Stil Bloed(31)

‘De rest is voor een andere keer’, zei Lino en hij sloeg het boek dicht. Hij had een kleur op zijn wangen.

‘Hmm,’ zei zijn vader, ‘het was veel en veel te kort, maar het heeft toch wel iets, zo voorlezen met een vrouw erbij.’ De oude man keek Liese aan. ‘Kunt u de volgende keer opnieuw meekomen?’

‘Sorry’, zei Lino.

Ze stapten uit de lift en liepen naar de uitgang van het ziekenhuis.

Liese grinnikte. ‘Moet je altijd dat soort… boeken voorlezen?’

‘Hij wil niets anders.’

‘En waarom moest ik nu eigenlijk mee?’

Borms aarzelde. ‘Ik was het beu om alleen te gaan, weet je. En we waren toch samen op pad, dus…’

‘Onzin, Lino. Je had me kunnen vragen om buiten te wachten. Nee, je vond het fijn dat ik erbij was terwijl je voorlas. Leer mij de mannen kennen, vriend.’ Ze keek hem meesmuilend aan. ‘Je bent dezelfde als je vader, alleen in een jongere versie.’

Borms keek op zijn horloge. ‘Ik moet er stilaan vandoor. Zal ik je ergens droppen?’

‘Koninginnelaan’, zei Liese glimlachend.

Simon zat aan de tafel in de woonkamer op zijn laptop te werken. Enkele catalogi lagen geopend naast hem.

‘Je zou Rob even moeten bellen als je wilt’, zei hij.

‘Ook een goedenavond, meneer De Vere.’ Ze kuste hem.

Simon grinnikte. ‘Sorry. Het is alleen dat hij nogal ongerust is en…’

‘Begin al maar met te zeggen wie Rob is.’

‘Rob Ducaille? De baas van het museum?’

‘Wat is ermee?’

‘Steven Magits belde hem. Je weet wel, de sponsor van de tentoonstelling. Ze zijn al jaren goed bevriend. Magits’ dochter is al de hele dag spoorloos.’

‘Laura?’ vroeg Liese. Om een of andere reden had ze een schorre keel gekregen.

‘Ja. Blijkbaar is dat vaker gebeurd. Ze is al eens een nacht en een halve dag weggebleven, toen zat ze met haar vrienden op een feestje in Gent.’

‘Maar nu maakt haar vader zich zorgen?’

Hij knikte. ‘Haar gsm staat uit. En ze hadden een afspraak dat ze altijd te bereiken is.’

‘En waarom moet ik Rob dan bellen?’

‘Je weet hoe dat gaat, Liese. Magits belt zijn vriend Ducaille, Ducaille weet dat jij een commissaris bent…’

‘Dat bedoel ik niet’, zei ze. ‘Waarom kan ik het niet meteen aan haar vader vragen?’

Simon glimlachte. ‘Ik heb zijn nummer hier naast me liggen.’

Steven Magits klonk rustig, maar er zat ook een ondertoon van bezorgdheid in zijn stem.

‘Ze is negentien, mevrouw Meerhout, dan heb je het als ouder niet altijd meer voor het zeggen. Maar ze is onze afspraak nog nooit vergeten.’

‘Om bereikbaar te zijn, bedoelt u? En nu staat haar gsm uit?’

‘Ja. Ze is vanochtend naar een vriendin gegaan om een paar uur samen te studeren. Ik heb dat meisje gebeld, Laura is daar om twaalf uur vertrokken. ’

‘En u hebt geen enkele oproep van haar gemist?’ vroeg Liese. ‘Op de vaste lijn, op de gsm van uw vrouw?’

‘Nee’, zei Magits. ‘Ik heb alle telefoons gecheckt. Ze heeft niet gebeld.’

‘Hebt u aangifte gedaan?’

‘Om drie uur vanmiddag, mevrouw.’ Nu klonk er irritatie door. ‘Ik heb de politie verwittigd, maar ze nemen het niet ernstig, ze zeggen dat ik moet terugbellen als ze vanavond nog niet thuis is.’

‘Het hoeft niets ernstigs te zijn, meneer Magits. Misschien is haar gsm stuk’, zei Liese.

‘Ja, ik weet het. Maar toch.’ Ze hoorde de man zuchten.

‘Weet u wat?’ zei Liese. ‘Ik bel nu zelf even met de politie en ik vraag dat ze contact met u opnemen, goed?’

‘Ja’, zei Magits. ‘Ja, dat is goed, dank u wel.’

Ze belde meteen het mobiele nummer van Borms.

‘Je mag smeken zoveel je wilt, maar ik ga vanavond nergens meer naartoe met jou’, grapte hij.

‘Ben je nog op kantoor?’

‘Nee, waarom?’

Liese gaf hem een korte stand van zaken.

‘Magits heeft al aangifte gedaan, maar blijkbaar is hem verteld te wachten tot ze thuiskomt.’

‘Geef me vijf minuten’, zei Borms.

Het duurde niet eens zo lang voor haar mobieltje ging.

‘Klopt allemaal’, zei Borms. ‘Maar ze is negentien, Liese, en ze is vanmiddag niet naar huis gekomen. Da’s niet meteen iets om met de sirenes aan te gaan uitrukken, hé.’

Ze wist dat hij gelijk had. ‘Ik heb de dispatching op de hoogte gebracht’, ging Lino verder. ‘Als Magits vanavond terugbelt, wordt hij meteen doorgeschakeld naar onze permanentie.’

‘Ben jij dat?’

Borms grinnikte. ‘Je zult me niet geloven, maar dat is Tango Charlie vanavond.’