Spoor(107)

‘Helemaal niet.’

Onderweg naar de Leeukop merkt ze dat hij stiller is dan normaal, al houdt hij haar hand vast. Ze vraagt: ‘Hoe was je dag?’

‘Erg druk,’ zegt hij.

Hij is moe, begrijpt ze. Natuurlijk is hij moe, ze hadden niet veel geslapen, hij had misschien een zware dag gehad, ze weet niet eens wat hij doet.

Opluchting. Ze knijpt in zijn hand en zegt: ‘Als je liever gewoon wilt uitrusten... We hoeven die berg niet te beklimmen.’

Hij lacht, vol gevoel en dankbaarheid. ‘Zo druk was het nou ook weer niet, dank je.’



‘Ze hebben geparkeerd. Ze gaan nu de berg op lopen. Wat doen we?’ vraagt de operator.

Quinn overweegt de risico’s. ‘Blijf bij de auto, laten we het zekere voor het onzekere nemen.’

‘Oké,’ zegt de operator dankbaar.

Het is de derde avond dat Becker haar ergens mee naartoe neemt, in het openbaar, denkt Quinn. Vermijdt hij het appartement? Vermoedt hij iets van het afluisteren?



Ze zitten tegen elkaar aan op een rots, ieder met een glas champagne, de etenswaren voor hen uitgestald. De maan is een zilveren munt. Seepunt en Groenpunt liggen voor hen, de stad rechts, de N1 is een lichtworm die naar de donkere Hottentots-Hollandbergen kruipt. Er zijn nog andere mensen op de top, kleine groepjes die, net als zij, zachtjes praten.

Hij vertelt haar van het bericht in Die Burger die ochtend, over Britse wetenschappers die denken dat de mens het eind van zijn evolutionaire weg heeft bereikt, omdat er eigenlijk geen natuurlijke selectie meer is. Hij zegt dat het een interessante zienswijze is, al is hij het er niet helemaal mee eens.

En dan zwijgt hij, en wil zij hem vragen naar zijn dag, wat hij gedaan heeft, maar hij schuift een stukje van haar af en zegt: ‘Milla, er is iets wat ik je moet vertellen.’

Ze ziet de ernst. ‘Wat?’ vraagt ze en ze pakt haar sigaretten.

‘Ik wil dit voorzichtig zeggen, Milla, want ik moet het goed vertellen. Dat ben ik je verschuldigd.’

‘Zeg het maar gewoon,’ zegt ze, opeens bezorgd over de implicaties van het woord ‘verschuldigd’.

Hij ziet haar ongerustheid en steekt zijn hand naar haar uit, maar laat hem zakken alsof hij zich bedenkt.

‘Ik ging vrijdag geld trekken in Durbanville. Toen zag ik het bordje van de dansschool. Ik had vijf jaar geleden voor het laatst gedanst. Ik ben gaan informeren, en ze vertelden me dat er een dansavond was, dat ik kon komen, als gast. En toen zag ik jou. En danste ik met je. En toen ik ging zitten, dacht ik dat ik... nog meer met je wilde dansen. En maandagavond, zag ik je, helemaal toevallig...’

‘Waarom heb je het niet gedaan?’ Ze begrijpt opeens dat hij op een breuk aanstuurt. Nú. Nadat hij met haar geslapen heeft. Ze kan de afkeer niet uit haar stem weren.

‘Hoe bedoel je?’

‘Waarom heb je vrijdagavond niet nog een keer met me gedanst?’

‘Dat is wat ik je wil uitleggen. De omstandigheden waren er niet naar...’

‘Omstandigheden? Wat voor omstandigheden?’ Ze is nu boos om zijn verraad, om zijn slappe leugen.

Hij weegt eerst zijn woorden. ‘Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Ik wil niet ophouden met je om te gaan. Ik kán er zelfs niet mee ophouden. Het is de timing, Milla... Dit gaat over de mensen die mij geld schuldig zijn. Het is beter als ik je de komende paar dagen niet zie, en ik wil dat je begrijpt waarom. Ik wil je niet aan gevaar blootstellen.’

‘Het is beter...? Wat voor gevaar?’

‘Mag ik je het verhaal vertellen, vanaf het begin?’

Ze kijkt naar hem en dan naar het pakje sigaretten dat ze nog steeds in haar hand heeft. Ze haalt er een uit, steekt hem aan, neemt een flinke trek en blaast langzaam uit. ‘Vertel maar,’ zegt ze.

‘Laat je me helemaal uitspreken?’

Ze knikt.

Hij zet het glas champagne neer. ‘Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd mijn beleggingen te spreiden, om niet al mijn eieren in één mandje te hebben. Een van de rekeningen liep bij Northern Rock, de Engelse bank die vorig jaar met de kredietcrisis in de problemen kwam. Toen dat gebeurde, ben ik naar Londen gevlogen en heb het hele bedrag opgenomen, want ik wilde eerst zien hoe het zou gaan. Dus toen zat ik met de contanten, in Irak... het enige wat ik kon doen was het veilig opbergen. Tot ik drie weken geleden hier aankwam. Met het geld in mijn rugzak. Dat was mijn eerste fout. En toen heb ik er nog een gemaakt. In Johannesburg. Ik heb een dure auto gehuurd op O.R. Tambo. Ik was het niet van plan, het was een impuls, op het laatste moment boden ze me een upgrade aan en ik had de onverharde wegen van de Vrystaat in het vooruitzicht. Dus nam ik een Mercedes ML en reed naar Sandton om een hotel te zoeken en wat te slapen. Maar toen hebben ze dat ding gekaapt. Vier kerels met pistolen, en ik kon er niets tegen doen. Het geld zat in mijn rugzak, achterin. Ik vroeg ze of ik mijn bagage mocht pakken...’