratieve kroonlijst?’

‘Ja,’ zei Jane. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om het met de hand geschreven onderschrift bij de foto te lezen: ONZE LAATSTE KERST IN GEORGETOWN. OP NAAR LONDEN! Jane keek Frost aan. ‘Deze foto is in Washington genomen.’

‘Daar was de cocktailparty dus. De vraag is, waarom waren Nicholas Clock en Olivia Yablonski uitgenodigd op een diplomatenfeestje? Nicholas zat in financiën. Olivia werkte als vertegenwoordigster voor een bedrijf dat medische apparatuur verkocht. Hoe en waar hadden deze drie mensen elkaar ontmoet?’

‘Ga even terug naar de andere foto,’ zei ze.

Frost klikte naar de foto van de cocktailparty, waarvan ze nu wisten dat hij in Washington was gehouden.

‘Hier waren ze jonger,’ zei Jane. Ze draaide zich met stoel en al om, pakte het dossier over de familie Ward van haar bureau en bladerde naar Erskine Wards curriculum vitae. ‘Werkte op Buitenlandse Zaken, veertien jaar in Rome, vijf jaar in Washington. Vervolgens in Londen, waar hij een jaar later is vermoord.’

‘Dit feestje is dus gehouden gedurende de vijf jaar dat de Wards in DC woonden.’

‘Precies.’ Ze deed de map dicht. ‘Hoe hebben deze drie elkaar leren kennen? Het moet in Washington zijn geweest. Of…’ Ze keek Frost aan en zag dat hij op hetzelfde moment op hetzelfde idee kwam.

‘In Rome,’ zei Frost en hij schoot van opwinding overeind op zijn stoel. ‘Weet je nog wat die man bij NASA ons vertelde? Hoe Neil en Olivia zich hadden verheugd op hun reis naar Rome – waar ze elkaar hadden leren kennen.’

Jane draaide zich weer om, ditmaal om het dossier van de Yablonski’s te pakken. ‘Wij hebben ons al die tijd blindgestaard op Neil. Vanwege zijn baan. We hebben onze tanden stukgebeten op NASA en die stomme aliens, terwijl we Olivia onder de loep hadden moeten nemen.’ De saaie Olivia met haar saaie baan, die er tijdens de NASA-feestjes van haar man verloren bij had gestaan. Olivia, die regelmatig naar het buitenland reisde om medische apparatuur te verkopen. Wat verkocht je in werkelijkheid, Olivia?

Jane zocht de betreffende pagina op. ‘Hier heb ik het. Trouwdatum Olivia en Neil Yablonski. Vijftien jaar geleden. Ze heeft haar man in Rome leren kennen en dat was in dezelfde tijd dat Erskine Ward daar op de ambassade werkte.’

‘En hij?’ Frost wees naar Teddy’s vader, Nicholas Clock, een forse, goedgebouwde man, een man die zo goed in zijn vel zat dat hij rustig bier dronk terwijl iedereen aan de wijn was, en die een comfortabele vrijetijdsbroek en een poloshirt droeg terwijl alle anderen zich in een kostuum met stropdas gestoken hadden. ‘Was Nicholas Clock rond die tijd ook in Rome? Waren ze er alle drie?’

Jane bladerde in het dossier. ‘We hebben niet voldoende informatie over Clock. Wat in dit dossier zit, is voornamelijk afkomstig van de politie in Saint Thomas.’

‘Daar was hij alleen maar met vakantie. Er was daar niemand die hem kende.’

‘Maar in Providence, waar hij werkte, kenden ze hem wél.’ Ze bladerde verder. ‘Hier heb ik het. Financieel adviseur bij Jarvis & McCrane, Chapman Street.’ Ze keek Frost aan. ‘Onze volgende halte.’





27


Ik wilde sowieso niet naar Quebec.

Met een chagrijnig gezicht keek Claire op de binnenplaats naar haar klasgenoten die opgewonden in de bus stapten. Ze had tegen Will gezegd dat ze geen zin had om uren in een bus te zitten, maar dit was een schitterende, nieuwe toerbus en niet zo’n oud, geel rammelding dat ze op de meeste scholen nog steeds hadden. Bruno strooide nog wat zout in de wonden door luidkeels uit de raampjes te roepen welke extra’s er allemaal in zaten. ‘Elke stoel heeft een eigen tv! En een koptelefoon! En WiFi!’

Nu kwamen de golden girls naar buiten. In processie trokken ze hun luxe weekendkoffertjes achter zich aan over het plein. Toen ze Claire passeerden, hoorde ze een van hen honend fluisteren: ‘Glimworm’.

‘Bitch,’ sneerde ze terug.

Briana draaide zich om en zei op luide toon: ‘Ik wil graag dat iedereen dit hoort. Mijn kamer zit op slot. Als bij terugkeer mocht blijken dat er iets aan mijn spullen ontbreekt, weten we allemaal wie het heeft gedaan.’