Soixante neuf(40)
Even dronken ze zwijgend. Toen verbrak Sanne de stilte. ‘Druk vanavond.’
Alexander knikte. Hij gaf geen antwoord.
‘Blijkbaar hebben ze nog steeds vertrouwen in de club.’
‘Ja.’ Weer een slok. Sanne wachtte af. Uiteindelijk deed hij zijn mond open. ‘De club heeft een goede naam. We kunnen tegen een stootje.’
Ze knikte. Nam nog een teug en slikte de drank met moeite door. ‘Gelukkig wel. Laten we hopen dat de politie de zaak snel oplost.’
Alexander haalde een sigaret uit een pakje dat naast hem op de bar lag. Blijkbaar was Felicia de enige die zich bekommerde om het niet roken-beleid. Hij hield haar het pakje voor. Ze accepteerde het aanbod. Voor iemand die niet rookte, rookte ze vandaag nogal veel. Maar het leek te verbroederen.
Ze wachtte tot Alexander de zijne had opgestoken en pakte toen de aansteker van hem aan. Nadat ze de eerste trek had genomen, vroeg ze: ‘Weten ze al iets?’
Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Volgens mij niet.’
‘Ik zag een beveiliger bij de deur staan.’
‘We moeten iets.’
‘Het helpt niks. De slachtoffers vallen boven, niet bij de voordeur.’
Hij maakte een handgebaar. ‘Als je iets beters weet. Een beveiliger op elke kamer wordt niet erg gewaardeerd.’
‘Sommige mannen hebben vreemde voorkeuren.’
Hij keek haar recht aan. ‘Kunnen ze dan bij jou aankloppen?’
Ze negeerde de blik in zijn ogen en pareerde: ‘Ik ben goed in mijn werk.’
Hij leunde naar achter op zijn hoge barkruk. ‘Fair enough.’
Even zaten ze zwijgend naast elkaar. Toen verbrak Alexander de stilte. ‘Ik hoor goede dingen over je.’
Ze gaf geen antwoord.
‘Ricardo is nogal gecharmeerd van je.’
‘Ik heb mijn best gedaan.’
‘Alsof je geen callgirl was.’
Ze verstijfde licht. Waar wilde hij heen? Ze deed haar best haar stem neutraal te laten klinken toen ze zei: ‘Is dat een compliment?’
‘Vond hij wel.’
Ze ontspande.
‘Hij wil je vaker zien.’
Ze negeerde de kriebel in haar buik. ‘Hij weet waar ik werk.’
‘Hij heeft je nummer.’
Ze keek opzij. ‘Van jou?’
‘Ja. Hij wilde weten wanneer je er bent en ik wist het niet uit mijn hoofd. Hij wil je alleen in de club zien. Hij kent de regels.’
Sanne liet de informatie op zich inwerken. Dus Ricardo had hun avond samen ook bijzonder gevonden. Ze moest moeite doen om een glimlach te onderdrukken. In haar buik bouwde de spanning zich op. Ze moest over iets anders beginnen voor Alexander iets aan haar zou merken.
Ze nam nog een slok, hij deed hetzelfde. ‘Wat vindt je vader ervan, van de moorden?’ stelde ze een nogal loze vraag. Alsof hij zou zeggen dat de oude Barbino de gebeurtenissen in de club van harte toejuichte.
Alexander leek de domheid in die vraag niet op te merken. Zijn blik werd afstandelijker. ‘Die ligt er wakker van’, antwoordde hij. ‘De club is zijn levenswerk.’
‘En van jou en Marco. Jullie werken er toch alle drie keihard voor.’ De opzettelijke fout had haar eerder vandaag al een interessant gesprek opgeleverd. Het was de moeite waard het opnieuw te proberen.
‘Marco werkt hier niet’, zei Alexander.
Ze speelde opnieuw verbazing. ‘O, dat dacht ik.’
Alexander schudde zijn hoofd. ‘Hij is student. Althans, op papier.’
‘Die studie lijkt hem niet echt in beslag te nemen.’
‘Nee. Hij is een slimme jongen. Slim genoeg om die studie te halen zonder zich echt in te spannen.’
Sanne schroefde de dop van de whiskyfles en schonk hem opnieuw bij. ‘Op dagen als deze kan ik me voorstelen dat je hem benijdt’, zei ze, terwijl ze deed alsof haar aandacht bij de fles was.
Alexander keek op. Scherp. Heel even. Daarna haalde hij zijn schouders op. ‘Er zijn dagen waarop alles meezit, en dagen waarop het minder gaat. Maar al die dagen gaan weer voorbij. Als de politie de dader eenmaal heeft, zal de rust hier vast snel terugkeren.’
Sanne nam de laatste slok van haar drankje en gaf geen antwoord. Ze nam haar sigaret tussen haar lippen en monsterde Alexander scherp, scherper dan ze liet merken. Hij sloeg de rest van zijn whisky in één teug achterover en stond op. ‘Je werkdag zit erop’, zei hij. ‘Ga naar huis.’
Ze knikte, treuzelde. ‘Even hier afsluiten en dan ga ik.’
Uiteindelijk draaide Alexander zich om. Ze keek hem na toen hij de bar verliet en voelde opluchting door zich heen gaan. Zijn aanwezigheid was beklemmend.
Sanne hield haar telefoon met haar schouder tegen haar oor en liep op blote voeten naar de keuken. Ze pakte een mok uit de kast en zette die onder het koffiezetapparaat. Daarna zocht ze in de keukenkastjes naar de pads, met lichte verwondering dat ze die dingen elke keer kwijt was.