Tess Gerritsen(120)
‘Nee, dit is letterlijk wat hij zei. Ik moet hem beoordelen op zijn woorden, niet op mijn interpretatie van die woorden.’
‘Jezus.’ Jane zuchtte. ‘Jullie draaien om elkaar heen alsof jullie allebei blind zijn.’
‘Als ik niet blind was, wat zou ik dan zien?’
‘Dat Sansone voor jou een veel betere keuze is dan Daniel.’
Maura schudde haar hoofd. ‘Ik geloof dat ik voorlopig helemaal geen man moet kiezen. Maar ik zit over zijn voorstel na te denken.’
‘Wat wil dat zeggen? Dat je weg zou gaan bij de Forensische Dienst? En dat je Boston zou verlaten?’
‘Ja.’
De vioolmuziek steeg tot een hoge, droevige noot. Een noot die tot diep in Jane’s borst doordrong. ‘Neem je dat echt serieus in overweging?’
Maura pakte de afstandsbediening van de cd-speler en zette de muziek uit. De stilte hing tussen hen in als een dik fluwelen gordijn. Ze keek om zich heen, naar de witte, leren bank, het glanzende mahoniehout van de meubelen. ‘Ik weet niet wat de toekomst voor me in petto heeft, Jane.’
Licht streek langs de ramen. Jane stond op om tussen de gordijnen door naar buiten te kijken. ‘Helaas weet ik wel wat de zeer nabije toekomst voor je in petto heeft.’
‘Hoe bedoel je?’
‘De eerste reportagewagen is gearriveerd. Die ellendige hyena’s kunnen niet eens op de persconferentie wachten. Ze komen al voor je deur liggen.’
‘Ik heb instructies gekregen niet met de pers te praten.’
Jane draaide zich om en fronste. ‘Van wie?’
‘Ik ben een halfuur geleden opgebeld door een staflid van de gouverneur. Ze staan onder druk van Washington om dit stil te houden.’
‘Daar is het te laat voor. CNN heeft het al bekendgemaakt.’
‘Dat heb ik tegen hem gezegd.’
‘Jij gaat dus niet met de pers praten?’
‘Hebben we een keuze?’
‘We hebben altijd een keuze,’ zei Jane. ‘Wat wil je zelf?’
Maura stond op en kwam naast Jane staan. Buiten laadde een cameraman zijn apparatuur uit de auto voor de op handen zijnde invasie van Maura’s grondgebied.
‘Het makkelijkste zou zijn,’ zei Maura, ‘om het bij geen commentaar te houden.’
‘Niemand kan ons tot praten dwingen.’
Maura dacht daarover na. Er kwam nog een reportagewagen aanrijden. ‘Maar is dat niet de reden waarom het is gebeurd?’ vroeg ze. ‘Omdat er te veel geheimen waren? Omdat te veel mensen niet de waarheid vertelden? Als je een geheim in de schijnwerpers zet, verliest het zijn macht.’
Dat was precies wat Nicholas Clock met zijn video had gedaan, dacht Jane. Hij had de waarheid geopenbaard en dat had hem het leven gekost. Maar daarmee had hij wel het leven van zijn zoon gered.
‘Weet je, Maura, dat is nou precies waar jij zo goed in bent. Je zet ergens een schijnwerper op en weet alle geheimen eraan te ontfutselen.’
‘Mijn probleem is alleen dat me dat alleen lukt met dode mensen. Die zijn de enigen waar ik iets mee kan doen. Ik heb behoefte aan iemand met een iets aangenamere lichaamstemperatuur en ik denk niet dat ik hem in deze stad zal vinden.’
‘Ik zou het vreselijk vinden als je Boston zou verlaten.’
‘Jij hebt een gezin, Jane. En familie.’
‘Als je familie wilt, mag je mijn ouders hebben. Dan mogen ze jou gek maken in plaats van mij. Frankie krijg je er gratis bij. Een compleet pretpakket.’
Maura lachte. ‘Toch is dat pretpakket echt van jou, Jane.’
‘Ik wil er alleen maar mee zeggen dat familie je niet automatisch gelukkig maakt. Telt je werk niet mee? En…’ Ze wachtte even en vroeg toen zachtjes: ‘En je vrienden?’
Buiten kwam nog een reportagewagen aanrijden. Portieren sloegen dicht.
‘Maura,’ zei Jane, ‘ik ben geen goede vriendin geweest, maar ik beloof je hierbij plechtig dat ik voortaan beter mijn best zal doen.’ Ze liep naar de lage tafel en kwam terug met haar flesje bier en Maura’s glas. ‘Laten we dus drinken op onze vriendschap.’
Glimlachend klonken ze.
Jane’s mobieltje ging. Ze viste het uit haar tas en zag dat het een nummer in Maine was. ‘Rizzoli,’ zei ze.
‘U spreekt met dokter Stein van het Eastern Maine Medical Center. Ik ben de neuroloog die meneer Clock behandelt.’
‘Ja, ik heb u ontmoet.’
‘Ik, eh, ik weet niet goed hoe ik u dit moet vertellen…’
‘Is hij dood?’ vroeg Jane, die al vermoedde waarom de arts haar belde.
‘Nee! Althans… dat denk ik niet.’
‘Weet u het niet zeker?’
De arts zuchtte gegeneerd. ‘We hebben geen verklaring voor hoe het is gebeurd, maar toen de verpleegster vanmiddag naar zijn kamer ging voor de dagelijkse verzorging, lag hij niet in bed en hing het infuusslangetje los aan de standaard. We hebben de afgelopen vier uur het hele ziekenhuis uitgekamd, maar hem niet gevonden.’