Soixante neuf(41)

‘We doen background checks op alle werkneemsters’, zei Rudi, haar vraag beantwoordend. ‘En op de Barbino’s.’

Ze verplaatste de telefoon naar haar andere oor. ‘Wat heb je over Marco?’

Ze hoorde zijn zucht. ‘Nog niet veel, maar ik ben op dit moment tien rechercheurs kwijt aan de vermissing van een kind. Waarschijnlijk een ontvoeringszaak.’

‘Hm.’ Sanne wist dat het onderzoek hierdoor vertraging zou oplopen. De eeuwige onderbezetting bij de recherche was een probleem. Achtergrondonderzoek kostte veel tijd en iedereen moest gecheckt worden. Niet globaal, maar gedetailleerd.

‘Ah.’ Sanne vond de koffiepads in het kastje waar de borden stonden. Ze schudde de laatste pad uit de zak en bedacht dat ze boodschappen moest doen.

‘Wat?’

‘Ik heb de koffiepads gevonden.’

Rudi grinnikte. ‘Toch maar aan de Senseo?’

‘Heb ik een keus?’

‘Hou je het nog een beetje vol daar?’ vroeg hij met iets vaderlijks in zijn stem.

Ze pakte haar mok en nam die mee naar de woonkamer. ‘Ja, ik hou het wel vol. Het is alleen...’ Ze zocht naar de juiste woorden om haar gevoel uit te drukken. ‘Het voelt alsof ik in cirkels ronddraai. Alsof er iets is wat ik zou moeten zien, maar ik heb het gevoel dat ik het mis.’

‘Ik ken het gevoel’, zei Rudi. ‘Maar we krijgen hem wel. Of haar. We vinden iets, al moeten we elke steen drie keer omkeren. De perfecte moord bestaat niet.’ Dat laatste had hij haar al zo vaak voorgehouden en elke keer gaf het haar vertrouwen. Ze zouden iets vinden, al was het maar één draadje. Eén loszittend eindje.

‘Maar het neemt te veel tijd’, wierp ze tegen. ‘Het is een kwestie van tijd voor die gek opnieuw toeslaat.’

‘We doen wat we kunnen’, zei Rudi. Sanne merkte de vermoeidheid in zijn stem op. Hij werkte waarschijnlijk al nachten achter elkaar door.

‘Wil je voorrang geven aan het natrekken van de Barbino’s?’ vroeg ze.

Rudi was even stil, hij dacht na. ‘Waarom?’ vroeg hij toen.

‘Omdat ik het gevoel heb dat we daar iets missen. Misschien niet eens bij Barbino en zijn zoons. Maar meer in de periferie van de familie. Waar is mevrouw Barbino bijvoorbeeld?’

‘Terug naar Italië. Al vijftien jaar. Hield het niet meer uit. Ze zijn trouwens pas een paar jaar geleden officieel gescheiden.’

‘Naar beider tevredenheid?’

‘Hij betaalt haar nog altijd vierduizend euro per maand aan alimentatie. Vrijwillig.’

‘Ze kan het slechter treffen. Komt ze hier weleens?’

‘Zelden. Barbino ziet haar bijna nooit, de zoons gaan regelmatig heen en weer naar Italië. De band tussen hen lijkt wel goed te zijn. Bij haar hebben we niks gevonden.’

‘Jaloezie? Er doen allerlei verhalen de ronde. Ik kan me niet voorstellen dat hij vroeger een brave huisvader was, toen hij nog getrouwd was.’

‘Vast niet. Ze zijn niet voor niks gescheiden. Maar het is vijftien jaar geleden. Bovendien is zij de laatste drie jaar Italië niet uit geweest, althans, niet per vliegtuig.’

‘Een afgewezen vriendinnetje?’

‘Genoeg. Maar dat is nog geen motief.’

‘En de zoons?’

‘Zijn een stuk rustiger dan hun vader. Die oudste lijkt helemaal de braverik van de twee. Keurige student, haalt goede cijfers. Heeft dat vriendinnetje al jaren en lijkt behoorlijk trouw. De jongste, de kroonprins, heeft zo zijn avontuurtjes.’

Sanne dacht aan Alexanders blik van de avond ervoor. Ze kreeg er een onbestemd gevoel van.

‘Maar we zijn nog niet op veel hard feelings gestuit’, ging Rudi door, zich niet bewust van wat er in haar gebeurde.

Ze concentreerde zich weer. ‘Die keurige Marco, die is wel erg vaak in de club voor iemand die moet studeren.’

‘Hij staat ook niet bekend om zijn overmatige aanwezigheid bij zijn studie. Maar hij haalt goede cijfers en dat telt zwaarder.’

‘Ik bedoel vooral: voor iemand die vrijwillig uit het bedrijf is gestapt omdat hij iets anders wilde met zijn leven, lijkt hij niet zo graag weg te willen blijven.’

‘Je bedoelt dat zijn vertrek niet zo vrijwillig was?’

‘Ik ben er niet zeker van.’

Rudi haalde diep adem. ‘Zijn vriendin is er vaak. Dat zou verklaren waarom hij zo graag terugkomt. Kiezen voor een toekomst buiten het bedrijf, betekent nog niet dat hij nooit meer wil terugkomen.’

‘Het is ook geen motief. Misschien niet eens een denkrichting. Maar het valt me wel op.’

‘We sluiten niks uit. Maar op dit moment komen uit de background checks op de Barbino’s weinig aanknopingspunten naar voren. We moeten onze blik veel ­breder richten.’

Sanne wist dat hij gelijk had. ‘En wat denk je...’