Soixante neuf
1
Sanne Romeijn staarde naar haar eigen voeten en bedacht twee dingen. Dat ze in geen tijden haar teennagels had gelakt en dat het een luxe was dat ze, als ze wilde, de rest van de dag over dat feit kon nadenken. En ook dat ze geen idee had welke dag het eigenlijk was. Na twee maanden was ze het gevoel voor weekdagen helemaal kwijtgeraakt. Ze staarde naar de zon, die iets begon te zakken. Het zou een uur of halfvier ’s middags moeten zijn. Ze reikte naar de dikke pil die naast haar lag. Nog uren de tijd om te lezen voor ze met een aantal backpackers die ze onlangs had ontmoet, in het beste restaurant van het eilandje zou gaan eten. De tent zag er niet uit, maar de curry’s die er geserveerd werden, waren de lekkerste die ze tijdens haar twee maanden in Thailand had geproefd.
Twee maanden, bedacht ze, terwijl ze het boek op haar buik legde en haar ogen sloot. Ze zakte iets meer onderuit in haar hangmat en droomde een beetje weg. Het leek veel langer dan twee maanden. Rudi’s suggestie dat ze haar drie maanden verlof niet thuis zou uitzitten, maar zou gebruiken om op reis te gaan, was een goede geweest. Thuis zou ze vast zijn gaan malen, zou ze alle gebeurtenissen keer op keer hebben herbeleefd. Zou ze verklaringen hebben gezocht, zichzelf de schuld hebben gegeven en gefrustreerd zijn geraakt dat ze het niet anders had aangepakt. Dat had geen zin, had Rudi meteen duidelijk gemaakt. Er was geen schuldige, er waren geen fouten. Er was hooguit onhandigheid.
Onhandigheid die haar bijna haar leven had gekost.
Dat was een feit waar ze nog steeds moeilijk mee om kon gaan. Rudi zei dat ze er haar lessen uit moest trekken en het achter zich moest laten. Dat eerste had ze gedaan, aan het tweede werkte ze nog. Ze zou bij een nieuwe klus in elk geval voorzichtiger zijn, dat wel. Een undercoveragente die zich te ver liet meevoeren in haar nieuwe wereld, was niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar ook voor de rest van het team. Ook al bevond die wereld zich voor het grootste deel op internet, dan nog kon het uiterst riskant worden, dat had ze wel geleerd. Want uiteindelijk was internet een stuk minder anoniem dan het leek te zijn.
Ze schudde haar hoofd en opende haar ogen weer. Meteen kneep ze ze een beetje dicht tegen de zon, die ondanks het feit dat ze in de schaduw lag, behoorlijk fel licht verspreidde.
Langzaam liet Sanne haar blik over het hagelwitte strand gaan. In het azuurblauwe water weerspiegelde het zonlicht als duizenden kleine lampjes. Het was dat er een palmboom voor haar stond, anders had ze uitzicht op twee statige rotsen die een soort poort naar het baaitje vormden. Daarachter strekte de oceaan zich uit. Ze had mazzel dat ze voor nog geen tien euro per nacht een huisje pal aan het strand kon huren. Ze had beschikking over een slaapkamer, een piepklein badkamertje en een mooie veranda, met de hangmat waar ze nu in lag en waarin ze al vele uren had doorgebracht. Ze huurde het huisje sinds een week en had nog geen behoefte om weg te gaan. Na acht weken waarin ze intensief had gereisd, was haar verblijf hier de perfecte ontspanning.
Ze richtte haar blik weer op de zee en haalde diep adem. Ze verbaasde zich er nog steeds over hoe verschrikkelijk mooi Thailand was. Zelfs Bangkok, waar ze na aankomst een week was gebleven, had meteen haar hart gestolen. De drukte, de levendigheid, de talloze knetterende brommertjes en schreeuwende mensen – ze had zich er helemaal in ondergedompeld. Zelfs de geur, die bij tijd en wijle niet te harden was, had ze op een of andere manier weten te waarderen. Het hoorde bij de stad.
Dat alles maakte dat ze zich heel ver weg van huis had gevoeld, precies wat ze op dat moment nodig had. Een andere wereld, dat was de juiste beschrijving. Een wereld waarin ze een grote undercoveroperatie niet bijna had laten mislukken. Een wereld waarin ze niet door persoonlijk betrokken te raken, bijna het voornaamste doelwit vrijuit had laten gaan, en waarin ze zichzelf niet zodanig in de nesten had gewerkt dat haar bevrijding een kwestie van uren was geweest. Geen minuten, zoals Rudi haar probeerde wijs te maken. Het was te waarderen dat hij zijn best deed, maar ze was niet gek.
Langzaam gleden haar gedachten naar haar leidinggevende. Twee jaar werkte ze nu met hem samen. Ze dacht terug aan hun eerste ontmoeting. Ze was nerveus geweest toen ze zich had gemeld bij de Dienst Specialistische Recherche Toepassingen. Het was nogal een brutale actie geweest om na slechts twee jaar bij de recherche te besluiten dat ze toe was aan iets anders. Ze wist ook precies wat: undercoveroperaties. Ze wist niet precies waarom, maar dat had haar altijd getrokken. Infiltreren in een andere wereld, de criminaliteit van binnenuit bestrijden – ze was vol mooie ideeën bij de dienst terechtgekomen. In de praktijk bleek natuurlijk dat ze echt niet met open armen was ontvangen en ze had behoorlijk moeten knokken voor haar plek. Ze realiseerde zich nog steeds heel goed dat het aan Rudi te danken was geweest dat ze bij de dienst mocht komen werken.