Tess Gerritsen(20)

‘Wie?’

‘David Pasquantonio, onze docent botanie, celbiologie en organische chemie.’

‘Pittige vakken voor de middelbare school.’

‘Vindt u?’ Lily lachte. ‘We beginnen daar in de brugklas al mee. Twaalfjarigen zijn tot veel meer in staat dan de meeste mensen denken.’

Ze kwamen langs open deuren en stille lokalen. Maura ving een glimp op van een menselijk skelet, een laboratoriumtafel, rekken met reageerbuisjes, een grote wandplaat met een tijdlijn van de wereldgeschiedenis.

‘Het verbaast me een beetje dat er zelfs in de zomervakantie wordt lesgegeven,’ zei Maura.

‘Als we dat niet zouden doen, zouden de overblijvers zich dood vervelen. We houden hun grijze cellen liever actief.’

Ze sloegen een hoek om en zagen een grote, zwarte hond voor een gesloten deur liggen. Toen hij Maura zag, hief hij zijn kop op, kwam overeind en vloog kwispelend op haar af.

‘Ho, Beer! Kalm aan!’ Maura lachte toen hij zich op zijn achterpoten verhief, zijn grote voorpoten op haar schouders legde en haar gezicht begon te likken. ‘Je hebt nog steeds geen manieren geleerd, merk ik.’

‘Hij is blij u te zien.’

‘En ik hem ook,’ zei Maura zachtjes. Ze woelde door zijn vacht. Toen hij weer met zijn vier poten op de grond stond, had ze kunnen zweren dat hij naar haar glimlachte.

‘Ik ga nu maar,’ zei Lily. ‘Ga gerust naar binnen. Julian kijkt al de hele middag vol ongeduld naar uw komst uit.’

Maura wuifde haar gedag en glipte toen zo stilletjes het klaslokaal in dat niemand het in de gaten had. Ze bleef bij de deur staan en keek naar de kale, bebrilde docent die in een bibberig handschrift het lesschema van die week op het bord schreef.

‘Jullie moeten morgen stipt om acht uur bij het meer zijn,’ zei hij. ‘Wie te laat komt, gaat niet mee en loopt een unieke gelegenheid mis om de zeldzame exemplaren van de amanita bisporigera te zien die na de laatste regen zijn opgeschoten. Laarzen en regenkleding verplicht. Het zal er wel modderig zijn.’

Zelfs van achteren gezien herkende ze Julian ‘Rat’ Perkins meteen tussen de leerlingen die om de demonstratietafel van de docent stonden. Hij had op zijn zestiende al het postuur van een volwassen man, met brede schouders die er nog indrukwekkender uitzagen dan de vorige keer dat ze hem had gezien. Van die schouders was ze afgelopen winter afhankelijk geweest toen ze samen hadden gevochten om in leven te blijven in de bergen van Wyoming, een gevecht dat voor altijd een sterke band tussen hen had gesmeed. Julian was de zoon die ze nooit had gekregen en ze was zo trots als een pauw toen ze zag hoe oplettend hij erbij stond, ook al sprak Pasquantonio op een zeurende toon die haar deed denken aan de muggen van daarstraks.

‘Jullie moeten uiterlijk vrijdag, voordat jullie naar Quebec vertrekken, jullie werkstukken over gifplanten inleveren. En vergeet de paddenstoelenquiz van aanstaande woensdag niet. Dat was het. Jullie mogen gaan.’

Julian draaide zich om. Toen hij Maura zag, verscheen er een gulle lach op zijn gezicht.

‘Maura!’

Hij liep met grote stappen naar haar toe, zijn armen al gespreid om haar te omhelzen, maar op het laatste moment herinnerde hij zich zijn klasgenoten en kreeg ze alleen een kus op haar wang en een onhandige klap op haar schouder.

‘Eindelijk! Ik zit al de hele middag te wachten.’

‘Maar nu hebben we twee hele weken voor onszelf.’ Ze streek de donkere lok van zijn voorhoofd en legde haar hand tegen zijn wang, waar ze tot haar verbazing al wat stoppeltjes voelde. Hij werd veel te snel volwassen.

Hij kreeg een kleur en ze zag dat niet alle leerlingen het lokaal hadden verlaten. Een paar waren achtergebleven en stonden naar hen te kijken. Voor de meeste tieners bestaan volwassenen niet eens, maar Julians klasgenoten keken juist nieuwsgierig naar het vreemde wezen dat hun wereld was binnengedrongen. Het waren kinderen van dertien tot zeventien in zeer uiteenlopende kleding. Een blond meisje liep in een gerafelde spijkerbroek terwijl een van de jongens een getailleerde broek en een overhemd droeg. Ze staarden Maura aan.

‘U bent de forensisch patholoog,’ zei een meisje in een minirok. ‘We wisten dat u zou komen.’

Maura glimlachte. ‘Heeft Julian het over mij gehad?’

‘Alleen maar de hele tijd. Gaat u ons lesgeven?’

‘Lesgeven?’ Ze keek naar Julian. ‘Dat was ik niet van plan.’

‘We willen graag iets meer weten over forensische pathologie,’ zei een Aziatische jongen. ‘Voor biologie hebben we kikkers en biggen ontleed, maar dat is gewone anatomie, niet zoiets cools als wat u met dode mensen doet.’

Maura keek naar hun gretige gezichten. Zoals bij veel mensen werd hun fantasie waarschijnlijk gevoed door thrillers en politieseries. ‘Het lijkt me geen geschikt onderwerp voor jullie,’ zei ze.