Soixante neuf(31)

‘Ken je het slachtoffer?’

‘Eugène, toch?’

Hij knikte.

‘Ja, ik heb hem woensdag ontmoet. Hij was een vaste klant, begreep ik. Ik ben met hem meegegaan naar de suite en daar wilde hij rechttoe-rechtaan-seks. Hij was wel aardig. Gaf een goede fooi ook.’

‘Wat voor indruk maakte hij?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Hij was beleefd en netjes. Volgens mij was hij een beetje teruggetrokken. Eenzaam, misschien wel. Maar dat is gokken, want we hebben het niet over zijn leven gehad.’

De agent maakte aantekeningen. ‘Hij maakte geen nerveuze indruk? Voelde zich niet bedreigd?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Volgens mij niet. Ik heb niks gemerkt.’ Ze slikte. ‘Maar ik heb er ook niet op gelet. Denkt u dat hij bedreigd werd?’

‘We denken niks. We moeten alle opties openhouden.’

Ze knikte en staarde langs de man heen. ‘Bizar idee dat hij dood is. En dat ik woensdag...’

Hij knikte toen ze haar zin niet afmaakte. Ze schudde haar hoofd en liet de gedachte tot zich doordringen. Het was ook een bizar idee. Ze was heel wat gewend, maar seks met het slachtoffer slechts drie dagen voor zijn dood, was nieuw. Niet dat ze er iets bij had gevoeld, of ook maar op een of andere manier persoonlijk betrokken was bij Eugène Bladel of haar werk als callgirl, maar toch. Het voelde vreemd. En niet op een goede manier.

De agent stelde nog een hele serie vragen. Sanne bedacht dat ze Rudi om een uitwerking van haar eigen verklaring moest vragen. Ze wist wat ze had gezegd, maar het was belangrijk dat ze alle details kende, voor het geval ze opnieuw ondervraagd zou worden. Een tegenstrijdige verklaring zou haar in het vizier brengen bij de politie en dat kon ze niet gebruiken. Het zou Rudi heel wat diplomatie kosten om de verdachtmaking weer ongedaan te maken zonder de details van de operatie prijs te geven.

‘U kunt gaan’, zei de agent. Hij sloeg zijn boekje dicht, klikte zijn pen uit en stond op.

Sanne kwam ook overeind. ‘Moet ik hier blijven?’

‘Nee. Juist niet zelfs. De recherche zal de komende uren met technisch onderzoek bezig zijn.’

Hij liep voor haar uit naar de hal. Ze bleef even staan, probeerde nog een glimp op te vangen van wat er boven gebeurde, maar nu bijna al haar collega’s weg waren, viel haar gestaar behoorlijk op. Ze liep het gangetje in naar de woonkamer. De details van het onderzoek zou ze morgen wel van Rudi te horen krijgen.

In de woonkamer trof ze een paar meisjes aan. Ze herkende Shania, die met een bleek gezicht op de bank zat. Twee meisjes ontfermden zich over haar. Ze was bleek en aan de mascarasporen op haar gezicht was te zien dat ze had gehuild. Sanne hield zich afzijdig en pakte haar tas. De komende week wilde ze met Shania praten, nu nog niet. Nu zat ze nog vol emoties – al dan niet aangedikt omdat de rol van drama queen haar op het lijf was geschreven. Maar over een paar dagen, als de eerste hysterie eraf was, moest Sanne ervoor zorgen dat ze bij haar in de buurt kwam, dat ze min of meer haar vertrouwen won en dat ze wat informatie los kon krijgen. Kleine dingen, die ze de politie misschien niet vertelde. Niet eens bewust, maar meer omdat ze niet belangrijk leken en de agent er niet naar had gevraagd. Precies die kleine dingen waarvoor zij hier was, om die wel op waarde te schatten. Ze moest er ook voor zorgen dat ze Barbino sprak, en Alexander. Ze wilde geen grotere risico’s nemen, maar ze moest voortmaken. De urgentie was door deze nieuwe moord vergroot. Een duidelijk patroon in tijd was er niet te ontdekken, maar de kans dat er anders binnen een week een nieuwe moord zou worden gepleegd achtte ze best groot. Misschien zou de politie ingrijpen, mensen laten rondlopen. Of anders Barbino zelf. Hij leek haar het type dat alles deed om zijn business te beschermen. Een particulier beveiligingsbedrijf inhuren was het minste.

Ze verwisselde haar werkkleding voor een spijkerbroek, T-shirt en pumps. De eerste dag was ze op gympen gekomen, maar ze had gemerkt dat geen van de meisjes die droeg in haar vrije tijd. Allemaal liepen ze op hakken als ze binnenkwamen, de een had nog hogere dan de ander. Ze kreunde licht toen ze ging staan. Haar voeten smeekten om andere schoenen.

Eenmaal in de auto schopte ze de schoenen uit. Met blote voeten bediende ze het gaspedaal. Het was niet ver naar het appartement. Ze liet de gebeurtenissen van vanavond door haar gedachten gaan. Het doel van de undercoveroperatie was tweeledig: de dader pakken en een nieuwe moord voorkomen. Dat laatste was niet gelukt. Had ze gefaald? Ze liet die gedachte door haar hoofd gaan terwijl ze het terrein van de Soixante Neuf afreed en links de weg op draaide.

Misschien wel. Aan de andere kant, ze kon niet overal tegelijk zijn. Ze kon niet in elke suite staan en erop toezien dat er niks gebeurde. Niemand kon dat. Daarvoor moest je een heel leger aan beveiligers hebben.