Tess Gerritsen(116)

Teddy gilde en zocht met zijn voeten wanhopig naar een steunpunt. Als de vrouw zijn arm niet zo stevig omklemd had gehouden, zou hij naar beneden zijn gevallen.

Ze sprak in het microfoontje van de headset. ‘Nee, dit is Teddy niet. Drie keer raden wie er over de balustrade van de toren hangt? Het is een aardige jongen, maar als ik hem loslaat, is hij zo dadelijk alleen nog maar een vlek op het pad.’

‘De jongen heeft er niets mee te maken,’ snauwde de kale man.

De vrouw negeerde hem en bleef in het microfoontje praten. ‘Ik weet dat je op deze golflengte zit. Je weet nu hoe de situatie is. Je weet ook dat jij kunt voorkomen dat hij doodvalt. Het maakt mij niet veel uit. Ik hou niet van kinderen. Maar schiet een beetje op, want ik kan hem bijna niet meer houden.’

‘Dit kun je niet maken, Justine,’ zei de kale man en hij liep op haar af. ‘Trek die jongen omhoog.’

‘Kop dicht,’ beval ze. En ze blafte in Teddy’s microfoon: ‘Je hebt dertig seconden en die gaan nú in! Als je je niet vertoont, laat ik hem los.’

‘Justine, trek die jongen omhoog,’ zei de man weer.

‘Zeikerd.’ De vrouw tilde Teddy terug over de reling. Toen richtte ze haar pistool op de man en vuurde.

De kogel sloeg met zo’n kracht in dat de man achteruit vloog. Hij smakte tegen het bureau en gleed naar beneden. Met een akelige bons sloeg zijn hoofd tegen de vloer, pal naast Claire. Ze staarde naar het gat boven zijn linkeroog. Het bloed dat eruit gutste, werd snel opgezogen door dr. Wellivers roze vloerkleed.

Ze heeft hem doodgeschoten. Haar eigen partner.

Justine bukte zich, raapte het pistool van de dode man op en stak het in haar broekband. Toen gooide ze Teddy’s headset van zich af en sprak in haar eigen microfoontje. ‘Waar ben je? Ons doelwit is onderweg naar de torenkamer. Kom onmiddellijk hier.’

Er klonken voetstappen op de trap.

De vrouw greep Teddy weer en gebruikte hem als een menselijk schild tegen de man die nu binnenkwam. Het was de man die Claire daarstraks voor de vijand had gehouden. Ze begreep er helemaal niets meer van. Ze had gedacht dat de vrouw hen was komen redden en dat de man met het zwart gemaakte gezicht en de camouflagekleding, de man die hen in de kelder had opgesloten, was gekomen om hen te vermoorden. Wie kan ik vertrouwen?

De man kwam langzaam naar voren, zijn pistool gericht op de vrouw, maar Teddy stond in de vuurlinie, lijkbleek en bevend.

‘Laat hem gaan, Justine. Dit is een zaak tussen jou en mij,’ zei hij.

‘Ik wist dat ik er uiteindelijk in zou slagen je uit te roken.’

‘Deze kinderen hebben er niets mee te maken.’

‘De kinderen zijn mijn troefkaart. Zij zijn de reden dat je nu hier bent. Nog steeds fit, zie ik, maar ik vond je oude gezicht leuker.’ De loop van haar pistool lag plat tegen Teddy’s slaap. ‘Je weet wat je moet doen, Nick.’

‘Je schiet hem evengoed dood.’

‘Maar er is altijd een kans dat ik het niet doe. In tegenstelling tot de zekerheid, waar jij dan getuige van zou moeten zijn.’ Ze haalde de trekker over. Teddy gilde. De kogel had zijn oor half uiteen gereten. Bloed stroomde langs zijn hals. ‘De volgende keer schiet ik op zijn kin,’ zei ze. ‘Laat dat pistool vallen.’

Teddy snikte: ‘Sorry, papa.’

Papa?

De man liet zijn pistool vallen en stond nu ongewapend tegenover de vrouw. ‘Denk je nu werkelijk dat ik hierheen ben gekomen zonder vangnet, Justine? Als je mij vermoordt, is het met jou ook gedaan.’

Claire staarde naar de man en zocht naar gelijkenissen met de Nicholas Clock op de foto’s in haar album. Deze man had dezelfde brede schouders, hetzelfde blonde haar, maar zijn neus en kin zagen er anders uit. Plastische chirurgie. Had Justine dat daarnet niet gezegd? Ik vond je oude gezicht leuker.

‘Iedereen denkt dat u dood bent,’ fluisterde ze.

‘Ik was ervan overtuigd dat je na Ithaca tevoorschijn zou komen,’ zei Justine. ‘Dat je iets zou doen om Olivia’s zoon te redden. Maar uiteindelijk ging het je dus toch alleen om je eigen vlees en bloed.’

Claire begreep opeens dat deze vrouw iemand opdracht had gegeven Bob en Barbara te laten vermoorden. En dat ze Wills oom en tante had vermoord, enkel en alleen opdat Nicholas Clock terug zou komen van de dood. En nu ging ze hem écht doden. Net zoals ze de anderen had vermoord.

Ze moest iets doen.

Claire keek naar de man die zojuist door Justine was doodgeschoten. De vrouw had zijn pistool, maar hij had ook een mes. Claire had het aan zijn riem zien hangen toen ze achter hem aan naar boven was gelopen. Justine lette niet op haar; ze was volledig op Clock geconcentreerd.

Claire boog zich over de dode man. Ze stak haar hand onder zijn lichaam, op zoek naar het mes.