Soixante neuf(36)

Weer die korte schouderbeweging bij Xaviera. ‘Ik heb weleens gehoord dat ze hem tevreden houdt.’

Sanne fronste. ‘Bedoel je...’

‘Ja. Hij is er gevoelig voor. Er zijn meiden geweest die hij eigenlijk wilde ontslaan, omdat ze hun werk niet goed deden of omdat ze drugs hadden gebruikt. Maar die beslissingen werden daarna ineens teruggedraaid.’ Ze diepte een pakje sigaretten op uit haar tas. ‘Ach ja, dat is hoe het gaat in Soixante Neuf.’

‘Maar Felicia...’ Sanne wilde het onderwerp nog niet loslaten. ‘Ik bedoel: hij is haar schoonvader.’

‘Ja, dus.’ Xaviera stak een sigaret op. ‘Zij zit er niet mee, hij zit er niet mee en Marco weet het niet. Hij is doordeweeks vaak weg.’ Ze nam een diepe trek en blies de rook langzaam uit. ‘Ja, ze is definitely jaloers op Alexander’, zei ze toen, alsof ze het voor zichzelf wilde bevestigen. ‘Het is maar goed dat hij geen vriendin heeft. Ze wil zelf de koningin zijn.’

‘En anders?’ vroeg Sanne, maar op dat moment ging Xaviera’s telefoon. Ze dook in haar tas om het mobieltje te zoeken. Shania beantwoordde de vraag ook niet, Sanne wist niet eens zeker of ze hem had gehoord.

Xaviera begon enthousiast in een andere taal in de telefoon te rebbelen. Ze liep weg in een wolk van sigarettenrook. Shania stond ook op. Sanne liep naar haar kluisje en haalde haar werkkleding eruit. Ze begon zich om te kleden, terwijl ze het gesprek van net door haar hoofd liet gaan. Het aparte gevoel dat ze bij Felicia had gehad, leek te kloppen. Ze was hard en koud en bereid om ver te gaan voor het bedrijf, als ze deze twee meiden mocht geloven. Ze kon niet afgaan op twee verklaringen, maar ze moest meer te weten komen over Felicia.

‘Als ik het niet kan krijgen, kan niemand het krijgen.’ Het was al in veel meer zaken een motief gebleken. Een afgewezen minnaar die het object van zijn liefde doodstak. Als hij haar niet had, dan mocht niemand haar hebben, had hij verklaard in de rechtszaal. Het was een zaak van een paar jaar geleden. Of recenter, een zaak waaraan ze had gewerkt niet lang voordat ze de overstap naar de undercovereenheid maakte. Een vader die zijn dochter had ontvoerd en een aantal dagen later had gedood, de moeder radeloos achterlatend. Zij had aangekondigd te willen scheiden, na jaren van huiselijk geweld. En ze had hem voor de voeten geworpen dat ze tot het uiterste zou gaan om zijn dochter tegen hem te beschermen. Die nacht was hij doorgedraaid en had het meisje meegenomen. Sanne huiverde nog als ze aan de zaak dacht. Wat hij het kind had aangedaan, was onbeschrijflijk. Er sprak zoveel woede uit, zoveel haat en zoveel opgekropte frustratie.

Kon het een motief zijn in deze zaak? Ze liet haar voeten in de hooggehakte sandaaltjes glijden en kauwde op die gedachte. Het was wel een beetje drastisch. Maar aan de andere kant: er was Felicia blijkbaar nogal wat aan gelegen om de grande dame van de club te worden. Ze moest Rudi vragen snel een background check op haar te doen. Waar kwam ze vandaan? Uit wat voor gezin? Was er in haar verleden iets gebeurd wat haar vastomlijnde ambitie verklaarde? Ook als Felicia nooit met de politie in aanraking was gekomen, was het niet zo moeilijk dat soort informatie boven water te krijgen.

Haar gedachten verplaatsten zich naar de insinuatie dat Felicia Barbino “tevreden hield”. Het was niet moeilijk te raden wat daarmee werd bedoeld. Ze vond het moeilijk in te schatten hoe serieus ze dat moest nemen. Felicia was niet geliefd en dit was een uiterst valse roddel, die bij veel meiden ongetwijfeld op gewillige bodem zou vallen. Maar aan de andere kant, Felicia’s gedrag was opvallend te noemen. Ze werkte hier officieel niet, maar was er altijd. Ze bracht meer tijd door in de club dan met haar eigen vriend. Waarom? Waren er relatieproblemen? Niet zo raar als Felicia het inderdaad met Barbino deed. Maar de vaag was: als het waar was, wist Marco het? Zou hij het goedkeuren? Dat kon ze zich niet voorstellen. Hij kwam over als een normale jongen, bezig met zijn toekomst, zijn studie, bezig met het opbouwen van zijn leven. Blijkbaar wilde hij met Felicia verder, anders had hij haar wel verlaten. Geen normaal mens zou het wel oké vinden als zijn of haar partner het bed deelde met zijn vader of moeder.

Maar wat zei het? School er een motief in? Marco die systematisch de klanten van de Soixante Neuf afslachtte, zodat hij de club te gronde richtte? Het sloeg feitelijk nergens op. Als het al die kant opging, zou het veel logischer zijn dat hij zijn vader of zijn vriendin zou aanpakken.

Ze dacht aan zijn keuze om uit het bedrijf te stappen. Er kon er maar één de boel overnemen, had Xaviera gezegd. Ze wist niet of dat waar was. Misschien was het een optie geweest dat beide broers de tent waren gaan runnen, maar had Marco ervanaf gezien. Of misschien was hij wel de gedoodverfde opvolger geweest en had hij bewust de keuze gemaakt eruit te stappen en zijn leven anders in te richten. Ze kon het zich levendig voorstellen. Je leven in het teken stellen van een seksclub – hoe goedlopend ook – was een keuze die niet iedereen zou maken.