Soixante neuf(28)

Beneden ging de voordeur open. Ze hoorde mannenstemmen, gestommel op de trap. De politie was er, zo te horen met een behoorlijk team. Ze had minstens twee, misschien wel drie, sirenes gehoord. Er kwam zes man de trap op. Ze kende hen niet. Natuurlijk niet, ze waren van de lokale politie. Ze hoorden haar ook niet te kennen, al was er natuurlijk altijd het risico dat ze tijdens een operatie in aanraking kwam met iemand die ze had ontmoet op de opleiding of in haar latere werk. Gelukkig was ze een behoorlijk eind van huis, zoals Rudi het weleens uitdrukte. Toen ze nog recherchewerk had gedaan, was ze in Utrecht gestationeerd. De kans dat ze hier, diep in het zuiden van het land, een bekende tegen het lijf zou lopen was niet bijster groot. Desalniettemin was ze erop voorbereid. Dan zou ze zich snel omdraaien en zorgen dat ze beneden kwam. Daarna moest ze Rudi bellen om te laten weten dat ze herkend was en was het aan hem om het verder te regelen. Via zijn of haar leidinggevende kreeg de betreffende agent snel te horen dat het om een undercoveroperatie ging en dat geheimhouding van cruciaal belang was. Gelukkig kon je er over het algemeen op vertrouwen dat politiemensen hun mond hielden en betekende herkenning door een collega in slechts een klein deel van de gevallen het einde van de operatie.

Ze keek toe hoe de mannen te werk gingen. Haar handen jeukten, maar ze hield gepaste afstand. Ze werd iets rustiger toen ze zag dat er een rood-wit geblokt politielint werd gespannen, waarmee de plaats delict werd gesloten tot het forensisch team ter plekke was. De agenten lieten ook Barbino en Alexander een paar passen naar achteren doen. Barbino leek zich te hebben herpakt en hing de manager uit. Hij praatte met de agenten, maakte drukke handgebaren waarmee hij zijn woorden extra kracht wilde geven. Alexander was stiller, duidelijk geschokt. Een agent passeerde hem, hij zette een stap opzij.

Terwijl Sanne haar ogen over zijn gehavende lichaam liet gaan, ging ze na wat ze over Eugène Bladel wist. Woensdagavond had Marco hen aan elkaar voorgesteld. Hij dacht dat er wel een klik zou zijn, zoiets had hij gezegd. Sanne herinnerde zich haar gedachten: dat Bladel blijkbaar het soort man was dat op zoek was naar die klik, het soort dat meisjes betaalde om zo on-seksclub-achtig mogelijk te zijn. Zo waren er wel meer. Niet op zoek naar harde, kinky seks die ze thuis nooit zouden krijgen, maar op zoek naar genegenheid. Die ze thuis ook niet kregen, simpelweg omdat er thuis niemand anders op hen wachtte dan een huisdier, en zelfs dat soms niet eens. Natuurlijk had ze het met Bladel niet over zijn thuissituatie gehad, maar ze beschikte over genoeg mensenkennis om te kunnen inschatten dat hij ongetrouwd was, een beetje teruggetrokken en waarschijnlijk veel met zijn werk bezig. Zijn werk, dat was een boekhoudkantoor dat hij ooit in zijn eentje was begonnen en dat was uitgegroeid tot een onderneming met meer dan honderd man. Althans, dat had ze later van Xaviera gehoord. Bladel was een geliefde gast onder de meisjes en ‘de nieuwe’, zoals Sanne wist dat ze werd genoemd, was dan ook met argusogen bekeken toen hij haar mee naar boven had genomen. Xaviera, Shania en een donker meisje genaamd Joy waren zijn favorieten en zij zagen hem niet graag naar een ander gaan. Omdat hij makkelijk was, weinig eiste en goed betaalde, had Sanne geconcludeerd Ze wist dat Bladel na zijn uur met haar tegen Marco of Alexander had gezegd dat hij haar vaker wilde. Waarschijnlijk omdat hij bij haar het niet-seksclubgevoel vond dat hij zocht, dacht Sanne een beetje cynisch. Twee zielen die elkaar in een seksclub vonden, terwijl ze er allebei niet thuishoorden. Het kon het begin van een fout romannetje zijn.

En meteen het einde, stelde ze nuchter vast. Want nu lag Eugène Bladel met zijn neus op zijn knieën, opgevouwen als een opklapbed en met twee messen kaarsrecht in zijn rug op nog geen tien meter bij haar vandaan. En stond het drie – nul voor de Kamasutra-killer. Ze kwam in beweging. Het was tijd voor actie. Als de lokale politie Rudi niet inschakelde moest ze het zelf doen. Iedereen liep heen en weer, opgefokt pratend of juist stil fluisterend. Niemand lette op haar. Ze deed een stap naar achter, stond tegen de muur. Langzaam liep ze weg, onopvallend.

Beneden was de chaos inmiddels compleet. De deur naar de bar was dicht. Als de gasten maar niks zagen, dacht Sanne een beetje cynisch. Ze vermoedde dat Marco hun niet alleen een drankje, maar ook een meisje van het huis zou aanbieden. Voor de schrik. In dat geval moest ze uit de buurt blijven, ze wilde nu niks missen. Ze glipte de gang naar het privégedeelte van de villa in en liep op een drafje naar de ‘woonkamer’, zoals de kamer werd genoemd waar ze zich omkleedden. Tijdens het werk mocht ze haar telefoon niet bij zich hebben, daarom legde ze hem het liefst in een kluisje. Evengoed zorgde ze ervoor dat er zo min mogelijk berichten en nummers in stonden. Ze moest er niet aan denken dat haar telefoon toch gezien werd door een van de andere meiden. In een flits kon je toch een half sms-bericht meelezen, als je een beetje je best deed. Ze had gemerkt dat als ze met haar telefoon in haar hand stond, er altijd wel iemand net even in de buurt moest zijn. Dat was vast toeval, maar ze nam liever het zekere voor het onzekere.